ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Διαβάζω στο ΕΘΝΟΣ αυτή την είδηση
Ας συγκρατούμε αυτές τις ειδήσεις γιατί όλο και θα πληθαίνουν. Σε λίγο θα είναι η καθημερινότητά μας. Ηδη για πολλούς συμπατριώτες μας είναι ήδη.

Πρέπει να ζήσεις στο πετσί σου μια τέτοια κατάσταση για να νοιώσεις ακριβώς το μέγεθος της ασυδοσίας.
Οσο είσαι φοιτητής και μπορεί να σε βοηθά ο πατέρας , η μάνα, κάτι πάει κι έρχεται. Βλέπεις αλλά δε νοιώθεις ακόμα.
Οσο έχεις δουλειά ακόμα και μ΄ενα κωλομισθό, προσπαθείς ν΄αντέξεις.
Οταν όμως βρεθείς στη θεση ξαφνικά να μείνεις έτσι, με όλες τις υποχρεώσεις να τρέχουν κι εσύ να μην έχεις μια δεκάρα στη τσέπη, όχι γιατί τελείωσαν γρήγορα στη μέση του μήνα, αλλά γιατί δεν έχεις τίποτα. Και σε κάθε πόρτα που χτυπάς να είναι κλειστή.

Να βλέπεις να αδειάζουν οι επιχειρήσεις αντί να προσλαμβάνουν, να περιορίζεται συνέχεια η δυνατότητα να βρεις δουλειά.
Να ξεκινάς τότε τις δουλειές της πλάκας. Του ποδαριού όπως λέγονται για το μεροκάματο. Κι αυτό να μη φτάνει ούτε το νοίκι να πληρώσεις.
Και να μην έχεις ΚΑΝΕΝΑΝ να νοιάζεται γι΄αυτό. Να σε προσπερνάνε τα γεγονότα, οι ειδήσεις, οι ζωές των άλλων κι εσύ να είσαι απών απ΄ολα. Ανήμπορος να κάνεις το οτιδήποτε.
Τότε είναι το αγγούρι.

Ακούμε στις ειδήσεις συνέχεια. Πόσοι απολύθηκαν. Πόσα εργοστάσια έκλεισαν. Πόσοι μένουν απλήρωτοι. Πόσοι περιμένουν χρόνια να βρουν μια θέση κάπου. Και νομίζουμε ότι είναι είδηση αυτό που ακούμε.
Δεν είναι. Είναι το δράμα που περνάνε χιλιάδες συμπατριώτες μας. Πολίτες αυτού του κράτους που όχι μονο δεν υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει, πρέπει να ταπεινωθούν, να παρακαλέσουν, να κάνουν συμβιβασμούς αποικιοκράτη με δουλο στην όποια δουλειά πετύχουν.

Και η πολιτεία το μόνο που τους ζητάει ενώ πνίγονται είναι να είναι εντάξεις στις υποχρεώσεις τους.
Να είναι "καλοί πολίτες". Νομοταγείς. Σιωπηλοί. Συμβιβασμένοι. Γονατισμένοι να παρακαλάνε.

Τα ενεχυροδανειστήρια γεμάτα. Με μπιχλιμπίδια που κρύβουν το καθένα την ιστορία του κοσμάκη. Βέρες, σταυρουδάκια, το δώρο του μακαρίτισσας της γιαγιάς, εκεί στα βρώμικα σοκάκια γύρω από την Ομόνοια που δίνει χρυσό για ν΄αγοράσεις πάμπερς και γάλα από το σουπερ μάρκετ. Και όχι ηλιθιε δε πάνε εκεί μόνο οι χαρτοπαίκτες και οι πρεζάκηδες για να βγάλουν κανα φράγκο. Τώρα πια έχει πάει κι ο κυρ Νίκος ο γείτονας σου πιο κάτω που σου είπε ότι απολύθηκε πριν ένα χρόνο αλλά το ξέχασες. Ηλίθιε.

Οι φίλοι κι οι συγγενείς που εξαφανίζονται ένας ένας για να μη ζητάς δανεικά.
Η τράπεζα που σε απειλεί δέκα φορές τη μέρα λες κι είσαι εγκληματίας.
Ο εξυπνάκιας που σε παίρνει χαμπάρι πόσο απελπισμένος είσαι και σου λέει εγώ δίνω 400 ευρώ μισθο, χωρίς ασφάλεια αλλά θα βγάζεις και το χαρτζηλίκι καθώς θα μοιράζεις τις πιτσες!

Ναι όλα αυτά είναι πραγματικότητα. Είναι δίπλα μας. Αλλά εμείς, όσοι ακόμα την έχουμε βολέψει κάπως τα λέμε ειδήσεις.
Και η συμβολή μας είναι το γαμοσταύρισμα στα μπλογκ, στη τηλεόραση μπροστά στημένοι ή στο μπαράκι μεταξύ πρώτου και δεύτερου ποτού, μια και θυμηθήκαμε το δύστυχο το Γιώργο που αυτοκτόνησε.

Κι ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Μη πιάσω και τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες που ζουν πια μόνο για να πλήρώνουν τα ταμεία. Μη πιάσω τα γερόντια που έχουν γίνει θαύματα επιβίωσης. Μη πιάσω τόσες άλλες κατηγορίες που στενάζουν.

Κι έρχεται ο άλλος , ο μαλάκας, γουρλώνει το μάτι και λέει "αυξάνεται η εγκληματικότητα γοργά". Σε τι κοσμο ζούμε θεε μου.
Ζουμε ρε μαλάκα στο κόσμο που εσύ κι εγώ και όλοι μας με πληρη συναίσθηση αφήσαμε να γίνει έτσι νομίζοντας ότι δεν θα μας αγγίξει. Θα αγγίξει όλους τους άλλους εκτός από εμάς.
Τσίμπα τώρα μια εγκληματικότητα στη μάπα να συνέλθεις.