ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ?

Διάβασα σήμερα στο Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ το ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Διαβάστε το οπωσδήποτε και γυναίκες μην αγανακτήσετε έτσι με τη μια. Γιατί όσο και να αγανακτήσει κάποιος για την αλήθεια , η αλήθεια εκεί θα είναι να τον κοιτάζει απαθέστατη!!!

Βασίλη μου θύμησες κάτι από τα νιάτα μου. Μια παλιά ιστορία που δεν ξέρω κατά πόσο σημάδεψε τη ψυχοσύνθεσή μου ή κατά πόσο με έκανε να αποκτήσω χιούμορ!

Πριν τόσα χρόνια λοιπόν πριν , ήμουν περίπου 17 χρονών ήμασταν μια μεγάλη τσακαλοπαρέα που όποια πέτρα κι αν σήκωνες από κάτω θα μας εύρισκες.
Οι κολλητοί μου? Ολοι αγόρια. Τα κορίτσια της παρέας ήταν εκείνα που κάποιο από τα φιλαράκια μου τα είχε φτιάξει μαζί τους.

Εμφανισιακά παρατηρούσα ότι ήμουν καλύτερα από όποιαν πλάκωνε στη παρέα. Το ήξερα το έβλεπα. Οχι γιατί ήμουν κάτι το σπουδαίο απλά σε σύγκριση με ότι έβλεπα ήμουν καλύτερη.
Διέφερα μόνο σε σχέση με τις άψογες κοπέλλες που οι φίλοι μου καψουρευόντουσαν ότι εγώ ήμουν ο απόλυτος λέτσος! (έτσι νόμιζα τότε)

Ηταν λογικό. Γιατί με το να τριγυρίζω σε κάτι άκαιρες κινηματογραφικές αίθουσες να βλεπω τρι μουβι ταινίες, σε φεστιβάλ παλαβά, σε ολονυκτίες με όλο τα πιο γειά σου άτομα που κυκλοφορούσαν σ’αυτό το κόσμο, ούτε είχα σκεφτεί ποτέ να βαφτώ ή να φορέσω ένα ρούχο της προκοπής.

Οτι ώρα όμως είχα ανάγκη, υπήρεχε ένας φίλος να τρέξει κοντά μου. Μου είχαν εξομολογηθεί τα πάντα και τους έλεγα κι εγώ ότι πέρναγε μέσα από το μυαλουδάκι μου.

Ξενύχταγα με τα φιλαράκια κουβεντιάζοντας, καπνίζοντας, λέγοντας ότι παλαβομάρα έβαζε το μυαλό μας, ακούγοντας ολου του κόσμου τις μουσικές διαβάζοντας ότι βιβλία έπεφταν στα χέρια μας, βλέποντας ότι ταινία κυκλοφορούσε.

Κάποια στιγμή ήρθε ένας νέος φίλος στη παρέα.
Αφού μας γνώρισε λιγάκι φαίνεται παρατήρησε ότι εγώ με κανένα δεν είχα τίποτα και κανείς δεν είχε καμμιά απολύτως όρεξη να έχει κάτι μαζί μου.

Αυτό το τελευταίο είχε αρχίσει να με απασχολεί έντονα μπορώ να πω. Σκεφτόμουν ότι αν συνέχιζε έτσι η ιστορία θα γινόμουν αναγκαστικά μια εντελώς κομπλεξική γκόμενα που θα έβλεπε στο μέλλον μπροστά της τον εφιάλτη του αραχνιασμένου ραφιου, και θα ζούσα μόνο με τις γάτες και τα σκυλιά μου....

Ρώτησε λοιπόν ο νέος αφελέστατα έναν από τα φιλαράκια. Καλά η Βασιλική είναι με κάποιον από σας ή όχι?
Και έλαβε την απάντηση που έμενε να σημαδέψει τον τρυφερό παιδικό μου κόσμο.
Φίλε καλός και άγιος αλλά μην αρχίσεις τις μαλακίες. Η Βασιλική δεν είναι εδώ για να τη πηδήξουμε είναι το απόλυτο φιλαράκι, η αδελφή μας. Και μη κάνεις καμμιά μαλακία και της τη πέσεις γιατί θα φας σουτ πριν το καταλάβεις από που ήρθες.....

Τη συζήτηση μου τη μετέφεραν περήφανα για να βεβαιωθώ πως με έβλεπαν σωστά.
Θα απόρησαν γιατί δεν γέλασα, γιατί έμεινα τόσο σκεπτική.

Ομως από εκεί και ύστερα μου δημιουργήθηκε το μέγαλο ερώτημα.... Πως πρέπει να γίνω για να με δουν αλλοιώς? Τι δε πήγαινε καλά? Γιατί όλες οι άλλες ήταν μέσα στη καλή χαρά κι εγώ σαν τη ψωριάρα?
Εκανα υπομονή και δεν άλλαξα...

Και πήρα τις απαντήσεις στη ζωή μου σιγά σιγά.

Ομως πίστεψε με Βασίλη δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι υπομονή. Υπομονή να μείνουν ότι είναι, ακόμα κι αν το τίμημα είναι να μείνουν ολομόναχοι, δεν έχουν όλοι.

Οι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται την απόρριψη. Το προσπέρασμα. Τη μοναξιά. Φοβούνται να μείνουν μόνοι τους γιατί δεν θαχουν τίποτα να πουν με τον ευαυτό τους. Κι εκεί ξεκινάνε όλα.

Εκεί ξεκινάει το τσίρκο του να γίνεις κάποιος και να σε γουστάρουν οι άλλοι.
Εκεί οι κοπελίτσες παλεύουν από κρεβάτι σε κρεβάτι να νοιώσουν ότι κάτι είναι, κάτι παραπάνω από το τίποτα.

Και η μεριά δεν είναι μία. Δύο είναι, γιατί δύο πηδιούνται σ’ενα κρεββάτι.

Εχω δει κοριτσάκια από αυτά που περιγράφεις να πέρνουν τα χάπια με τις χούφτες μετά στο σπίτι για να κλείσουν μάτι.
Εχω δει άλλες να θέλουν να κόψουν τα ψωμάκια με το μαχαίρι για να μη τα βλέπουν πια να προεξέχουν από τα παντελόνια.
Κι αυτά τα κοριτσάκια έξω έδειχναν ότι ήταν οι απόλυτα σίγουρες για τον ευατό τους τσιφτετελούδες που αναφέρεις.
Αυτή είναι δυστυχία. Είναι το πιο χαμηλό σκαλί όπου μπορείς να πετάξεις την αξιοπρέπειά σου. Να ζεις να ανασαίνεις με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνεσαι αρεστός στους άλλους.

Εχω δει πολλά....

Και τώρα ακόμα βλέπω γιατί λόγω των παιδιών μου είμαι τριγυρισμένη συνέχεια από νεολαία και σκέπτομαι πολλά.. Και με πληγώνουν αυτά που βλέπω, γιατί είναι πολύ πιο πολύπολοκο το θέμα. Πολύ.