ΞΕΚΑΡΦΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ...

Κυριακή σήμερα. Δηλαδή η μέρα που συνήθως μου φαίνονται όλα σταματημένα. Η αταξινόμητη μέρα. Κάπως έτσι πρέπει να νοιώθουν όσοι άφησαν τις καθησυχαστικές λειτουργίες πίσω τους χρόνια τώρα. Η κυριακή ξεπετιέται ξεκάρφωτη ανάμεσα σε όσα έγιναν κι όσα θαρθουν χωρίς σταμάτημα για δεήσεις και ξόρκισμα του χρόνου.
Ξεσκονίζω βιβλία μαζεμένα στα ράφια. Κάθε φορά που κάνω αυτή τη δουλειά την αφήνω στη μέση.
Με βρίσκει το απόγευμα καθισμένη στο πάτωμα μ΄ενα ξεσκονόπανο πεσμένο δίπλα μου, κάποιο παλιό βιβλίο που'χα ξεχάσει ότι υπάρχει στα χέρια κι ενα μισοτελειωμένο καφέ να μου θυμίζει ότι η μισή μέρα πέρασε κιόλας.
Τι έχει σήμερα το χρονοτάξιδο?

Κομικς. Κοράκι. Τεύχος 1. Ο πόνος.

Ησυχία τόση ησυχία στη πόλη απόψε, 12 τα μεσάνυχτα τικ-τοκ, όταν όλα τα καλά φεύγουν μακριά σαν δαρμένα σκυλιά και οι μαύρες, κατάμαυρες σκιές ζωντανεύουν μαζί με τους νεκρούς, διεστραμμένη ποίηση σε σπαστά αγγλικά, σάρκα και αίμα, και πρόσωπα ου κοιτάζουν επίμονα... Τόσο γκρίζος και απελπιστικός, δυνατός σαν ατσάλι, αλλά μέσα του έχει καταρρεύσει. Το κοράκι γελά κάτω από μια λάμπα του δρόμου, ένα χαμόγελο βουντού από κάποιον που έζησε, πέθανε κι όμως ζει ακόμα... Πηγαίνει προς το σπίτι εκεί όπου μπορεί να μείνει άμορφος στο σκοτάδι και να βάψει το πρόσωπό του με τα χρώματα της χαράς...
Απόψε η κόλαση στέλνει έναν άγγελο που φέρνει δώρα..

Το Κοράκι. Τεύχος 2. Κοιτάζοντας για πάντα.
Αγάπη κι εμπιστοσύνη και αθωότητα και σεβασμός.



Κι αν κάποια απ΄αυτά τ΄αξιώματα ανήκουν σε αντιτιθέμενες πολικότητες υπάρχει τουλάχιστον κάποια παρηγοριά στο γεγονός ότι έχουν κοινό τόπο...

Εδώ
Εδώ είναι που ξεκίνησε
Κι αυτή είναι η αρχή του τέλους...

Ω, εσείς ποντίκια των υπονόμων είστε τόσο πιστά, που προκαλείτε αναστάτωση μέχρι τα βάθη της ψυχής μου...

PASSOVER..

Θα νυχτώσει κι ακόμα θα με κοιτάει κοροιδευτικά η αραχνούλα που έχει κάνει καταφύγιο τα βιβλία μου. Μου κάνει πάντα το ίδιο κόλπο. Μόλις πλησιάζω να την αρπάξω μου γραπώνει το χέρι σε κάποια σελίδα ξεχασμενη στο χρόνο. Μαθημενη στους σκοτεινούς και υγρούς τόπους ξερει να παίζει το ύποπτό μου μέρος στα δάχτυλα.

Μαθαίνεις εύκολα ν΄αναγνωρίζεις όσους πάλαιψαν με το παλιό σκοτάδι. Και γύρισαν. Είναι συνήθως ατημέλητοι, αφηρημενοι, με μια δόση κυνικότητας που εναλάσσεται βίαια με ξεσπάσματα παιδιάστικης τρυφερότητας.

Είναι αφορισμένοι και πιστοί συνάμα. Ευλογημένοι πεισματάρηδες...

Τους βλέπεις γιατί από καιρό τώρα εγκατέλειψαν τα σούρουπα με τα φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα και έβαλαν το ξυπνητήρι να χτυπά μόνιμα στο χάραμα, εκείνη την ώρα που δε χρειάζεται να ξορκίσεις απολύτως τίποτα....

Τα λιγοστά αποσπάσματα είναι από Το κοράκι 1 (ο πόνος) 2 (ο φόβος) 3 (ειρωνεία και απελπισία) 4 (θάνατος)