Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Μερικές σκέψεις ακόμα φίλοι μου,

Συγχωρήστε μου τη πολυλογία των ημερών αλλά σκέψεις είναι. Δεν γράφουμε ιστορία. Σε ένα μπλογκάκι κουβεντιάζουμε:)

Υπάρχουν τέσσερις χαρακτηρισμοί που μου προκαλούσαν πάντα φόβο, καλός οικογενειάρχης, καλός χριστιανός, καλός πολίτης, καλός εργαζόμενος. Φόβο για όλα αυτά που θα χρειαζόταν κανείς να κάνει στο κόσμο αυτόν έτσι όπως είναι δομημένος, για να καταφέρει να είναι κάτι από αυτά ή ακόμα χειρότερα και τα τέσσερα αυτά μαζί.

Σε μια δίκη ασκεί πάντα μια γοητεία, η απολογία ενός κατηγορούμενου. Σπανίως εκπλήσσει το πόρισμα των ενόρκων.
Η κοινωνία είναι γεμάτη, ήταν ανέκαθεν, αδέκαστους ενόρκους που έχουν πείσει τον ευατό τους ότι πρεσβεύουν την τάξη.
Τάξη σε ένα κόσμο όπου το περίσευμα αδικίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, είναι χαώδες.

Για να μπορέσεις λοιπόν να παραστήσεις ότι είσαι τα παραπάνω πρέπει κατ’αρχήν να αποδεκτείς ότι ανήκεις σε μια κοινωνία έτσι δομημένη και άρα επιθυμείς να νοιώθεις αποδεκτός από αυτήν.
Τη στιγμή που αποδέχεσαι αυτό που βλέπεις γύρω σου και όχι μόνο, ζητάς την επιβράβευση του είσαι ντε φάκτο ΚΑΚΟΣ.
Υπουλα κακός.

Δεν αμφισβητώ ότι μονάδες καλού, περιορισμένες και σπάνιες θυσιάζονται στο κοινό καλό αγνοόντας όλα τα παραπάνω, εμπνεόμενες από μια εσωτερική καλωσύνη , μια εσωτερική επιθυμία φιλανθρωπίας, αλλά αυτά είναι τα ελάχιστα παραδείγματα που δεν είναι απαραίτητο ότι η κοινωνία τους αποδέχτηκε και σαν «τους άριστους».

Η πλειοψηφία όμως κατασκευάζει ανά περίπτωση τη μάσκα της καλωσύνης την οποία φροντίζει να εκμεταλλεύεται δεόντως για να αποκομίσει εντελώς προσωπικά οφέλη που δεν έχουν καμμιά σχέση με το κοινό καλό.

Η ζωή δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που την προσαμόζεις κατά βούληση προσθέτοντας αυτά που συμφέρουν και αφαιρόντας όσα είναι ενοχλητικά στην αισθητική σου.
Η ζωή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν επιβραβεύει μοιράζοντας τίτλους ευγενείας.

Ζωή είναι να γεννήσεις
Να πονέσεις
Να αγαπήσεις
Να ξενυχτίσεις δίπλα σ’ενα πεθαμένο
Να σκοντάψεις και να ξανασηκωθείς
Να αμαρτήσεις και να μετανοιώσεις
Να νοιώσεις τις ανάσες των ανθρώπων και ν’αφήσεις τη δική σου.

Σας χαρίζω την αδέκαστη ετυμηγορία σας κύριοι ένορκοι.
Είμαι και θα παραμείνω στη λάθος μεριά.
Νοιώθετε ήσυχοι να το ονομάσετε κακό? Ουδέν πρόβλημα!
Μια ερώτηση μόνο.

Τις στιγμές που νοιώθετε καλοζωισμένοι και ασφαλείς στην απόλυτη τάξη σας δεν νοιώθετε ποτέ ότι κάτι λείπει από τη ζωή σας? Τη στιγμή που ένα ολόκληρο σύμπαν βρίσκεται σ’ενα συνεχή ανελέητο οργασμό πως αντέχετε τόσο ανοργασμικές ημέρες?