Η ΦΑΚΑ.

Ο κλοιός σφίγγει γρήγορα. Πολύ πιο γρήγορα από όσο ίσως φανταζόμασταν.
Φαντάζομαι πόσοι άνθρωποι μερικα μόλις χρόνια πριν νόμιζαν ότι ο κόσμος όλος είναι δικός τους. Και πως τόσο σύντομα, νοιώθουν ότι όλα αυτά ήταν τελικά ένα τυράκι στην άκρη της φάκας.

Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι είμαστε ποντικάκια πιασμένα στη φάκα.
Το θετικό είναι ότι αρχίζουμε επι τέλους να το βλέπουμε. Τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από τα ποντίκια βλέπει τη φάκα, βλέπει το τυράκι, έστω κι αν δε μπορεί να γυρίσει πίσω.

Βέβαια δεν ειναι ότι καλύτερο να συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε μια τέτοια θέση. Αλλά η αλήθεια δεν ήταν ποτέ όπως στα παραμύθια. Τις περισσότερες φορές σε θρίλερ φέρνει.
Αυτό που με κάνει ακόμα να βλέπω μπροστά είναι το γεγονός ότι βρισκόμαστε σ΄αυτό εδώ το τόπο.

Ενα τόπο συνηθισμένο να περνάει μεγάλα ζόρια.

Για σκεφθείτε τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος. Ενα πλάσμα που γεννιέται γνωρίζοντας ότι το επόμενο λεπτό μπορεί να πεθάνει. Γνωρίζει τη ματαιότητά του. Αγνοεί πότε θα είναι αυτό το τέλος κι όμως λειτουργεί σαν να είναι αιώνιος. Γνωρίζει ότι είναι ένας κόκκος χαμένος στο άγνωστο κι όμως θεωρεί ότι είναι η κορωνίδα της δημιουργίας.
Κι αυτό είναι το αιώνιο μυστικό του. Αυτό είναι η απόλυτη δύναμη του. Γνωρίζει ότι είναι ένα ποντίκι πιασμένο σε μια φάκα αγνώστου προελεύσεως, χαμένος από χέρι κι όμως ζει.

Βάλτε όλο αυτό το σκηνικό τώρα σε ελληνικό επίπεδο.
Γνωρίζει ο έλληνας ότι είναι μια μικρή κουκίδα στο χάρτη. Οτι είναι σ΄ολη του την ιστορία τριγυρισμένος από θηρία. Θηρία που δεν έχουν κανένα έλεος. Κι όμως επιβιώνει. Σε πείσμα όλων. Στους αιώνες....

Ισως γι΄αυτό τελικά....

Τόσο καιρό πάνε να μας πείσουν ότι το να είσαι έλληνας και να το λες ακόμα είναι παλιομοδίτικο. Οι παρελάσεις γίναν ντεμοντέ. Η ιστορία μας έγινε ντεμοντέ. Βλέπουμε σαν ηλίθιοι τα νεαρούδια κάθε φορά που είναι μια επαίτειος ή στις 28 οκτωβρίου ή στις 25 μαρτίου να τα ρωτάνε μ΄ενα μικρόφωνο τι γιορτάζουμε και να λένε άλλα για άλλα. Και γελάμε σα χάνοι. Η ιστορια μας έχει γίνει απλά η συζήτηση των γερόντων στα καφενεία. Οι νέοι ούτε ξέρουν ούτε πρέπει να μάθουν. Ο πατριωτισμός μοιάζει να είναι κάτι βρώμικο. Υποπτο...

Κι αν δεν είμαστε έλληνες τι είμαστε? Ευρωπαίοι έτσι? Οι κατώτεροι ευρωπαίοι. Οι άτακτοι και ασύμφοροι. Οι κυβερνήσεις μας πλέον δεν είναι αντιπροσωπεια της χώρας μας είναι ο κακός μαθητής που θα του της βρέξει η δασκάλα. Στην Επιτροπή δε μιλάνε περήφανοι έλληνες, μιλάνε ντροπιασμένοι ευρωπαίοι....

Είμαστε τόσο προβλέψιμοι λοιπόν? Γίναμε τόσο προβλέψιμοι?

Ε?