ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΜΕΡΑ...

Ξεκίνησα με τις πιο αγαθές προθέσεις. Μπήκα στο πρώτο μετρό (γιατί είχα αλλη μια γραμμή κι ενα λεωφορείο ν΄αλλάξω), ευτυχώς ήταν άδειο, πρωτοφανές αλλά δε με χάλασε καθόλου, κάθησα σε μια θέση τυχαία κι άνοιξα το βιβλιαράκι μου που ήθελα καμμια δεκαριά σελίδες να το τελειώσω και ήμουν μες την αγωνία να δω πως το κλείνει ο συγγραφέας.

Λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσει τις πόρτες το μετρο, νοιώθω ότι αυτή η μέρα θα έπαιρνε μια εντελώς διαφορετική τροπή απ΄οτι είχα ονειρευτεί....

Και νατη... Μια παρέα τριών ατόμων, γύρω στα 40-45, με καμπαρντίνες, λαπ τοπ και τελευταίου τύπου κινητά, δύο άντρες, μια γυναίκα, το πρώτυπο του consulting services, έρχονται και κάθονται στις τρεις άδειες θέσεις γύρω μου κάνοντας θόρυβο.

Ναι αυτή ήταν η λέξη κλειδί.

Για τις επόμενες 7 στάσεις, γιατί ήμουν βέβαιη ότι μαζί θα κατεβαίναμε, θα υπήρχε ενοχλητικός θόρυβος. Γιατί το αμέσως χειρότερο από το να πέτύχεις 7.30 το πρωί στο μετρό, δυο φιλιπινέζες που έχουν καιρό να τα πούνε, είναι να πετύχεις εκείνο το συγκεκριμένο στυλ «ελληνικό» οπου κάποιος μιλάει όχι για να τον ακούσει ο συνομιλητής του αλλά όλο το βαγόνι. Και δεν μιλάει απλώς. Εκτοξεύει ασταμάτητα βόμβες από κρυανάλατες εξυπνάδες μετατρέποντας το φιλήσυχο πρωινό σου σε b-movie…

Εχωσα το βιβλίο μες τη τσάντα και όσο πιο γρήγορα μπορούσα έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου με τη μουσική στο τέρμα. Μοναδική έξοδος το ξεκούφαμα. Και εντελώς σαδιστικά έψάξα να βρω μεσα στο mp3 μου the call of dagon – therion, οχι γιατί κόβω τις φλέβες μου για το τραγούδι, αλλά...... αν υπήρχαν όντως ελπίδες να είναι επίκληση προς τους μεγάλους παλαιούς? Κι αν κάποιος από αυτούς ερχόταν ξαφνικά και αρπαζε όλο το consulting team μαζί... δεν θα ήταν κάτι εντελώς χρήσιμο?

Κατεβήκαμε στην ίδια στάση. Ευτυχώς έφυγαν κι εγώ κατευθύνθηκα στη δεύτερη γραμμή.

Το χάος. Τέσσερις σειρές σαρδέλλες έτοιμοι να μπουκάρουν στο μετρό που μόλις κατεύθανε και το οποίο ήταν ήδη γεμάτο μέσα.

Περιμένω σεμνά στην άκρη να κατέβουν όσοι είναι μέσα, όμως ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ δεν περιμένουν καθόλου. Σπρώχνουν όπως μπορουν ποδοπατώντας εκείνους που έβγαιναν. Κι επειδή εκείνοι που έβγαιναν μόνο εμένα είδαν διαθέσιμη να κάθομαι στη γωνίτσα και να μη μπαίνω μου έριξαν ομαδικά ότι μπινελίκι του κατέβηκε στη κεφάλα. Και όχι μονο αυτό όσοι έσπρωξαν ήδη ξεκίναγαν, εγώ έμεινα έξω...

