ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ... ΚΑΙ Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙ!

Τι να έγραφα για τη παγκόσμια μέρα ποιησης εγώ που ποιητής δεν ειμαι. Να γράψω για έρωτες, για όνειρα, για τη θλίψη που χωρίς αγάπη και χωρίς μίσος φωλιάζει στις καρδιές των χαμένων ψυχών... Είπα ας βάλω κάτι που να μοιάζει με χείμαρρο. Και βρήκα αυτό.

Ενα απόσπασμα από τις φιλοσοφίες του Φασουλή, του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΟΥΡΗ.

..........................................

Βρε Φασουλή καυμένε, δεν κάθεσαι στ΄αυγά σου,
τους ψωροφιλοσόφους στον διάβολο δεν στέλνεις ;
Δεν σε αρκεί να χάσκεις στη ράχη του Πηγάσου,
μα ια φιλοσοφίαις αρχίζεις να μου θέλεις;

Οπως κι αν διεπλάσθη το Σύμπαν τι σε μέλει;
Κι αν εξ΄αυτής παρήχθη της μάζης ή εκεινης,
κι αν ήτο πρώτα χάος ή μια φωτονεφέλη,
εσύ μπορείς με τούτο καλλίτερος να γίνεις;

Και αν στων συστημάτων εγκύψεις την σωρείαν,
και αν του Δημοκρίτου δεχθείς την θεωρίαν,
καθ΄ην εκ των ατόμων συνίσταται η φύσις,
κι επί της θεωρίας αυτής φιλοσοφησεις.

Θαρρείς το άτομόν σου δεν θάναι, όπως είναι,
πως ασθενές σαρκίον ως τώρα δεν θα μένει,
πως δεν θα το μαραίνουν οι ποθοι κι αι οδύναι,
κι ουδέ θα παίζη λόρδα και η παραδερμένη;

Κι αν του Θαλή το ύδωρ αρχήν αναγνωρίσεις
κι υδραυλικλής σπουδήσεις μεθόδους περισσάς,
πιστεύεις πως καμμιά δεν θα στειρεύση βρύσις
και συ από την δίψα ποτέ δεν θα λυσσάς;

Κι αν του Ηρακλείτου το σύστημα σ΄εξαίρη
κι ειπής αρχήν των όλων το πυρ το αδηφάγον,
νομίζεις ότι πάντα θα είναι καλοκαίρι
και δεν θα τουρτουρίζεις την εποχήν των πάγων;

Κι αν ως ο Πυθαγόρας και συ ανακηρύξεις
πως είναι αρμονία τα πάντα και ρυθμός,
κι αν αριθμούς αγνώστους ενώσης κι αναμίξεις,
κι είπεις πως άρχει πάντων το εν κι ο αριθμός,

Νομίζεις πως τ΄αυτιά σου ποτέ δεν θα ταράξει
βαρύτονος, τενόρος, ή άλλος φουκαράς,
που με βρυγμούς οδόντων ελπίζει να μαλάξει
την άμουσον καρδίαν σκορδόπιστης κυράς;

Η μήπως των πλουσίων τα πλούτη θα σαρώσεις;
Η μήπως το πουγγί σου θα βρίσκεται γεμάτο;
Η τάχα θα μπορέσεις το σπιτι να πληρώσεις,
που έκτισες με χρέος στον Φαληρέα κάτω;

Κι αν δεχθής ακόμη σαν τον Αναξιμένη
πως ο αήρ, το Σύμπαν και άπειρον σημαίνει,
θαρρείς πως θα περάσει και μονον μία ημέρα,
που δεν θα καβουρδίσεις κοπανιστόν αέρα;

Και αν τας πολιτείας τας ουρανογενείς
του Πλάτωνος ποθήσεις ευγενεστάτου θρέμματος
μη τάχα ζωοκλέπτης δεν θα μπορεί κανείς
να γίνει Ταξιάρχης και Σύμβουλος του Στέμματος;

