ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Μετρό. Ουρά για εισιτήρια. Η κυρία φθάνει από το πλάι και μπαίνει μπροστά απ΄όλους. Αφού αρχίζει το κράξιμο απ΄ολη την ουρά λέει με γλυκό σα σορόπι τρόπο, καλέ μια ερώτηση θέλω να κάνω. Την αφήνουν. Γυρίζει ρωτάει , "πόσο είναι το εισιτήριο από εκεί..μέχρι εκεί.. 80 λέει η κοπέλα στο γκισέ. Ωραία δώστε μου 10... Τα πήρε κι έφυγε. Δε πα να κράξανε οι υπόλοιποι. Πέρασε μπροστά από 50 άτομα ουρά, εξυπηρετήθηκε αμέσως και γεια χαρά νταν!

Μετρό μέσα. Οι σαρδέλλες, συγνώμη οι επιβάτες ήθελα να πω μπουκάρουν με το που ανοίγουν οι πόρτες ως συνήθως. Η μάχη για την άδεια θέση μόλις άρχισε. Σπρωξιές ευγενέστατες, τσαλαπάτημα, σαν το παιχνιδάκι ποιός θα βρει τη τελευταία άδεια καρέκλα το θυμάστε? Τελεύταίο κάθισμα κι ένας γεράκος σέρνοντας το βήμα με μια μαγκούρα και ματάκια που λάμπανε από ελπίδα ετοιμάζεται να καθήσει. Του περνάει στη κυριολεξία από κάτω ένας τυπάκος με τ'ακουστικά στα αυτιά, το μαλλί καρφάκι, και την απαραίτητη τσίχλα, κάθεται και κάνει πως δεν είδε τίποτα. Σηκώνεται μια κυρία λιγώτερο ηλικιωμένη από δίπλα προσφέρει τη θέση στο γεράκο ο τυπάκος αραχτός στη θεσούλα του σε ρυθμό μπιτάκι και τσίχλας.

Μεσημέρι στη δουλειά. Διακοπή για σάντουιτς και καφέ και η συζήτηση ανάβει για την ακρίβεια. (Στο συγκεκριμένο γραφείο, την ακρίβεια μπορούν να τη γνωρίζουν εγώ κι ένα άλλο άτομο, οι υπόλοιποι πιστέψτε με δεν γνωρίζουν ακριβώς την έννοια της λέξης). Πάνω λοιπόν στο σχολιασμό του πόσο ακρίβηνε το ένα πόσο το άλλο, λέει κάποιος βρε παιδιά και το ψωμί ακόμα στα ύψη. Οπότε πετιέται η κυρία του τσαντάκι 400 ευρώ και λέει "τόση φασαρία για το ψωμί πια.. ευκαιρία να πέσει και κανένα κιλό που βλέπεις κάτι χοντρομπαλάδες σκέτη αηδία..." Η συζήτηση συνέχισε μετά σε στυλ αντε βρε που παραπονιούνται με τα τζιπ που κυκλοφορούν, τα σκυλάδικα, τις γεμάτες ταβέρνες, ο έλληνας βρε έχει πολλά λεφτά αλλά όλο κλαίγεται μη πιστεύετε τίποτα. Εγώ ο έλληνας που βεβαιωμένα δεν έχω λεφτά , αποσύρθηκα να συνεχίσω τη δουλειά μου.

Επιστροφή στο σπίτι. Περνάω στη γωνία πριν το σπίτι και περιμένει ένα ζευγαράκι ηλικιωμένων να περάσει απέναντι. Περνάει ένα αμάξι τέρμα γκάζι, τέρμα τα στερεοφωνικά πατάει με όση δύναμη μπορούσε στη λακούβα μπροστά τους τους κάνει λούτσα από πάνω μέχρι κάτω και συνεχίζει "γαμάτα" τη κούρσα κι οποιον πάρει ο χάρος.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΜΕΡΑΣ.
Δεν είναι μαλακες αυτοί οι χαριτωμένοι συνάνθρωποί μου.
Είμαι εγώ που δεν έπιασα την πονηρή κυριά από το μαλλί να τη βάλω στην ουρά, το νεαρό από το γιακά να τον σηκώσω από το κάθισμα, που δεν έριξα μια χαστούκα στη συνάδελφο για να καταλάβει ότι δεν είναι η Μαρία Αντουανέτα και που επίσης δεν πέταξα μια κοτρώνα στο παρμπριζ του μαλάκα που έκανε λούτσα τα γεροντάκια.
Εγώ είμαι ηλίθια. Εκείνοι απλά ζουν όπως γουστάρουν, λένε ότι γουστάρουν και θα πετύχουν ότι γουστάρουν είμαι βέβαιη.
Ντροπή δική μου, όχι δική τους.