Ο ΚΑΛΟΣ ΒΟΣΚΟΣ.

Οι συζητήσεις πληθαίνουν. Δεν μιλάω για τις συζητήσεις εδώ μέσα στο δίκτυο. Μιλάω για εκείνες στη πραγματική ζωή. Αυτές που ακούμε δίπλα μας. Στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, στο λεωφορείο. Παρακολουθώ κάθε λέξη. Προσπαθώ να πιάσω το παλμό της σκέψης του κόσμου. Εκείνον που βγαίνει αυθόρμητα. Εκείνου του κόσμου που περπατάει μαζί με μενα στο δρόμο. Δεν μ΄ενδιαφέρει η στημένη άποψη στα παράθυρα της τηλεόρασης. Ούτε η μελετημένη ανάλυση η"πιασάρικη".

Πάμε από το κακό στο χειρότερο, σ΄αυτό συμφωνούν όλοι. Τι κάνουμε? Κανείς δεν έχει μια απάντηση. Γιατί ο κόσμος είναι συνηθισμένος να εναποθέτεις τις ελπίδες σε κάποιον. Θέλει κάποιον να του βρίσκει τη λύση. Είναι συνηθισμένος να αναπαύεται στα λόγια στις ελπίδες κάποιου που θεωρεί τον από μηχανής θεό.

Μια ιδεολογία, ένας ηγέτης, ένας μεσίας. Αυτή ήταν και είναι πάντα η κρυφή του ελπίδα. Τώρα νοιώθει ότι ανήκει σ΄ενα ακέφαλο πλήθος. Χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Χωρις σχέδιο. Νοιώθει ότι τα πάντα κατευθύνονται αλλά δεν ξέρει καν από ποιον. Δεν μπορεί να διακρίνει τον εχθρό, τις προθέσεις του, κι από την άλλη δεν "βλέπει" τον σύμμαχο.
Μοιάζουν ολα σαν να είναι φορτωμένα σ΄ενα πρόγραμμα κι αυτό λειτουργεί ερήμην όλων.

Το πρόγραμμα εκπαίδευση,
Το πρόγραμμα υγεία,
Το πρόγραμμα ασφάλεια,
Το πρόγραμμα εργασία,
Το πρόγραμμα ψυχαγωγίας,
Το πρόγραμμα φόρων,
Το πρόγραμμα ζωή με τα Χ δεδομένα...

Προχωράει ότι κι αν συμβαίνει. Δεν υπάρχουν καταχωρημένα συναισθήματα σ΄αυτό. Μπορεί να προσπερνάει διαμαρτυρίες, φωνές, αντιδράσεις ακόμα και πολέμους διαγράφοντας τους σαν ιους.
Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονται συγκεκριμένες πολιτικές, συγκεκριμένες τακτικές, ομοιόμορφοι εκπρόσωποι που απλά έχουν διαφορετική εθνικότητα, γλώσσα ή θρήσκευμα, όμως ο στόχος μοιάζει ίδιος. Αυτό που όλοι ζούμε.

Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε θα σου πει ότι δεν πάμε καλά.
Αν τον ρωτήσεις τι πιστεύει ότι πρέπει να γινει θα σου πει δε ξέρω.
Κι αν τον ρωτήσεις ποιος πιστεύει αλήθεια ότι θα μπορουσε να αλλάξει ρότα σε όλα αυτά, θα πει κανένας.

Κι όμως σε λίγο καιρό θα πάει να ψηφίσει. Στις ουρές μπροστά στις κάλπες θα υπάρχει μέσα μας η ίδια σκέψη. Κάνω κάτι που είναι ΑΧΡΗΣΤΟ. Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ. Ξέρω ότι αύριο θα αντιμετωπίσω τα ίδια και χειρότερα. Απλά το να ψηφίσω είναι ένα ακόμα καθήκον.
Ξέρω ότι έτσι γίνεται στη δημοκρατία. Ακόμα κι αν αυτό που ζούμε λέγεται ασυδοσία και οχι δημοκρατία μέσα στο πρόγραμμά του έχει τις εκλογές. Λειτουργούν κι αυτές σαν μια απαραίτητη παράμετρος. Τίποτα περισσότερο.

Κι η επιθυμία για ΚΑΠΟΙΟΝ που θα πάρει από εμάς το ποτήρι τούτο αυξάνεται. Σιγά σιγά οι άνθρωποι οδηγούνται στο να αποδεχτούν τα πάντα.
Εχω ακούσει αυτές τις μέρες πολλά παράξενα πρωτόγνωρα. Από ανθρώπους που επιθυμούν να γίνουν στάχτη και μπούρμπερη ο κόσμος όλος, μέχρι εκείνους που προσδοκούν εδώ και τώρα τη δευτέρα παρουσία.