Και αν το έρωτά σου δεχθείς τον ιδεώδη
μήπως δεν θα σηκώνουν τον κόσμον εις το ποδι
προικοθηρών πεινώντων τοσαύται συμμοριαι,
οπόταν ξεμυτίζουν πολύφερνοι κυρίαι;

Νομίζεις οι ερώντες πως θα πετούν τα νέφη
και πως ποτέ δεν θάχουν για τιποτ΄άλλο κέφι;
Η μη κι ο έρώς θάναι καπνός, ατμός και σκόνη,
και γυναικός κοιλία ποτέ δεν θα φουσκώνει;

Και αν του Σωφρονίσκου ακούσεις τον υιόν,
που ενα ανακηρύττει του Σύμπαντος Θεόν,
ασύλληπτον καθ΄ολα και άυλον κι αιώνιον,
κι εις τούτο αποβλέπων ερρόφησε το κώνειον,

Κι αν, στην Χαναναίαν πετάξεις νοερώς,
εις τον Θεόν εκείνον πιστεύεις του Σινά,
θαρρείς πως δεν θα φθάσει ουδέποτε καιρός,
όπου θα προσκυνήσεις και συ τον Μαμμωνά;

Θαρρείς τον ευατό σου διττώς αν διαιρέσεις,
εις νουν και εις αισθήσεις, πως δεν θα μείνεις βλάξ;
Θαρρείς πως ασφαλίζεις τα μεταξύ των σχέσεις
κι αυτό δεν θάναι δούλον του άλλου εναλλάξ;

Και αν του Επίκουρου την Ηδονήν δεχθείς
και τύχη καμμιάν ώρα και συ να ορεχθής
να φας μονάχος ένα μουκλέικο πεπόνι
θαρρείς πως ταντερά σου δεν θα θερίσουν πόνοι;

Κι αν την αχρείαν σάρκα εξ ηδονων κορέσεις
νομίζεις πως με άλγος ποτέ σου δεν θα κλαύσεις;
Κι αν το βαρύν χιτώνα της αρετής φορέσεις,
θαρρείς πως δεν θα θέλης εκείνας ν΄απολαύσης;

Νομίζεις πως δεν είναι κι αυτό κι εκείνο χίμαιρα;
Πιστεύεις και εις όρκους και εις λογους της τιμής;
Νομίζεις ότι τούτο, που θα ποθήσεις σήμερα,
κι αύριον επίσης θα το επιθυμής;

Κι αν είσαι ανθρωπίσκος εκ της κοινής αγέλης
θα μακαρίζεις κλαίων σκηπτούχους βασιλείς,
κια αν βασιλεύς καλείσαι, θαλθή στιγμή να θέλεις
να δειάζεις ανωνύμους θαλάμους της Αυλής.

Βρε Φασουλή, καυμένε, ως εδώ πε΄ρα μείνε,
πολλή φιλοσοφία και σκεψις ας σου λείπει...
δι΄οτι πράγμα χαίρεις αυτό χαρά δεν είναι,
δι ότι πραγμα πάσχεις αυτό δεν είναι λύπη.

Δεν εισ΄ουτ΄ευδαίμων, αλλ΄ουτε δυστυχής,
ευκόλως μην πιστεύης στον ε΄να και στον άλλον,
ουδ΄εις αθανασίαν, ουδ΄εις θνητόν ψυχής
και δι΄αυτό κι εκείνο να στέκεις αμφιβάλλων.

Ο κοσμος ας κινείται και τουτο το Βασίλειον
ας στρεφετ΄αιωνίως η γή περί τον ήλιον,
κι εκείνος περί ταύτην ας κινηθή αν θέλει...
δι΄ολας τα κινήσεις πεντάρα μη σε μέλει.

Ατάραχος θεώρει του κεραυνού το βέλος,
του κόσμου τα βιβλία εις τα σκουπιδια όλα,
κι ενοσω την αρχή του δεν βλέπεις και το τέλος
υπόμενε, ανέχου, ανθρώπους γεννοβόλα.

..............................

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ότι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα
δεν κάνει ότι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.