ΤΙ ΑΚΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ....

Ηθελα ναξερα τα πιστεύουν που τα λένε?
"Δεν θα αγγίξουν όσα έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι. Δεν θα τους αφήσουμε." είπαν και ελάλησαν οι εργατοπατέρες μας.

Δηλαδή τι εννοούν ακριβώς? Με ποιο τρόπο δεν θα τους αφήσουμε. Είμαι πρόθυμη ν΄ακουσω, γιατί μπορεί να συμβαίνει κάτι ελπιδοφόρο που να μην το έχω αντιληφθεί. Μπορεί να είμαι απαισιοδοξη και κατσούφα αδίκως, ενώ υπάρχουν όλες οι καλές προοπτικές να τρίξω τα δόντια του εργοδότη μου, αλλά να μην το έχω καταλάβει.

Να νευριάσω?
Να γελάσω?
Να μη δώσω σημασία σ΄ολες αυτές τις αηδίες που ακούω?....

Στον ιδιωτικό τομέα με το πιστόλι στο κρόταφο κάθε εργαζόμενος (εντάξει προς το παρόν είναι μεταφορικά το πιστόλι, αλλά στο μέλλον δεν είμαι και σίγουρη....) κάνεις ότι ακριβώς σου ζητήσουν, όπως θα στο ζητήσουν λες συνέχεια yes man και κάνεις και πρόβες στο καθρέφτη για να είσαι σίγουρος ότι το λές καλά το yes man, εχεις προ πολλού ξεχάσει ωράρια, καθηκοντολόγιο, μισθό της προκοπής (καλά αυτό ουτε το συζητάμε), είσαι το πρωί νοικοκυρά και το βράδυ πόρνη, δηλ το πρωί σε κανα γραφείο και το βράδυ σε κανα ντελίβερυ να κρατάς παραγγελίες, ή άλλοι τέτοιοι χαριτωμένοι συνδυασμοί, αλλά ο εργατοπατέρας είπε ότι "δεν θα τους αφήσουμε"

Για να το λες αυτό κάτι θα ξέρεις. Για πες μου και μένα.
Γίνεται απεργία και όλοι οι "ιδιωτικο-δούλοι" πάνε και πιο νωρίς εκείνη τη μέρα στη δουλειά μην γίνει καμμιά καθυστέρηση και παρεξηγηθούν άδικα.
Προτείνεται το "θα ήταν πολύ χρήσιμο να καθήσεις λίγο παραπάνω γιατί έχουμε πολλή δουλειά" και καταλήγεις να βαράς 12ωρα συνέχεια.
Μήπως μπορείς να πάρεις αυτήν την εργασία σπίτι να μου τη παραδώσεις τη δευτέρα? Και καταλήγεις να δουλεύεις και σαβατοκύριακα.
Και οι πιο προχωρημένοι έχουν ήδη περάσει στις "κυκλικές υποχρεωτικές άδειες" σήμερα εσύ, αύριο ο Μήτσος, μεθαύριο η Μαιρούλα όλοι θα καθήσουμε ένας ένα παιδιά με τη σειρά μας.....
Χερια πόδια στην αυλή κι ολοι κάθονται στη γη!

Απλά όλα αυτά γίνονται στα μουλωχτά ( ο κόσμος τοχει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι) και τώρα είπαμε να γίνει πιο "ευρωπαϊκό" το θέμα και να πάρει κι ένα θάρρος ο εργοδότης.
Να μπορεί να λέει δε φταίω εγώ η Ευρωπαική Ενωση μου το είπε!
Πως εσύ λοιπόν δεν τα ξέρεις όλα αυτά? Πως εσύ που χεις φάει με το κουτάλι τις συνδικαλιστικές καρέκλες μας τσαμπουνάς ότι υπάρχει φόβος να γίνουν στο μέλλον?

Η πιο ξάστερη συνενόηση πλέον είναι αυτή που γίνεται μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Χωρίς γλύκες, χωρίς παραμύθια, χωρίς περιττά λόγια. Μια ντομπροσύνη βρε παιδί μου που σε κάνει να φουσκώνεις από περηφάνεια!

"Φίλε θέλω αυτό. Αν δεν το κάνεις υπάρχει ένα συρτάρι με βιογραφικά, από απόφοιτους του δημοτικού μέχρι αστροφυσικούς που έχουν πιάσει ουρά για τη θεσούλα σου."
Απλά τα πράγματα.

Και αν υποθέσουμε ότι σε πιάνει το επαναστατικό , εκείνος ο τσε που βγαίνει αυθόρμητα, μόλις πας σπίτι ανοίγεις το κουτί με τα χαρούμενα χαρτάκια, νοίκι, ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο, φροντιστήρια, δόση στη τράπεζα, δόση για τα έπιπλα, δόση για ηλεκτρικά, λίστα για το σουπερ μάρκετ, γιατροί, φάρμακα, παπούτσια, ρούχα, χαρτζηλίκι των παιδιών κλπ κλπ κλπ κλπ και σου φεύγει η μαγκια στο δευτερόλεπτο.

Μετά ανοίγεις και τη τηλεόραση ακούς ότι ετοιμάζονται εκατό χιλιάδες απολύσεις, και το επόμενο πρωί πας στο αφεντικό και λες χαλαρά "αν θέλεις να με βγάλεις σε άδεια μη διστάσεις, εδώ είμαι εγώ παλικάρι μου για σένα, μια χαρά θαμαι σπίτι έχω και κάτι βαψίματα να κάνω στο σπίτι και θα μουθρει κουτί!!!"

Αχ τι θα ακούσουμε ακόμα....

Ρε παιδιά μήπως οι φίλοι μου, οι συγγενείς, οι γνωστοί μου όλοι είναι ηλίθιοι και δειλοί (γιατί όλοι όσους γνωρίζω έτσι κάνουν , εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες ειναι στάνταρ, ελεύθεροι χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς οικογένεια με κάποιο εισόδημα από κανα νοίκι και τη τσέπη του μπαμπα) και μου φαίνεται ότι είναι έτσι? Μήπως οι υπόλοιποι που ξέρετε εσεις, αντιστέκονται σθεναρά και δεν το βλέπω? Για πειτε να με φωτίσετε και μένα!