ΤΙ ΕΙΣΤΕ?

Μια ακόμα συζήτηση του παραλόγου σήμερα το πρωί στα κανάλια. Δεν θα σταθώ στο ποιος είπε και τι γιατί θα εκνευριστώ ακόμα περισσότερο. Ας πούμε ότι η περίληψη εστιάζεται σε μια λέξη. ΕΡΓΑΣΙΑ. Με αφορμή sms απόλυσης. Δηλ. Με sms σας ανακοινουμε ότι απολυθήκατε. Περάστε από το ταμείο για την αποζημίωση.
Κι απο εκεί ξεκινάει μια συζήτηση όπου μπαίνουν σε αμφισβήτηση όλα όσα έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι εδώ και δεκαετίες.

Δηλαδή τι ακβριβώς θέλετε? Να αρχίσουμε διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες για το αν δεχόμαστε κι εμείς να δουλεύουμε με 9-10 ευρώ την ώρα , ανασφάλιστοι, ωρομίσθιοι, όπως και όταν γουστάρετε και να βάλουμε και το ταμπελάκι στο κούτελο «εγχώριοι μετανάστες?»

Εσύ εκει πάνω που κάθεσαι και με κοιτάς πίνοντας το ουισκάκυ σου και σχεδιάζοντας το «αύριο» θα ήθελα ευγενώς να σε ενημερώσω ότι,

Δεν είμαι μετανάστης σ΄αυτή τη χώρα. Είναι η πατρίδα μου. Γεννάω αγόρια και τα καλείς για φαντάρους, τα ετοιμάζεις να υπερασπιστουν τη πατρίδα , αυτή τη πατρίδα που σου δίνει να χλαπακιάζεις, και να στρώνεις το πισινό σου κάτω από τον όμορφο ήλιο της.

Ετοιμάζω παιδιά που θα είναι
Οι επιστήμονες σου
Οι εργάτες σου.
Οι αγρότες σου
Οι καλλιτέχνες σου
Οι συγγραφείς σου
Οι αθλητές σου
ΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΣΟΥ

Ούτε χάρη μου κάνεις να μου δώσεις δουλειά γιατί εγώ σε πληρώνω. Γιατί εγώ σε κάνω να υπάρχεις. Γιατι εγώ, (πανάθεμα το κεφάλι μου) σου έχω ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ να κυκλοφορείς στη πατρίδα μου. Με τη ψήφο μου, με την ανοχή μου το χειρότερο δε με την έγκριση μου. Κι αυτό όχι γιατί δεν ξέρω τι είσαι αλλά γιατί είχαμε κάνει κάποιους συμβιβασμούς για να βοηθήσουμε το τόπο να πάει μπροστά. Να δουμε μια άσπρη μέρα έστω και στο μακρυνό μέλλον. Μόνο που αρχίζεις και το παρακάνεις. Με βλέπεις σαν το υπέρτατο κορόιδο κι αυτό αρχίζει και μου τη δίνει έντονα. Δε μου ζητάς πια απλά να θυσιαστώ. Μου ζητάς να μεταλλαχτώ. Να εξαφανίσω ότι αξιοπρέπεια έχει μείνει σ΄αυτό το τόπο. Να γίνω συνένοχος στο θάνατο της πατρίδας μου. Πάνε αιώνες που κατοικώ σ΄αυτό το τόπο. Δεν είμαι ξέρεις κανένας χτεσινός. Απο οσο θυμάμαι οι παπούδες και οι παπούδες των παπούδων μου εδώ μέναν. Για σένα δεν είμαι τόσο σίγουρη από που κρατάει η σκούφια σου. Εχεις πατρίδα? Εχεις ιδεολογία? Εχεις θεό? Εχεις κάτι για να σε συγκρίνω? Η θα πρέπει να σε συγκρίνω με το ΤΙΠΟΤΑ?

Οταν ξεκίνησα τη πορεία μου σ΄αυτό το κόσμο ο πατέρας μου μια συμβουλή μουχε δώσει. Μην αφήσεις κανέναν σ΄αυτή τη ζωή να σ΄εκβιάσει. Οσο ζόρι κι αν τραβήξεις, όσο δύσκολα και να φαίνονται τα πράγματα μπροστά σου, όσο αδύναμη κι αν νοιώσεις, ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ.

Σ’ αυτήν εδώ τη χώρα λοιπόν, υπάρχουν ακομα άνθρωποι , που δεν είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν σε οποιουδήποτε είδους εκβιασμό. Ούτε πολιτικό, ούτε κοινωνικό, ούτε οικονομικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε προσωπικό!

