Η ΜΠΑΡΜΠΙ ΚΙ ΕΓΩ

Η Barbie κλεινει φέτος 50 χρόνια.. Για φαντάσου. Είμαι μόλις 2 χρονια μικρότερή της, δηλαδή συνομίληκες. Ο εφιαλτης μου κι εγώ βαδίσαμε μαζί όλη τη ζωή τελικά. Και μη ρωτήσετε ποιός εφιάλτης. Κάθε σωστή και μερακλού παρανοική σαν και μένα που σέβεται τον εαυτό της μ΄ενα συγκεκριμένο κόλλημα ξεκινάει. Η μαζεύει κούκλες ή παθαίνει φρίκη μονο που τις βλέπει.

Εγώ ήμουν στη δεύτερη κατηγορία. Οι φίλοι κι οι γνωστοι των γονιών τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής μου έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να με πείσουν ότι τα κοριτσάκια παίζουν με κούκλες και τ΄αγοράκια με στρατιωτάκια. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό. Η αυλή του διπλανού ήταν γεμάτη από κομμάτια από κούκλες και εγώ ήμουν μόνιμα με μελανιασμένα πόδια από τις κλωτσιές που έτρωγα από το ξαδελφό μου για να μην του πειράζω τα στρατιωτάκια.

Πρέπει να ήταν η πρώτη μου αντικοινωνική συμπεριφορά εκείνη η απέχθεια για τις πανέμορφες κουκλίτσες που έτσι σαδιστικά μου κουβάλαγαν μεσα στο σπίτι. Είχα μια τρομερή υποψία. Η μητέρα μου δεν ονειρεύτηκε ποτέ να είμαι έτσι. Εγώ από εμφάνιση δεν έμοιαζα με τίποτα στη Μπάρμπι, αντίθετα με το ξάδελφό μου που με μια στολή παραλλαγής τις απόκριες μεταμορφωνόταν φτυστός ο Ράμπο! Τότε γιατί αυτά τα γελοία κουκλάκια με το μόνιμο χαμόγελο (πολύ αργότερα κατάλαβα ότι απλά ήταν κάτι σαν τηλεπαρουσιάστριες) έπρεπε να μπαίνουν στη σειρά στο καναπέ απέναντι από το κρεβάτι μου?

Δύο πρέπει να ήταν οι λόγοι. Η για να τις βλέπω και να προσπαθήσω να γίνω έτσι ή για να προσπαθήσω να μην γίνω. Φυσικά οι κουκλίτσες αυτές δεν ήταν έτσι τυχαίες. Κουβαλούσαν μαζί τους ένα σωρό χρήσιμα αντικείμενα. Κατσαρολικά, σκούπες φαράσια, καλλυντικά, χτένες χτενάκια, μανό για τα νύχια, φιογκάκια για τα μαλλιά, είδη κομωτηρίου, και γενικώτερα ότι χρησιμώτερο για να κατανοήσω καλύτερα τη φύση μου.

Πολύ αργότερα ήρθαν οι επαναστατικές καινοτομίες! Η μπάρμπι γιατρός, η μπάρμπι ιππασία, η μπάρμπι τενίστρια κλπ....Τότε στην αρχή η κουκλίτσα ήταν δύο πράγματα. Νοικοκυρά και όμορφη. Και πλήρως εξοπλισμένη με ότι χρειάζεται μια μαγείρισα, μια καθαρίστρια, μια κομώτρια και μια μοδίστρα. Αν ήταν δε όλα μαζί τότε ήταν η μπάρμπι η προκομένη!

Οι παλιές καλές εποχές. Οι γυναίκες οι προκομένες. Τις οποίες φυσικά και θαυμάζω καθότι εγώ δεν είμαι και τόσο, γιατι πετυχα περισσότερο την εικόνα του ράμπο παρά της νεράιδας, αλλά επίσης εκείνες οι γυναίκες ήταν και αποκομένες, και πετσοκομένες .... Ισως γι΄αυτό κάποια στιγμή απαίτησαν τη μπάρμπι γιατρό και τη μπάρμπι στο στρατό.

Ομως όπως κάθε φιλότιμη προσπάθεια σ΄αυτή τη ζωή που γίνεται από αυτό το παράξενο ον που λέγεται άνθρωπος έτσι και οι μπάρμπι προκειμένου να διεκδικήσουν κάτι σπουδαιότερο από τις κατσαρόλες και τη σκούπα, έπαθαν μια ακράτεια επιθυμιών και μεταμορφώθηκαν σε ένα παράξενο πλάσμα που θα μπορουσε να χαρακτηριστεί κάπως έτσι "δεν ξέρω τι ακριβώς είμαι τι ακριβώς θέλω τι ακριβώς θα να γίνω και πως τελικά είμαι πιο σέξυ "
Θέλω να είμαι και έτσι κι αλλοιώς. Κι όταν βρίσκομαι μπροστά στον αιώνιο εχθρό το αρσενικό τελικά τι θέλω? Να τον κερδίσω ή να τον κοροιδέψω? Να σταθώ ίση ή να το παίξω κάπως? Να είμαι έξυπνη ή όμορφη? Να είμαι στην επίθεση ή στην άμυνα?
Να έχω τα λεφτά τα δικά μου ή να έχω τα λεφτά τα δικά μου και τα δικά του?

