ΜΗ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΣΕ ΚΑΒΑΛΗΣΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!

Σας έχω πει τη πρώτη τρομάρα που πήρα στη ζωή μου ποιά ήταν?

Πρέπει να πήγαινα στη πρώτη ή Δευτέρα τάξη του δημοτικού. Ετοιμαζόμουν το βράδυ να κοιμηθώ στο ωραίο μου κρεβατάκι αλλά δυστυχώς εκείνη τη μέρα είχε περάσει μια γειτόνισα «καλοπροαίρετη» απ΄το σπίτι. Η οποία είδε που κοιμόμουν κοίταξε με ύφος Σέρλοκ γύρω γύρω και μετά αναφώνησε σαν είκοσι μοιρολογήστρες μαζί!
Τι είναι αυτό????

Το αυτό ήταν ένας καθρέφτης που η μανούλα μου είχε βάλει στο τοίχο του δωματίου.

Και πριν προλάβει κανείς ν΄απαντήσει η κυρά Λενίτσα παίρνει ένα σεντόνι και σκεπάζει το καθρέφτη.

Τι ζώνη του λυκόφωτος μου λέτε.... εγώ να δείτε πως ένοιωσα.

Πιθανότατα πρέπει να φρίκαρα γιατί είδα τη μαμά να μ΄αγκαλιάζει και να λέει

Κυρά Λενίτσα τι κάνεις εκεί?

Και τότε ήρθε η απάντηση που μούριξε τη χαριστική βολή.

Κι αν το κορίτσι κοιταχτεί νύχτα στο καθρέφτη θες να το δει ο διάολος???

Τι μου λέτε εσείς τώρα για θρίλερ και κουραφέξαλα....

Η κυρά Λενίτσα έφυγε λίγο μετά χωρίς τύψεις, άντε όμως μετά εμένα να μου εξηγούσε η μαμά μου τα παρακάτω :

1. Τι συμβαίνει στο καθρέφτη το βράδυ,
2. Τι σκεπάσε με το σεντόνι, και το κυριώτερο
3. Τι στο διάολο είναι ο διάολος!!!
4. 
   

Η μαμά θεώρησε καλό να μου πει απλά τη λέξη «κουταμάρες» εμένα όμως μου είχε κάτσει ότι κάποιο μεγάλο μυστικό μου κρύβουν.

Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά δε που άκουσα τη λέξη διάολος.

Συνεπώς, η πρώτη εντύπωση που αποκόμισα γι΄αυτόν, θα ήταν πιθανά ότι, τρυπώνει σε καθρέφτες, μπορεί να τρυπώσει στο δικό μου καθρέφτη, βράδυ, και αμα κοιτάχτω θα με δει.

Οπως καταλαβαίνετε από εκείνη τη νύχτα τρία πράγματα ήταν σίγουρο ότι θα πήγαιναν στραβά στη ζωή μου

Οι καθρέφτες

Το κοίταγμα σ΄αυτούς

Και η νύχτα

Προσέξτε πόσο απλό είναι να χαλάσεις τη γαλήνη ενός παιδιού χωρίς να κάνεις τίποτα το παράνομο. Πως μπορείς δηλαδή στη ζούλα να πετάξεις ένα σεντόνι στην εικόνα κάποιου και να του σπείρεις το συναίσθημα του φόβου.

Συνήθως κάπου σ΄αυτή τη φάση ακολουθεί «η λύση»

Γιατί η μεν μαμά μου που δεν πίστευε τίποτα απο αυτά δεν ξαναμίλησε για το θέμα. Εμένα όμως που μ΄ετρωγε κατέφυγα στις εφεδρείες. Δηλαδή τη γιαγιά μου (έμοιαζε άλλωστε λίγο με τη κυρα Λενίτσα)

Κι εκεί ήρθε η λύση.

Μη φοβάσαι Βασούλα, θα βάλουμε μια εικόνα του χριστούλη και θα σε φυλάει,. Δεν θα πάθεις τίποτα.

Κάπως έτσι στους περισσότερους ανθρώπους έγινε η πρώτη κατήχηση. Ετσι αυθόρμητα. Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς προκαταρκτικά. Με μια βεβαιότητα να βγαίνει σαν να μην υπήρχε τίποτα στο κόσμο που να μπορούσε να αμφισβητήσει τα «λεγόμενα»

Ο διάβολος είναι εκεί. Ο καθρέφτης τη νύχτα είναι κακός. Ο χριστούλης θα σε σώσει.

Ο φόβος, το μέσον, ο σωτήρας.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.

Τώρα μπορείτε να φανταστείτε κάτι? όσα πράγματα κι αν ξεπέρασα, όσα βιβλία κι αν διάβασα, όσο αλλοιώς κι αν είδα τα πράγματα το βράδυ, αν χρειαστεί να «κοιταχτώ» βαθειά μέσα μου έχω κι ένα ψιλοφόβο ακόμα......

Είναι τόσο βαθειά η δυσειδαιμονία για τη ζωή, τόσο έντεχνα πλασαρισμένα τα μέσα εκφοβισμού και τόσο επίσης έντεχνα πλασαρισμένοι οι σωτήρες που ότι και να κάνεις στο βάθος του μυαλού ένα σεντονάκι το φυλάς καλού κακού.

Κάποια φορά μιλώντας με τα παιδιά μου τους αποκάλυψα ένα ψυχαναγκασμό που είχα όταν περπάταγα στα πεζοδρόμια. Λες και κάτι σήμαινε, προσπαθούσα πάντα να μην πατάω τις γραμμές που χώριζαν τα πλακάκια.

Το σοκαριστικό όμως δεν ήταν αυτό που είπα.Ηταν η απάντηση που έλαβα. Με κοίταξαν και τα δύο γεμάτα έκπληξη και μου είπαν...

«Κι εμείς το ίδιο κάνουμε!!!!!»

Απαιχτος ο άνθρωπος....

Οπως άπαιχτοι είναι εκείνοι που τόσο νωρίς και τόσο βαθειά κατόρθωσαν να ανιχνεύσουν το τρόπο για να τον κάνουν να μοιάζει μια μαριονέτα επαναλαμβανόμενοι.

Ξεσκεπάστε αυτους που φωλιάζουν το φόβο μέσα σας....

Ξεφτιλίστε όποιον τόσο ανέμελα σας τρομάζει....

Στείλτε αλήθεια στο διάολο εκείνους που έτσι χωρίς καμμιά ενοχή σας πεθαίνουν....