ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.

Η κοπελίτσα έμοιαζε με εικόνα βγαλμένη από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν μπορώ να φανταστώ καν πόσα κιλά μπορεί να ήταν... 28? 30? Κάθε κόκκαλο πάνω της μπορούσες να το δεις ξεκάθαρα Ενα προσωπάκι που θα μπορούσε να ήταν πανέμορφο αν.... Προσπαθούσα να μην τη κοιτάζω. Ισως κάπου κάπου κλεφτά με την άκρη του ματιού όχι από περιέργεια αλλά από θλίψη.
Φόραγε μια μακριά πουκαμίσα πάνω από ένα φαρδύ παντελόνι και κάθε τόσο προσπαθούσε να καλύψει τη περιφέρειά της όπως κάνουν οι παχουλές κυρίες.

Αλλη μια ανορεκτική φιγούρα, ανακατεμένη ανάμεσα σ΄ενα πλήθος που μέτραγε μερικούς πού ήταν στην άλλη όχθη.... με κοιλιές να προεξέχουν και πόδια πρησμένα από το βάρος. Ανακατεμένη μέσα σ΄εκείνο το άλλο πλήθος νεολαίας με τα κουρασμένα μάτια και το κιτρινιασμένο δέρμα από την υπερχρήση κάποιου βιντεογκέιμ...

Σκέφτηκα πόσο γρήγορα έχουμε μπει στη νέα εποχή. Στην εποχή που έχει βάλει μπρος όλους τους μηχανισμούς της για να γιατρέψει τους παλαιούς αρρώστους και καθε ένα που γιατρεύει ξεφυτρώνουν δέκα νιάτα χαμένα μέσα σε αρρώστειες που δε γιατρεύονται ούτε με εμβόλια, ούτε με χειρουργεία....

Αρρώστειες κατ΄εικόνα και ομοίωση μιας εποχής που μοιάζει ήδη σενάριο λογοτεχνίας τρόμου.
Τι πρόοδος αλήθεια...

Να μπορείς να αντικαταστήσεις μια καρδιά αλλά να μη μπορείς να τη γεμίσεις με χαρά.
Να μπορείς να αφαιρείς έναν όγκο αλλά να μη μπορείς ν΄αφαιρέσεις το κενό ψυχής...
Να μπορείς αλλάξεις μάτια αλλά να μην μπορείς να κάνεις ορατή την ομορφιά...

Κάπως έτσι συγκεντρώνουν υλικό οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.
Ξεκινούν από εκείνη την σκελετωμένη εικόνα και οραματίζονται ένα σενάριο όπου οι γέροι θα ζουν και οι νέοι θα πεθαίνουν.
Ενα κόσμο που θαναι τύχη να φτάσεις στα 30 με σώας τας φρένας.

Γι΄αυτό έχω σιχαθεί ν΄ακούω κριτική εναντίον τον παιδιών μας. Εκείνες τις κατσιασμένες φιγούρες που μόνιμα μπορούν να ασελγούν πάνω στη ζωή των νέων με οποιοδήποτε τρόπο.
Οταν ακούω τη φράση που προφέρουν κουνώντας το κεφάλι «εμείς στην εποχή μας...»
Υπάρχει κάτι πιο άθλιο από το να μην κάνεις τίποτα όταν όλα πάνε προς το γκρεμό. Να σπρώξεις έναν άλλο να πέσει πριν από σένα και να τον αποκαλείς και βλάκα!

Φωνάζουν και η τηλεόραση είναι πολύ δυνατά κι ετσι δεν μπορούμε ν΄ακούσουμε.
Κλείνονται σ΄ενα δωμάτιο μπροστά σ΄ενα μηχάνημα που έχει τα αντικαταστήσει όλα.
Γιατί τα έχει αντικαταστήσει όλα ? Απλό

Διαβάζουν εκεί όλα όσα βαριέται το σχολείο να του πει
Μιλάνε με κόσμο ηλεκτρικό μια και ο φυσικός επίσης βαριέται να μιλήσει πια
Κάνουν ηλεκτρικό σεξ γιατί μπορούν να βάλουν τη φαντασία τους να μιλήσει ενώ έξω ούτε κι αυτό δε μιλάει πια...

Η σκελετωμένη κοπελίτσα έχει ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό ναι. Βλέπει τον ευαυτό της με τα μάτια που την βλέπει η πλειοψηφία των «γερόντων». Ασχημη....
Και το βουλιμικό παιδάκι με τα πόδια γεμάτα δίπλες προσπαθεί απεγνωσμένα να χορτάσει σ΄ενα κόσμο που είναι μόνιμα λιμασμένος....
Κι εκείνο το παιδί που πέθανε μπροστά στον υπολογιστή είναι γιατί μια βδομάδα ξέχασαν να ρωτήσουν αν ζει...

Και όλα αυτά δεν μοιάζουν καν να είναι μαράζι που θάπρεπε να μας έχει ήδη κάνει θεριά, περισσότερο με σχολιαστές κάποιου σαχλοπάνελ μοιάζουμε.

Εχω συνεχώς την εντύπωση πως στις καρδιές των ανθρώπων πλέον δεν κρύβεται προσμονή, αγωνία , λαχτάρα, πάθος αλλά ένα απλό πλαστικοποιημένο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Οπως στις εταιρείες μπροστά στην αίθουσα meeting…
Η ζωή σου παιδί μου θα γίνει μπλε αύριο 15.30 με 16.30 και μεθαύριο θα είναι λίγο ροζ από τις 10.00 έως τις 11.00 και αντιμεθαύριο υπολογίζεται ο τερματισμός της ώρα 11.00 περίπου με απόκλιση από το πλάνο ένα..... 1,2 με 1,5%.

Αχ όταν γινόντουσαν εκείνα τα επεισόδεια στην Αθήνα το Δεκέμβρη εκείνες οι συγκεντρώσεις είχε περάσει μια τρελλή σκέψη από το μυαλό μου.
Να κατεβαίναμε κι εμείς σε μια διαρκή αποχή από τα καθήκοντά μας.
Να γινόμασταν για μια βδομάδα έστω «ανυπάκουοι»...

Ετσι σκέφτηκα τότε και μετά έβαλα ενα dvd, χάζεψα μια ταινία , κάπνισα ένα τσιγάρο, έφαγα ένα μεζεδάκι με λίγο κρασί, και «τα παμε» με τη παρέα όλα αυτά.
Και μετά πήγα για ύπνο.