ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΟΥΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Από που ξεκινάει μια σκέψη και που μπορεί να φτάσει....
Ολος ο κόσμος γύρω μου αυτές τις μέρες είναι γριπιασμένος κι εγώ αρχίζω και αισθάνομαι κάτι να με τρυγυρίζει. Καθώς λοιπόν το σκεφτόμουν, μου ήρθε στο μυαλό η συμβουλή ενός παλιού γιατρού που γνώριζα κάποτε.

-Μη παίρνεις φάρμακα άσκοπα, δε χρειάζεται μόλις αισθανθείς μια αδιαθεσία φουλ βιταμίνη c, ροφήματα διάφορα, νεράκι μπόλικο και θα κάνει το κύκλο του.
Πήρα τη βιταμίνη μου αλλά η σκέψη δε στάθηκε εκεί. Θυμήθηκα αυτό το γιατρό. Ενας μικροσκοπικός ανθρωπάκος, πολύ καλός στη δουλειά του και πολύ καλά "πιασμένος". Λεφτά μπόλικα. Κι η γυναίκα του η κλασσική "κληρονόμα". Σε μια δεκαετία δουλειάς είχαν φτιάξει όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον "καλοστεκούμενο".

Ενα ωραίο σπίτι, ένα εξοχικό, ένα καλό αυτοκίνητο, τα παιδιά σε καλά σχολεία.
Βλέποντας αυτό το ζευγάρι ένοιωθες ότι τελικά ο αέρας της επιτυχίας είναι ωραίος. Κι έτσι θα νόμιζα αν δεν το φερνε η τύχη να τους γνωρίσω και να κάνουμε παρέα.
Για λίγο καιρό. Γιατί διαφέραμε στο βασικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Το χρήμα. Οχι διαφορά τάξης αυτοί είχαν εγώ όχι, θα ήταν πολύ απλό έτσι.

Διαφορά αγάπης. Εκείνοι το αγαπούσαν, εγώ οχι. Κι οταν λέμε το αγαπούσαν, ήταν αρκετοί έξι μήνες συναστροφής μαζί τους για να πάρω οριστική απόφαση ότι το σιχαίνομαι.
Πρώτα είδα ότι το αξιοπρεπές ζευγάρι κατανάλωνε 80% του ημερήσιου χρόνου (ίσως και παραπάνω.... τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν είχαν άλλη συζήτηση) σε λογαριασμούς, υπολογισμούς, σχέδια που είχαν να κάνουν πάντα με τα ρήματα "αγοράζω" "πουλάω" "καταθέτω" και άλλες χαριτωμένες λέξεις του είδους "καλύτερος τόκος" , "ευκαιρίες αγοράς", και η ύψιστη ιδέα σε μια λέξη που την είχαν αναγάγει σε θεότητα... Οικονομία.

Εξι μήνες αρκούσαν για να αισθανθώ πως μπορείς να τα μετράς όλα στο "ζύγι".
Οπου η ζυγαριά είχε πάντα από τη μία μεριά το "τι με συμφέρει" κι από την άλλη το "πως θα το αποκτήσω πάση θυσία"....

Καμμία σχέση με το μέτρον άριστον. Μιλάμε για μια λατρεία. Λατρεύω το χρήμα, λατρεύω τα τούβλα, και πιο πολύ απ΄ολα λατρεύω το ίδιο το χρήμα. Να μαζεύεται. Να συμπληρώνονται βιβλιάρια, να έχουν καλό τόκο. Ν'αγοράσω κι αλλα τούβλα. Να νοικιάζω. Να μαζεύω τα νοίκια. Ν΄ανοίξω μια μικρή κλινική. Και μετά κάτι μεγαλύτερο. Να πάρω και δεύτερο αυτοκίνητο. Πιο μεγάλο σπίτι. Και μετά πιο μεγάλη ακομα επιχείρηση. Κι αλλα νοίκια. Κι αλλα κερδη. Να γίνω και νομαρχιακός σύμβουλος. Να βοηθήσω και το κομμα. Ισως να μπω και στη βουλη κάποια μέρα. Η να μπουν τα παιδιά μου. Και να πεθάνω...

