ΕΝΑ ΑΛΜΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.

Τα "δεκεμβριανά" πέρασαν
Τα σκάνδαλα πέρασαν
Η αγανάκτηση για τη Γάζα πέρασε

Οπως περνάνε γρήγορα όλα σ΄αυτόν εδώ τον τόπο. Η ενασχόληση των πολιτών διαρκεί τόσο όσο τα δελτία ειδήσεων.
Δεν είναι παράξενο. Ούτε χρειάζονται πολυπλοκες εξηγήσεις του φαινομένου.
Γενιές οι προηγούμενες και οι τωρινές που μεγάλωσαν απλά με την ιδεολογία "του οπαδού". Οι νεοέλληνες έμαθαν από το παππού τους, το πατέρα τους, να υποστηρίζουν κάποια "ομάδα". Οι σκέψη τους ολόκληρη διαμορφώθηκε σ΄ενα αυθόρμητο χουλιγκανισμο.

Κάθε ένας που πέρασε στη πρόσφατη ιστορία μας, λειτούργησε ακριβώς όπως ο "πολύς και τρανός" που αγοράζει μια ομάδα για το κέφι του. Ιδεολογία του "το όποιο συμφέρον" είτε ήταν κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση. Ερχοταν, έρχεται για να κανονίζει τις μεταγραφές του. Και το χειρότερο χωρίς να ξέρουμε καν από "που" έρχεται. Γιατί οι "ιεροί σκοποί του" αποδείχτηκαν κούφια λόγια. Στη πράξη όλοι πρόδωσαν με το τρόπο τους τα ιδανικά που ο κάθε οπαδός τους τους εμπιστεύτηκε. Ετσι δεν γίνεται στο γήπεδο?

Η παιδεία του νεοέλληνα φτωχή, πρόχειρη σχεδόν ανύπαρκτη. Τα όνειρά του συγκεκριμένα, κατευθυνόμενα, έτσι ώστε να βολεύουν την διατήρηση της άγνοιάς του, να του αναμοχλεύουν κατά βούληση τα πάθη, να τον έχουν συνεχώς μοιρασμένο σε στρατόπεδα "οπαδών".

Δεν υπάρχει κριτικη σκέψη. Δεν υπάρχει θέληση για μάθηση. Μισό από κάθε τι έγινε. Μισοτσαντίλας, μισόμαγκας, μισοεπαναστάτης, και τις περισσότερες φορές χωρίς καν να έχει καταλάβει τι πολεμάει. Ποιός είναι ο εχθρός. Ο εχρθός των μισών ελλήνων ήταν ο φίλος των άλλλων μισών και το αντίστροφο. Η τέλεια παγίδα...

Και μιλάμε για ένα λαό που έδωσε το αίμα του απλόχερα όποτε του ζητήθηκε. Αυθόρμητα χωρίς δεύτερη σκέψη ο έλληνας έτοιμος να κάνει θυσίες. Ετοιμος να πεθάνει για τη πατρίδα του. Ολοι όσοι πέθαναν σ΄αυτά εδώ τα χώματα θεωρουσαν ότι τοκαναν για το καλό της πατρίδας. Κι όμως ακόμα και οι νεκροί σ΄αυτό εδώ το τόπο δε βρήκαν το σεβασμό που τους άξιζε....

Κι έτσι φτάσαμε ήσυχα κι απλά να είμαστε σαν τα μεταλλαγμένα κρέατα. Με μπόλικες τοξίνες στο μυαλό μας, να μολύνουμε ο ένας τον άλλον, αντί για αγορά των πολιτών, δημιουργήθηκε "η αγορά της κουτσομπόλας".

Συγκεντρωμένοι οι πολίτες, αντικρίζοντας τη πατρίδα τους να βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο τέλμα "κουτσομπολεύουν" κι όταν η συζήτηση ανάψει βγάζουν τα σημαιάκια από τις ομάδες κι ορμάνε στο γήπεδο, μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη. Τότε πάλι τα κεφάλια μέσα.

Αλλωστε για να απαιτήσεις να πάρεις κάτι πρέπει νάχεις μάθει ότι υπάρχει. Μπορείς να απαιτήσεις να διεκδηκίσεις να πολεμήσεις για ότι για σένα είναι ανύπαρκτο? Μπορείς να παλαίψεις να ξαναβρεις την αξιοπρέπεια σου αν αυτή σουχει γίνει μια άγνωστη λέξη?

Φυσικά όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχουν ανάμεσα οι εξαιρέσεις. Και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι - εξαίρεση σ΄αυτό το τόπο. Είναι πολλοί...

Και τώρα τι παίζει? Οι ίδιοι που κάναν ένα κράτος γήπεδο, έχουν βάλει τα δυνατά τους να μπουζουριάσουν και τις εξαιρέσεις σε άλλου είδους ομάδες. Γιατί αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να φορέσουν όποια μάσκα χρειαστεί.

Σήμερα μπορεί ναναι χριστιανοί κι αύριο άθεοι. Σήμερα δεξιοί κι αύριο αριστεροί. Μπορούνε νάναι μπλε, κίτρινοι, κόκκινοι, πράσινοι όπως οι κόκκοι του απορυπαντικού που ξεπλένει τα πάντα και τα σαρώνει...

Τι πρέπει να κάνουμε? Να πάψουμε να είμαστε μονόχρωμοι. Αλλοιώς πως θα δούμε φως?

Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω τους φίλους μου που έχουν τόσες σιγουριές για το τι πιστεύουν αλλά το ξέρετε το ελάττωμά μου. Πάντα φοβόμουν τη σιγουριά που δεν έχει καμμιά αμφισβήτηση. Τις απόλυτες απαντήσεις χωρίς καν να τεθεί το ερώτημα.....

Νοιώθω περισσότερο από ποτέ ότι πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο άλμα σκέψης. Ενα πολύ θαρραλέο άλμα που ίσως χρειαστεί να διαγράψουμε πάρα πολλά απ΄οσα μέχρι σήμερα πιστεύαμε. Και θα επιμείνω σ΄αυτό ακόμα κι αν μοιάσω γραφική σε μερικούς. Δεν με πειράζει. Αρκεί να νοιώσουν οικεία τα λόγια μου αυτοί που το ίδιο αισθάνονται. Τότε δεν θα πάνε άσκοπα....