ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ...

Αυτή είναι μια δύσκολη ανάρτηση. Δύσκολη γιατί είναι ένα ευχαριστώ σε αυτό εδώ το κείμενο του Γιάννη. Στο κομμάτι λοιπόν που αναφέρεται στο vasilisko γράφει ...

Ανένταχτοι περικυκλωμένοι : Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, αυθεντικός, φιλόξενος και καλόκαρδος. Έχουμε γνωριστεί προσωπικά. Εκτιμώ τα κείμενα της σα τα πιο σημαντικά που έχω διαβάσει στο net. Έχει άποψη ξέρει να την εκφράζει χωρίς να λέει δηθενιές. Έχει εκπληκτικό χιούμορ και τα μάτια της ξέρουν να διαβάζουν ψυχές. Ότι και αν ανακαλύψει όμως το σφραγίζει με τη διακριτικότητα της. Ο vasiliskos γνωρίζει τη τέχνη της γραφής και τη θαυμάζει.

Το πρώτο πράγμα που έρχεται αυθόρμητα όταν ένας φίλος σου μιλήσει έτσι είναι να τον πείσεις ότι είναι υπερβολικός, ότι δεν αξίζω ουτε τα μισά απ΄οσα λες κι ότι είσαι τόσο καλός και ευγενικός απέναντί μου όμως είμαι πολύ λιγώτερο. Ομως αν έκανα κάτι τέτοιο δεν θα ήμουν αυτό που ο Γιάννης είδε. Εγώ θα πω κάτι που βγήκε την ώρα που διάβασα τα όμορφα λόγια.

Γιάννη σ΄ευχαριστώ από καρδιάς και το ευχαριστήθηκα όσο δεν φαντάζεσαι. Γνωρίζουμε τόση αγριάδα, τόση απόρριψη, τόσες προδοσίες, τόση στυγνότητα στη ζωή μας, όλοι μας, αργά ή γρήγορα που το ν΄ακούσεις να σου πει ένας συνάνθρωπος, ένας φίλος, αξίζεις ρε γαμώτο, ειλικρινά, χωρίς να έχει κανένα όφελος, καμμιά πονηριά, κανένα απώτερο σκοπό παρά μόνο να στο εκφράσει χωρίς ενδοιασμό, γιατί το αισθάνεται, είναι οάση. Με τιμάς κι αυτό είναι σπουδαίο.

Και μια και μιλήσαμε για γραπτά ίσως τώρα να εξομολογηθώ ένα μικρό μυστικό σε σένα και σε κάθε φίλο που κατά καιρούς μ΄εχει ρωτήσει "πως δεν έγραψα κάτι" εκτός δικτύου...

Απλά γιατί κάθε σκέψη μου, κάθε εικόνα που έχω στο μυαλό περνάει μαζί με τη ζωή μου. Και δεν ήθελα ποτέ ν΄αφήσω κάποια πίσω. Εγραψα πάρα πολλά πράγματα και ποτέ δεν τελείωσα κανένα. Γιατί σε κανένα δεν ήξερα το τέλος πριν φτάσει η στιγμή. Μ΄ακολουθούσαν τα γραπτά όπως τα βήματα. Κι όταν σε κάθε ιστορία έφτανα στο τέλος είχε ξεκινήσει κιόλας η επόμενη .
Κι όχι πως εκείνη που είχε μόλις τελειώσει δεν είχε την δύναμη, την αξία, τη μαγεία πια.... απλά είχε γίνει ήδη κομμάτι απαραίτητο για το επόμενο βήμα.

Στο δίκτυο αποφάσισα να γράψω ακριβώς γι΄αυτό το λόγο. Γιατί τα κείμενα μας δεν σταματούν, δεν είναι πάγιες απόψεις, δεν είναι απόλυτες ιδεολογίες, είναι η ζωή μας , οι σκέψεις μας , οι εμπειρίες μας , οι εικόνες που συνεχίζουν μαζί μας, η εικόνα μας. Είναι το χθες, το σήμερα το αύριο ανακατεμένα σε μια χωρίς σταματημό μαγεία που ονομάζεται "με μαθαίνω και μαζί μαθαίνω ότι βλέπω, ότι αγγίζω, όποια ευτυχία ή δυστυχία διασταυρωθεί στα βήματά μου". Σήμερα ήμασταν σίγουροι για κάτι. Αύριο ζητάμε κιόλας συγνώμη.
Ακόμα κι αν αυτό που γράψουμε είναι ανόητο, κακόγουστο, ή λάθος, αρκεί να το εννοούμε. Αρκεί να βγαίνει από μέσα μας κι όχι από ένα μηχανισμό δημοσιοσχεσίτικο...

Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω του συγγραφείς, όμως δεν τους κατάλαβα ποτέ. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί κάποιος συγκεντρώνεται και γράφει ένα ολόκληρο βιβλίο. Το μονο συμπέρασμα ικανοποιητικό που βρήκα είναι ότι πρόκειται για κάποιον που έχει ανάγκη να θυμάται ξανά και ξανά τα σημεία αναφοράς του. Εχει ανάγκη τόσο να δοκιμάσει όσο και να δοκιμαστεί.... Μάλλον για να γράψεις ένα βιβλίο κάπου πρέπει να σταθείς απέναντί σου, και να σε βλέπεις όσο καιρό η πένα τρέχει καθισμένος στην απέναντι πολυθρόνα.

Πάντα πίστευα ότι κάποιος, όσο πιο πολλές απαντήσεις έχει να σου δώσει, τόσες είναι και οι ερωτήσεις που έχει ακόμα να κάνει...

Σκέφτομαι ότι πρέπει κι εγώ να προτείνω τα βραβεία μου.... Ομως είναι πολύ πιο εύκολο να τα λεμε πίσω από ένα αχνιστό καπουτσίνο. Με μερικούς συμπλογκίστες ήδη τα είπαμε, του είπα ξεκάθαρα τι σκέφτομαι, γιατί τους εκτιμώ, τι "έχω δει" και θα τα πούμε ακόμα. Ισως το ίδιο να συμβεί και με όσους ακόμα θέλω να δώσω τα δικά μου βραβεία:)
Εννοείται βέβαια πως αν μας στερήσεις τη Σάντυ Καψωκόλη και τη Γερτρούδη Καλαμπαλίκη
αλιμονό σου!!! Είναι το φετίχ μου!

Παρεπιπτόντως, κι αυτό είναι για όλη τη παλιοπαρέα.
Εκείνος ο επόμενος καφές πότε θα κανονιστεί το 2012????