Το μεροκάματατο είναι 30? 40? Ευρώ. Συζητάω το πιο πάνω. Το πιο κάτω πήγαινε φέρε με τα σαπιοκάραβα σου μια μάζα από απόκληρους αυτού του κόσμου και βάλτους να δουλέψουν στη θέση μου με 5 και 10 ευρώ. Μην τους πληρώσεις και καθόλου. Στίβαξε και φτιάξε πόλεις γεμάτες από νεοδούλους δυσυτυχισμένους και τρομαγμένους. Βάλτους να καθίσουν στο σπίτι που θα μου πάρει η τράπεζά σου. Χαρισέ τους και το αύριο που ετοιμάζεις για μένα γιατί εγώ δεν θα πάρω. Εχω άλλα σχέδια. Με γεια σας και χαρά σας. Να γίνω το ίδιο μόνο μην ονειρευτείς. Θα πεινάσω, κι αμα πεινάσω πολύ μπορεί να σου φάω και κανένα κομμάτι αν σε βρω σε καμμιά γωνιά, λύκος θα γίνω ναι, έστω και πεινασμένος, αλλά πεινασμένο και τρομαγμένο αρνάκι ποτέ! Αν το όνειρο σου είναι να δεις ένα τόπο γεμάτο έλληνες ζητιάνους λάθος πόρτα χτύπησες.

Κι αν όλα αυτά δεν σε ανησυχούν, δεν σε τρομάζουν, δεν σε ενδιαφέρουν, τότε μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Δεν είσαι έλληνας. Δεν αγαπάς αυτά τα χώματα Και κατά βάθος κάνεις τα πάντα για να εξαφανιστεί αυτή η πατρίδα. Δεν κάνεις τιποτα τυχαίο. Ουτε κουτός είσαι, ούτε αφελής. Είναι εσκεμμένη η κάθε σου κίνηση. Δεν είσαι καν ο καρχαριας του κεφάλαιου που μας τσαμπουνάνε. Εκείνος ο παλιός κλασσικός καρχαρίας... Είσαι κάτι χειρότερο και πιο ύπουλο. Το σιχαίνεσαι αυτό το τόπο έτσι? Μεταξύ μας μπορείς να μου το αποκαλύψεις δεν μας ακούει κανένας. Οτι μυρίζει Ελλάδα και κάθε ιδανικό που αυτό συνεπάγεται το σιχαίνεσαι ε? Εχεις μάθει να τριγυρίζεις στο Λονδίνο, στη Ζυρίχη, στη Ν.Υόρκη κι αν μπορούσε το Παρθενώνα θα τον μετέτρεπες σε πολυκατάστημα με ρουφ γκάρντεν για να βλέπεις από ψηλά και να μοιάζουν τα σπίτια με κουκλόσπιτα...

Σε έχουν βάλει εκει πάνω να φτιάξεις στρατιές από ανθέλληνες. Σ΄εχουν βάλει να μεγαλώσεις στείρες γυναίκες και δειλους άντρες. Πολίτες που να ξέρουν τη ιστορία τους διαστευρλωμένη. Πολίτες χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν, μόνο μ΄ενα μέλλον προσχεδιασμένο από σένα. Σ΄εχουν βάλει να καταντήσεις την Ελλάδα ανήμπορη να ανταπεξέλθει σε οποιοδήποτε χτύπημα ε? Πες μου μόνο τι εθνικότητας είσαι να μου λυθεί η απορία ρε γαμώτο...
Πες μου τι είσαι?

ΣΗΜΕΙΩΣΗ –

Η μια φάτσα μια ράτσα που κυκλοφορει στους δρόμους, εκείνη η μάζα των ζόμπι “yes man” που η ιδεολογία τους φτάνει από το πόσα κοψίδια θα φάω μέχρι το ποιά θα πηδήξω αντε και τι αμάξι θα πάρω του χρόνου, η δε μορφωσή τους είναι ακριβώς όσα τα κουμπάκια του τηλεκοντρόλ, είναι η πλειοψηφία. Το γνωρίζω πολύ καλά και το βιώνω κάθε μέρα. Είναι το μεγάλο ποσοστό της μάζας που περπατάει εδώ γύρω.

Μα γι΄αυτό θλίβομαι όταν βλέπω η Ελλάδα κατοικείται πλέον από ακατοίκητους, αλλοδαπούς, περαστικούς τουρίστες και ουφο. Και δεν πρόκειται να νοιώσω ποτέ ίδια μ΄αυτούς. Δεν πρόκειται καν ουτε να τους συμπαθήσω, ούτε να τους κατανοήσω μόνο και μόνο επειδή μας έχετε βγάλει κοινή ταυτότητα.

Βγάζω ένα κάτι... ας πουμε ψιλοεθνικιστικό ε?
Πάει κι εγώ χάλασα. Και που είσαστε ακόμα.
Μόλις η αρχή είναι.
Μήπως πρέπει να ζητήσω και συγνώμη?
Αυτο κι αν θα ήταν απαίτηση.