Κι όλη αυτή η μάζα των απελπισμένων δίπλα σ΄εκείνη την άλλη μάζα των αδιάφορων, εκείνων που μέχρι τελευταία στιγμή εχουν μια ακράτεια ενστίκτων. Να φάνε, να πηδήξουν, να χορέψουν τσιφτετέλια, να βρουν γκομενάκια, να πάρουν αμάξι, να ντυθούν με φίρμες, να πανε γυμναστήρια, να γίνουν σταρ, να αλλαζουν το μαλλί δεκα φορές το χρόνο, να βυθιζονται σε μια ζωή που μοιάζει με τσόντα....

Πολλές φορές η ανθρωπότητα έφτασε σ΄αυτό το σημείο. Ομως είναι η πρώτη φορά που όλα κυλούν βάσει ενός αυστηρού απρόσωπου προγράμματος. Κανένας βασιλιάς δε διεκδικεί το θρόνο του, καμμιά γκιλοτίνα δεν ακονίζεται, κανένας μεσίας δε τριγυρίζει ξυπόλητος να δίνει ελπίδες.....

Είμαστε μόνοι μας. Πέρα από θρησκείες, ιδεολογίες , φυλές, είμαστε αδύναμοι μπροστά σ' ενα εχθρό χωρίς στέμμα. Εναν βασιλιά που δημιουργήθηκε, χτίστηκε από τις επιθυμίες μας. Κι αυτός ο άρχοντας που νομίζαμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε και να κατευθύνουμε κατά βούληση, μεγάλωσε , τον θρέψαμε, και πήγε πέρα από εμάς. Λειτουργεί αυτόνομα, ακόμα και οι εξουσιαστές είναι απλοί υπηρέτες του.

Ολη αυτή η σαπιλα είναι το αποτέλεσμα των επιθυμιών μας. Είναι η πραγματοποίηση των ταπεινών και άθλιων ονείρων του εγώ μας. Οσα έχουμε τώρα είναι αυτά που επιλέξαμε. Και όλα όσα χάσαμε είναι αυτά που αφήσαμε να φύγουν.

Ισως για πρώτη φορά οι άνθρωποι δείχνουν πόσο πολύ ίδιοι είναι. Πόσο κοινές και άθλιες ήταν οι επιθυμίες τους. Πόσο περιορισμένη αντίληψη εχουν. Αυτό το χάλι που βλέπουμε είμαστε εμείς. Κι η διαμαρτυρία μας σ΄αυτό προέρχεται από ένα άλλο κομμάτι μας , μακρινο, ξεχασμένο που δε θυμόμαστε ούτε τι θέλει ούτε πως να το αποκτήσει. Εκείνο το κρυμμένο κομμάτι με τις άγνωστες λέξεις. Πεφηφάνεια, αξιοπρέπεια, τιμιότητα, φιλανθρωπία, αγάπη, σεβασμός, δικαιοσύνη, ελευθερία..... Η ανέμελη περιφρόνηση σ΄αυτά τα ιδανικά, η δευτερεύουσα σημασία τους μπροστά στο ενα και μοναδικό ιδανικό ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ, αυτή η περιφρόνηση έχτισε σιγά σιγά και ύπουλα τις δικές μας γκιλοτίνες.
Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος κάποιος που απαίτησε να έχει τόσα πολλά αγαθά. Ο πλούτος είναι αντιθετος με την ελευθερία, αλλά αυτά ψιλά γράμματα. Αν ο διάβολος έχει όντως ένα συμβόλαιο είμαι περιέργη να δω πόσοι ελάχιστοι δεν το έχουν υπογράψει....

Κι έτσι στο τι θα γίνει, που πάμε , ξέρουμε το βλέπουμε, προχωραμε προς τα εκεί.
Το πως θα το αλλάξουμε όμως δεν έχουμε ιδέα γιατί τις φορές που μας δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξουμε τις προσπεράσαμε. Γιατι τις φωνές που μας προειδοποίησαν τις αγνοήσαμε. Γιατί ζήσαμε χρόνια στη ψευδαίσθηση ότι κάποιος θα μας λυπηθεί όταν ερθει η ώρα, κι εν τω μεταξύ μπορούσαμε να τρώμε και να μπεκροπίνουμε ανενόχλητοι.

Τώρα? Τι αναδύεται μέσα μας? Τι καινούργια απαίτηση έχουμε?
Κι εδώ έρχεται ο κίνδυνος. Ο ΚΑΛΟΣ ΒΟΣΚΟΣ.
Κι είναι στημένοι στην ουρά οι υποψήφιοι για το ρόλο.

Είστε έτοιμοι να διαλέξετε το καταληλότερο για ηγέτη του κοπαδιού? Μόλις θα είσαστε είμαι βέβαιη ότι θα ξεφυτρώσει από το πουθενά και θα είναι έτοιμος ακόμα μια φορά να μας ησυχάσει. Προσέξτε μόνο γιατί αυτή τη φορά ο βοσκός μπορεί να είναι πολύ πιο στυγνός και να έχει και κάτι που από καιρό χρειάζεται η ανθρωπότητα. Το τελικό σχέδιο.