Η ΚΡΥΨΩΝΑ

"Θα σε βοηθήσω να τελειώσεις γρήγορα με την έκθεση και μετά θα φτιάξουμε μαζί αυτό που σου είχα τάξει"...
Η φωνή κατάφερε να νικήσει το θόρυβο που έκανε το βαγόνι του μετρό καθώς διέσχιζε τη σήραγγα κι έφτασε στ΄αυτιά μου που μισοκοιμόντουσαν.
Ηταν η χροιά της... ο τρόπος που πρόφερε αυτή την χωρίς σημασία για μένα φράση?
Γύρισα και κοίταξα
Η φωνή ήταν μιας μητέρας μ΄ενα κοριτσάκι που'χε γύρει το κεφάλι του στον ώμο της.
Η μαμά, μια γυναίκα εντελώς απλή, λίγο κουρασμένη, της χάιδευε ένα τσουλούφι που έφευγε άτακτο στη μέση στο κούτελο. Κι η μικρή της έσκασε ένα χαμόγελο που μοιαζε με τη πιο ξέγνοιαστη άνοιξη...
Σταμάτησε κάθε θόρυβος . Χάθηκε κάθε τι γύρω. Τα μάτια μου απομόνωσαν την εικόνα να είναι εκεί μοναχή της προφυλαγμένη, σαν να την έκλεισα σ΄ενα κουτί που εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά.
Γύρω δεν υπήρχε τίποτα αλλο εκτός από το θόρυβο που κάνει ένα χαμόγελο, έστω και κουρασμένο κι ένα άγγιγμα σε μια άτακτη τούφα μαλλιών.
Χαμογέλασα.
Παιχνιδιάρης που είναι ο θεός... Τόσο άπειρος και πάει και τρυπώνει στις πιο ελάχιστες στιγμές μας...
Για σκέψου..
Και να φανταστείς ότι τόσος κόσμος ψάχνει να βρει που κατοικεί ο θεός λες κι υπάρχει έστω κι ένα μέρος που δεν είναι σπίτι του.
Λες και δεν είναι όλα.
Τι δυστυχία να πιστεύεις ότι το άπειρο έχει εξαιρέσεις....