Υπήρξαν στιγμές που πολλοί άνθρωποι γύρω τους, φίλοι, βρέθηκαν σε μεγάλη ανάγκη. Εξαφανιζόντουσαν για να μην ακούσουν για δανεικά. Υπήρξαν στιγμές που τα παιδιά τους είχαν άλλες ανάγκες από το "πρόγραμμα". Ούτε συζήτηση.
Αλλωστε σιγά σιγά κι εκείνα γίναν το ίδιο. Ολα τα επι μέρους συναισθήματα ήταν σε συνάρτηση με το κέρδος. Κάναν όντως καλούς γάμους. Γίναν γνωστοί για διάφορους λόγους. Στο τέλος είχαν κερδίσει το κοινωνικό γλύψιμο. Την αποδοχή του κοσμάκη.

Από τότε γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους που προσκύναγαν τον ίδιο θεό. Πάρα πολλούς. Και κάθε φορά σκεφτόμουν το ίδιο.
Αν εκείνος ο γιατρός ήταν ο Πρωθυπουργός μου, κι εγώ ο εργάτης του, ήταν πολύ απλό τι θα έκανε μόλις θα καταλάβαινε ότι χάνομαι.... Θα εξαφανιζόταν. Θα έλεγε ψέματα. Θα έβρισκε τρόπους να με αποφύγει. Θα ήταν δίπλα μου μόνο αν υπήρχε κέρδος.....
Δεν μπορείς να φτάσεις κάπου αν δεν έχει ποτίσει μέσα σου, μέχρι τη τελευταία σταγόνα συνείδησης η αγάπη για συγκεκριμένα πράγματα.
Και όχι δεν μπορείς να τα συνδυάσεις όλα μάζι.

Ισως αργότερα, αφού φτάσεις κάπου, κι αφού θέλεις να παραστήσεις το καλό κάνεις και κάποια ελεημοσύνη ή δώσεις καμμιά δωρεά σε κανένα εκλησάκι, έτσι για τα πεθαμένα σου(η για να γλυτώσεις φόρους...)
Ομως για να φτάσεις εκεί, χίλια δυο πράγματα πρέπει να γίνουν δευτερεύουσαν σημασίας. Η ακόμα καλύτερα πρέπει να τα εξαφανίσεις απο τη σκέψη σου. Πρέπει να μείνουν κάπου θαμένα μακριά από σένα , τόσο που στο τέλος δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος αν τα έχεις καν ποτέ...

Κάπου στο ενδιάμεσο μεταξύ εκείνων που έχουν την εξουσία και το χρήμα σαν θεούς, κι εκείνων που έχουν ξορκίσει με θράσος από μέσα τους ότι έχει σχέση μ΄αυτά (δηλαδή τους λίγους αμετανόητους τρελλούς) κυκλοφορεί μπερδεμένος ο κοσμάκης.
Παλεύοντας να έχει κάτι περισσότερο χωρίς να γίνει κάτι λιγώτερο. Ο κοσμάκης που μαθαίνει να προσαρμόζει τα όνειρά του, τα ταλέντα του, τα χαρίσματά του σε σχέση με το όποιο κέρδος. Ο κοσμάκης που φοβάται να γίνει σαν τους τρελούς και που γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα γίνει ούτε σαν το γιατρό, αλλά μαθαίνει να το ονειρεύεται.

Και χάνεται...

Μεγάλο ζόρι αδελφέ μου. Να ζεις σε μια κοινωνία που όλα έχουν γίνει τελικά όπως τα ονειρεύτηκε ο γιατρουδάκος και εσύ να μη ξέρεις κανένα γιατρικό..
Μεγάλο ζόρι να είναι όλο το η σύστημα που καθορίζει τη ζωή σου διαμορφωμένο στα ιδανικά του γιατρουδάκου κι εσύ να μην είσαι, αλλά να πρέπει. Και να μην έχεις ούτε φωνή, ούτε δύναμη, ούτε τρόπο να βγεις απ΄έξω.

Κι όλα αυτά να τα αποκαλείς ελευθερία.....