ΑΔΕΣΠΟΤΟΙ...

Κάθε φορά που θα με πετύχει στο δρόμο έρχεται κοντά μου. Ενα αδέσποτο γέρικο σκυλί. Δεν τον ξέρω δε με ξέρει απλά ξεκινάει μαζί μου και με φέρνει μέχρι τη πόρτα του σπιτιού. Αφού μπω παίρνει μια στροφή και γυρίζει στα μέρη του.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο αμήχανη νοιώθω για την αυθόρμητη συμπάθειά του. Δεν του έχω δώσει καν ένα μεζεδάκι κάτι... απλά για κάποιο δικό του λόγο νοιώθει ότι πρέπει να εκπληρώνει αυτό το καθήκον.
Είναι αναπάντεχος μέσα σ΄ενα κόσμο τόσο προβλεψιμο. Κάπου εκεί πρέπει να γεννιέται κι η αμηχανία μου.

Είναι η αμηχανία του ανθρώπου που έχει μεγαλώσει μέσα στο τσιμέντο, κι έχει μάθει ότι οι κανόνες είναι ψυχρά γράμματα αποτυπωμένα πάνω σε τόνους χαρτιών.
Μερικές φορές τον κοιτάζω και νοιώθω μια περηφάνεια μήπως μοιάζω μ΄αδέσποτο πράγμα που θα σήμαινε ότι έχω αρχίσει κι αποκτώ κάποιο χρώμα.
Αλλες πάλι αναρωτιέμαι μήπως μοιάζω τόσο ανυπεράσπιστη, σαν άνθρωπος, κι αυτός τοχει πάρει χαμπάρι.

Κι αν θυμόμουν και δεν είχα ξεχάσει πιθανά δεν θα αναρωτιόμουν για τίποτα απ΄ολο αυτά απλά θα αποδεχόμουν αυθόρμητα κι εγώ τους άγραφους νόμους της φύσης.
Κι όμως συμβαίνει συχνά. Δεν είναι μοναδικό φαινόμενο το δικό μου γέρικο αδέσποτο.

Κάτι άλλο θα ήταν εντελώς παράλογο.
Ν΄ακολουθήσω εγώ ένα αδέσποτο να δω που πηγαίνει. Να δημιουργήσω έναν αυθόρμητο κανόνα , από το τίποτα και να τον ακολουθησω πιστά.

Ποιός ξέρει στο τέλος μπορεί να βρω κι εκείνο το δρόμο που τόσο καιρό αναρωτιέμαι που στο καλό πήγε και δεν τον έχει ούτε ο χάρτης.....