ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ, ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΙΛΟΙ...

Διάβασα εδώ στο μπλογκ του παππού αυτό κι ένοιωσα μια μεγάλη θλίψη. Θλίψη όχι μόνο για την αλήθεια που λέει έτσι απλά, αλλά για το γεγονός ότι μιλάει ένας γέροντας που έχοντας ζήσει τόσα χρόνια σ΄αυτή τη ζωή, έζησε, αγωνίστηκε και άντεξε για να νοιώσει αυτό.

ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΜΕΝΟΣ....

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό, πιο απάνθρωπο από το να ασπρίσουν τα μαλλιά σου μ΄αυτή τη πίκρα. Πολύ περισσότερο αν έζησες στα νιάτα σου με ιδέες, με όνειρα ν΄αλλάξεις το κόσμο. Αν πολέμησες για την ελευθερία, για την αξιοπρέπεια, για το δίκιο.

Εχω μια μεγάλη θλίψη, εγώ η ενδιάμεση ηλικία, γι΄αυτό που καταφέραμε. Να ευνουχίσουμε τα όνειρα στις δυό πολύτιμες στιγμές της ύπαρξης. Στο νέο που έρχεται να ζήσει και στο γέροντα που φεύγει για πάντα. Αφήσαμε τους πολέμους και τις επαναστάσεις κάπου εκεί ξεχασμένα, να γεμίζουν τα βιβλία της ιστορίας, δεχτήκαμε οι νεόφερτοι να μείνουν απροστάτευτοι και "αδειασμένοι" κι εμείς στρογγυλοκαθήσαμε στη μέση λες και δε συμβαίνει τίποτα....

Ζούμε σ΄ενα κόσμο που επιβιώνουν χωρίς τύψεις, θρασύτατα οι απάνθρωποι. Γιατί όσο και καλοπερασάκιας να είσαι, όσο βολεμένος, όσο ατομιστής, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να μην μπορείς να τιμήσεις τα παιδιά που γέννησες και τους γέροντες που σε γέννησαν.

Κάποια στιγμή είχε πει ο γιατρός στη μάννα μου (επειδή έκανε το τσιγαράκι της πότε πότε) ότι πρέπει να σταματήσει. Γύρισε και του είπε. Ξέρεις γιατρέ, το παιδί μου καπνίζει και στεναχωριέμαι. Νομίζεις ότι μου καίγεται καρφί τι θα πάθω εγώ αφού βλέπω το παιδί μου να παθαίνει?

Μεταφέροντας αυτή τη μικρή απλή φράση σε συνολικότερο επίπεδο θα ρωτήσω. Κι αν έχετε να τρώτε, να πίνετε, κι αν έχετε δουλειά ακόμα και κανα λεφτό στην άκρη, κι αν τη ψιλοβολέψατε και τα βγάζετε πέρα, τι χαρά θα βρείτε αν στον αυριανό κόσμο που ξημερώνει σκοτεινός και αμφίβολος παίξετε τα παιδιά σας στα ζάρια?

Τι χαρά βρίσκετε αν ο γέροντας πατέρας, η μάνα έχουν καταντήσει περίγελως στα κανάλια την ώρα που μετράνε τα φραγκοδίφραγκα στη λαική?

Τι χαρά βρίσκεται σε μια γη που προλάβατε και την είδατε ακόμα ζωντανή, αν τα παιδιά σας τη δουν να πεθαίνει?

Αυτό σημαίνει απληστία. Αυτό σημαίνει ατομισμός. Να κοιμάσαι ακόμα τα βράδυα σα βόδι, ενώ τα παιδιά σου ξαγρυπνάνε σε εφιάλτες. Αυτό ήταν και το νόημα των κινητοποιήσεων που έγιναν το Δεκέμβρη. Το τελικό συμπέρασμα. Τα παιδιά μείναν μόνα τους. Οπως μείναν και οι συνταξιούχοι. Γιατί αυτοί οι δυο τελικά είναι οι περισευούμενοι....

Ολα θα μας τα συγχωρούσα αν βγάζαμε φωνή ξανά. Ολα θα μας τα συγχωρούσα αν σηκώναμε παράστημα σ΄ολο αυτό το χάλι. Ομως τώρα, τώρα δεν έχω τίποτα να μας πω. Γιατι κι εγώ κι εσείς, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ χάνουμε. Οχι λεφτά, όχι αγαθά, χάνουμε την εικόνα μας. Το νόημα μας. Κάθε μέρα αθετούμε το λόγο μας.