Και η σεξουαλική μου επανάσταση? Πως διαμορφώθηκε τελικά. Τώρα κάθε άντρας που με βλέπει έχει αυτόματα ένα σεβασμό για μένα κυρίως όταν με βλέπει να έχω κατεβάσει καμμιά εικοσαριά σφηνάκια, να την έχω πέσει σε καμμιά δεκαριά στο μπαράκι, και να τον ονομάζω μαλάκα από το πρωί ως το βράδυ. Ω ναι, έτσι σίγουρα έχω γίνει αξιοσέβαστη και σοβαρή...

Επίσης έχω κερδίσει απόλυτα το σεβασμό όταν με το καλημέρα αρχίζω τα μπινελίκια για να δείξω ότι είμαι κάτι άγριο, άπιαστο. (Προσέξτε κορίτσια γιατί το πολύ άπιαστο γίνεται σχεδόν αόρατο....) Και τελικά άλλαξα γιατί πραγματικά κατάλαβα τι ακριβώς ήθελα, κατάλαβα τα όνειρά μου τη φύση μου τα ταλέντα μου ή απλά έμαθα να κάνω έτσι τα πράγματα ώστε να κάνω το το κομμάτι μου?

Κι έτσι στα 50 της χρονια η μπάρμπι έχει μετατραπεί σε κάτι αλλοκοτο. Από το να μαγειρεύει συνέχεια πέρασε στο ντελίβερυ. Από το να απαιτήσει μια ζωή ισότιμη, δυναμική και παραγωγική, έμαθε στο ετοιματζίδικο....

Ετσι επ΄ευκαιρία της σημαντικής επαιτείου, ανακαλύπτω ότι τελικά πάλι αντικοινωνική είμαι γιατί ούτε η μπάρμπι του τότε είμαι ούτε η μπάρμπι του τώρα. Ούτε εκείνο μου άρεσε ούτε αυτό που βλέπω σήμερα.

Ισως στα εκατό χρόνια η μπάρμπι να βρίσκεται μόνη της τελικά και να έχει δικαιωθει πλήρως. Γιατί αν συνεχίσει έτσι, υποθετω ότι τα ράμπο θα μετατραπούν όλα σε μπάρμπι κι αυτοί, και τότε όλες σαν καλές φιλενάδες θα ζούν σ΄ενα κόσμο φτιαγμένο από υπέροχα στρατιωτάκια που θα φοράνε φουστίτσες και υπέροχα κοριτσάκια που θα χαμογελούν ευτυχισμένα γιατί κατάφεραν το πιο δύσκολο. Αντί να αναδείξουν το όργανό τους σε ισότιμο μέλος με το αντίπαλο στρατόπεδο το ευνουχισαν κι έτσι είναι.... πάτσι!

Και τώρα βέβαια θα ακούσω διάφορα κραξίματα και από τους μεν και από τους δε αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον εγώ πρόλαβα και έζησα σε μια εποχή που γινόταν "η προσπάθεια" κι αν ήξερα ότι τα πράγματα θα καταλήξουν τόσο γελοία όσο είναι σήμερα μάλλον θα συναρμολογουσα τις κούκλες μου από την αρχή και θα είχα φορέσει φουστίτσα. Ισως και να είχα σταματήσει να παρενοχλώ το ξάδελφο. Γιατί αν τα είχα κάνει όλα αυτά μπορεί σήμερα τουλάχιστον τα παιδάκια να τρώγανε φαγάκι σπιτικό , οι μαμάδες δεν θα θεωρουσαν έξυπνο το να γυρίζουν σαν γελοίες με το κώλο έξω και να έχουν μια υστερία για το πως θα είναι μέχρι το θάνατο αντικείμενα. Γιατί στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι ενώ όλα άλλαξαν κι ενώ κάναμε τόση φασαρία.... πάλι οι κώλοι και τα βιζιά είναι το εισιτήριο "για το βόλεμα " Βήμα δε καναμε πιο πέρα. Το μονο που άλλαξε είναι ότι τώρα παρουσιάζεις και κώλο και πτυχίο.

Συγνώμη για τα γαλλικά αλλά βαρέθηκα ν΄ακουω παραμύθια... Γιατί και σήμερα όπως και τότε οι γυναίκες που δεν είναι όλα αυτά αυτές που προσπάθησαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να παλαίψουν την αδικία, να διεκδικήσουν με ντομπροσύνη τη ζωή τους, πάλι ζόρι τραβάνε, πάλι τελευταίες και καταιδρωμένες είναι παντού, πάλι αντιμέτωπες με τις μπάρμπυ έρχονται μόνο που τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολα γιατί η μπάρμπυ έχει γίνει και γιατρός..