Παίρνω τον επόμενο συρμό. Μπήκα κι επειδή είχε λιγώτερο κοσμο είχε κι άδεια καθίσματα!!!! Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ακριβώς μπροστά μου ένα πανέμορφο κάθισμα. Παω να καθίσω και νοιώθω κάτω από το πισινό μου κάτι πιο μαλακό από κάθισμα (δε θέλω να σκέφτεσται αηδίες!!!) Μια κυρία είχε προλάβει και είχε περάσει από κάτω μου, σχεδόν με ικανότητες μοναχου βουδιστή κάνοντας το σώμα της ικανό να μετατρέπεται σε χαλκομανία, και κάθισε κοιτώντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο, σαν να μην συναίβει τίποτα...

Το κατάπια κι αυτό. Βγαίνω από το μετρό και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΠΟΝΑΓΕ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ και δεν μπορούσα να ανέβω τις σκάλες. Είπα ας κάνω κι εγώ τη παρανομία να πάρω ασανσέρ. Μπροστά στη πόρτα του ασανσέρ 7-8 κοριτσόπουλα έτοιμα να ορμήξουν και οι τρεις ποοοοοοολυ ευτραφείς, κι ένας γεράκος με μια μαγκούρα τελευταίος και καταιδρωμένος να ζει ένα δράμα «θα προλάβω να μπω? Δε θα προλάβω?»

Και τότε τα πήρα. Ναι η όλη κατάσταση άρχισε να λειτουργεί σαν ένεση αδρεναλίνης επάνω μου.

Μόλις φτάνει το ασανσέρ παραμερίζω ότι βρισκόταν γύρω μου, χέρια, πόδια τσάντες και κάνω χώρο στο γεράκο να μπει ΠΡΩΤΟΣ, αδιαφορώντας αν οι κοπελιές άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα γις τις σπρωξιές. Μπαίνω κι εγώ πατάω κουμπί κι όποιος πρόλαβε πρόλαβε.

Βγαίνω στο δρόμο και κατευθύνομαι προς τη στάση.

Στη στάση βλέπω το μπουλούκι έτοιμο να ορμήξει. Συνήθως παίρνω το 2 ή 3 λεοφωρείο γιατί δε χωράω να μπω. Τώρα όμως ήταν αλλοιώς.

Με το που φτάνει το λεοφωρείο σπρώχνω, ποδοπατάω και μπαινω πρώτη. Κοιτάζω σαν το αγρίμι αριστερά δεξιά και κοζάρω μια θέση άδεια όπου ετοιμαζόντουσαν 4 να τη βουτήξουν. Κάνω ένα σάλτο κι αδιαφορώντας ποιο βάρεσα και που στρογγυλοκάθομαι.

Από την άνοδό μου στο λεωφορείο μέχρι το εντυπωσιακό κάθισμα έχω ακούσει μια ποικιλλία από μπινελίκια, έχω δει κάτι κεφάλια να κουνιουνται με απόλυτη απογοήτευση. Εχω ακούσει κάτι ψιθύρους του είδους «τι κόσμος...»

Κοιτάζω έξω από παράθυρο αδιάφορα.

Νοιώθω μια πρωτόγνωρη ηδονή.

Είμαι κάφρος.

Είμαι απολίτιστη.

Είμαι ο θάνατος σου η ζωή μου

Είμαι ο καθημερινός σου αρμαγεδών

Είμαι ΕΓΩ και τελεία.

Αυριο δε θα περιμένω να κάνω πειράματα. Δεν θα περιμένω ποιός θα με ενοχλήσει για να τον ενοχλήσω. Θα τον ενοχλήσω, τον οποιοδήποτε προκαταβολικά, γιατί γουστάρω. Γιατί τη βρίσκω.

Γιατί τελικά έχει φάση να λειτουργείς σαν όλα να έχουν γίνει για να σε εξυπηρετουν.

Γιατί οι αρχαίοι έλληνες μπορεί να είχαν στις φλέβες τους ιχωρ αλλά οι νεώτεροι έχουν «καφρώρ» κι αν εσύ μείνεις μόνο με τον ιχωρ τη πάτησες.

Καφρωρ λοιπόν και βουρ για τις ξεχωριστές μας μέρες!

ΤΑΚΗΣ ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ...... ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝΤΕ ΓΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!