ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΕΚΤΟΝΩΣΗ, ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΣΟΥΜΕ.....

Διαβαζα για ένα έγκλημα που έγινε στην Ιταλία λίγο έξω από τη Ρώμη. Τρεις νεαροί υπό την επήρρεια όπως λένε χασις και αλκοολ θέλησαν ξαφνικά να νοιώσουν κάτι πολύ «εντονο». Κάτι που να τους έφτιαχνε πιο πολύ απ΄οσα συνήθως τους έφτιαχναν.Βρηκαν λοιπόν έναν άστεγο που κοιμόταν στο σταθμό τον περιέλουσαν με βενζίνη και τον έκαψαν...

Πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό είναι φρίκη. Και σ΄αυτή τη λέξη ακριβώς θα έπρεπε να περιστρέφεται η όποια συζήτηση.

Πιο πολύ όμως κι από το ίδιο το φρικιαστικό γεγονός παρακολούθησα τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει.Πρώτη ερώτηση ήταν. Ο άστεγος ήταν ντόπιος ή αλλοδαπός?Μετά υπήρχε το «ελαφρυντικό» της κατάχρησης διαφόρων ουσιών.Ακολουθούσαν διάφορες συζητήσεις για τα «αδιέξοδα» που βιώνει ένας νέος μιας υποβαθμισμένης φτωχικής γειτονιάς.

Και πάντα τα παιδιά αυτά άφησαν έκπληκτους τους γύρω, γιατί ήταν πολίτεςενός υγιους κράτους, γόνοι υγειών οικογενειών, φίλοι υγειών συνομήλικων.Γενικά αυτοί οι τρεις νέοι ήταν το «ξάφνιασμα αρρώστειας» σ΄ενα κόσμο που είναι γεμάτος «υγεία».Κι οι δημοσιογράφοι που σχολίαζαν περίλυποι.Και το κράτος ήταν περίλυπο .Και οι γείτονες περίλυποι ηταν....

Κι εγώ σας μεταφέρω λόγια από την απολογία του ενός από τα παιδιά(πηγή la repubblica - http://www.repubblica.it/2009/01/sezioni/cronaca/immigrati-3/immigrato-bruciato/immigrato-bruciato.html)

"Είχαμε φτιαχτεί από αλκοολ και χασίς ", Αλλά ήμασταν αρκετά ξύπνιοι για να προκαλέσουμε κάποιον κακομοίρη . Τον πρώτο που θα βρίσκαμε μπροστά μας. Ο Navtej.»Του επιτίθενται δύο. Του ζητούν λεφτά, τον βρίζουν. Τους στέλνει στο διάολο.Εκείνοι φεύγουν αλλά του υπόσχονται ότι δεν θα τελειώσει εκεί. Το βενζινάδικο είναι λίγα χιλιόμετρα από εκεί.
Συνεχίζει ο νεαρός « Του βρέξαμε τα κουρέλια που κάλυπταν τα πόδια του με βενζίνη. Με ένα σπρέυ από βερνίκι του ρίξαμε στο πρόσωπο. Μετά «τον ανάψαμε»...«Ετσι για να τον κάνουμε να τα κάνει επάνω του....» « Η ιδέα ήταν να τον σβήσουμε..»

Ξέρετε λίγα χρόνια πριν αυτή η ιστορία από μόνη της θα ήταν η αφορμή για να νοιώσω μαζί με τους υπόλοιπους συμπολίτες μια ανείπωτη φρίκη. Να τη μοιραστώ μαζί τους. Ομως τώρα δεν είμαι τόσο σίγουρη για το τι ακριβώς επικρατεί γύρω μου. Δεν είμαι τόσο σίγουρη αν όλοι μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα. Εννοώ από τον υπολοιπο «υγιή κόσμο»..Δεν είμαι σίγουρη πόσοι θα έλεγαν Θεέ μου η πόσοι θα έλεγαν...Ηταν ξένος? Και στην απάντηση ναι ,δεν είμαι σίγουρη πόσοι θα απάνταγαν...«Κι αυτοί οι αλλοδαποί τοχουν παρακάνει τελευταία»...

Ισως γι΄αυτό δεν έκανα συζήτηση με κανένα. Γιατί πιο πολύ κι από το γεγονός φοβούμουν αυτά που μπορεί ν΄ακουγα.

Σκέφτομαι πόσες πιθανότητες έχω εγώ, το παιδί μου, ο γείτονάς μου, το παιδί του, τα παιδιά μας όλα να συναντήσουν στο δρόμο τους μια σειρά από «νέους σε αδιέξοδο» που θέλουν να τονωθούν κάνοντας τον άλλο «να τα κάνει επάνω του» με διάφορους αρρωστημένους τρόπους.

Σκέφτομαι πόσο η κοινωνία η ίδια πλέον λειτουργεί βάσει του ποιός θα προλάβει να κάνει τον άλλο να τα κάνει επάνω του. Στη μεγάλη οικονομική κρίση όταν το πιάτο θα αδειάζει λίγο λίγο (γιατί αυτή είναι η οικονομική κρίση, το άδειασμα των ήδη αδειασμένων πιάτων, τα γεμάτα θα μείνουν ώς έχουν), η ψυχή θα γεμίσει αρρώστεια. Σε άλλους συμβαίνει ήδη. Κι όσοι θέλουν ακριβώς εκεί να οδηγηθεί η ανθρωπότητα ξέρουν και που να βάλουν τα ανάλογα δολώματα.

Γι αυτό υπάρχει ένας τελευταίος πιο μεγάλος τρόμος μέσα μου, μήπως κάτω από αυτές τις συγκεκριμένες συνθήκες, συγκεκριμένες πορείες, συγκεκριμένα «αδιέξοδα» λαμπαδιάσω κι εγώ κάποιον. Ετσι για να τα κάνει επάνω του, όπως κάνουν άλλοι σε μένα. Μια και σ΄αυτούς τους άλλους κιχ δε κάνω μεχρι να φτάσω να με λυώσουν.

Και όταν φτάσουμε στο σημείο να μας λυώσουν, να μας ξεφτιλίσουν, όταν φτασουμε στο σημείο να είμαστε «αστεγοι» κι εμείς, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο, σε κάποιον θα ξεσπάσουμε, έτσι για να νοιώσουμε έντονα, να νοιώσουμε ότι βγαίνουμε από το αδιέξοδο. Γιατί σε κάποιον που του παίρνουν λίγο λίγο τη ζωή στο τέλος δεν θα του μεινει τίποτα άλλο να έχει παρά μίσος και αίμα...

«Σ΄οποιον πετύχει μπροστά μας»

Κι όχι λόγω κάποιας ιδεολογίας. Οχι κατόπιν βαθυστόχαστων αναλύσεων και μακρόχρονης τριβής, απλά όπως συνέβη και στη ταινία «Κλείδωσες»

-Γιατί μας το κάνατε αυτό?

-Απλα γιατί ήσασταν σπίτι...

Μια απλή πράξη νεκροζώντανων. Η ανάγκη να νοιώσεις πως ο κατώτερος σου φταίει. Η ανάγκη να νοιώσεις ότι υπάρχουν κατώτεροι από σένα. Που μπορείς και τους κάνεις να κατουριούνται επάνω τους...