ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ....

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα σύστημα όπου :

Οι πολίτες γεννιούνται με ίσες ευκαιρίες. Δηλαδή η πολιτεία τους έχει εξασφαλίσει μια κατοικία, λιτή, αλλά αρκετή για να διαβιώνουν ωραία, οι γονείς να είχαν τη δυνατότητα να μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς πολυτέλειες αλλά με πλήρη επάρκεια των όσων χρειάζονται για να τα μεγαλώσουν,

η παιδεία να είναι όντως δωρεάν για όλους και όχι μόνο, αλλά κατάλληλα στελεχωμένη ώστε να δίνει πρόσβαση στη γνώση και να διακρίνει τα ταλέντα και τις ικανότητες των παιδιών και να τα βοηθά να πάρουν μια ανάλογη επαγγελματική κατεύθυνση,

το σύστημα υγείας να είναι ίδιο για όλους τους πολίτες, δεν υπάρχει ιδιώτης γιατρός όλοι είναι απλοί εργαζόμενοι που προσφέρουν τις γνώσεις τους στους έχοντες ανάγκη,

σε κάθε επιστημονικό επίπεδο να συμβαίνει το ίδιο, δηλαδή δεν εργάζεται κάποιος για ένα επι πλέον κερδος αλλά για να βοηθήσει στην ανάπτυξη του επιπέδου ζωής των πολιτών,

οι πολίτες επίσης έχουν την δυνατότητα να έχουν λίγα αλλά χρήσιμα εφόδια στη καθημερινότητά τους ώστε να διαβιώνουν αξιοπρεπώς χωρίς βάσανα και απελιπισίες χωρίς καμμιά περιττή πολυτέλεια, και να ρίχνουν περισσότερο βάρος στη μόρφωση, τη φύση, τις τέχνες, να έχουν όμορφα ιδανικά και στόχους στη ζωή τους και να ζουν αρμονικά μεταξύ τους.

Αυτό το πολίτευμα φυσικά είναι μια ουτοπία. Γιατί όμως? Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να υπάρχει ώστε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κράτος?

Θα έπρεπε για να ξεκινήσει να «λειτουργεί» να έχει πριν διαμορφώσει ανθρώπους

με διαφορετική συνείδηση.

Για να υπάρξει ένα τέτοιο καθεστώς και να επιβιώσει, ο πολίτης θα έμενε σε ένα σπίτι λιτό και επαρκές και δεν θα είχε καμμιά επιθυμία να βρεθεί σε ένα τετραόροφο με πισίνα και γήπεδο τέννις γιατί δεν θα τον ενδιέφερε μια τέτοιου είδους πολυτέλεια.

Ο επιστήμονας γιατρός θα εργαζόταν με ζήλο και χωρίς να είχε κανένα ιδιαίτερο επι πλέον κέρδος πλην ενός μισθού γιατί θα είχε μυθηθεί στο γεγονός ότι επιτελεί ένα ιερό καθήκον και θα αγάπαγε την εργασία του για αυτή την ιερότητα και όχι για πλουτισμό. Αλλωστε η πολιτεία ήδη θα του είχε εξασφαλισμένο και σ΄εκείνον το λιτό σπίτι, το σχολείο των παιδιών του και εργασία. Θα ήταν λοιπόν γιατρός γιατί αγάπαγε αυτό που έκανε και μόνο και όχι για να διαφέρει από τους υπόλοιπους.

Το ίδιο και όλοι οι άλλοι επιστήμονες.

Το ίδιο και ο απλός άνθρωπος θα ήταν ικανοποιημένος να έχει ένα μικρό αμάξι για την εξυπηρέτησή του και μη σας πω ότι δεν θα το είχε ούτε αυτό γιατί θα είχε μάθει να αγαπάει τη φύση και την άσκησή του οπότε μπορεί και να επέλεγε ένα όμορφο ποδαρόδρομο αντί να κλειστεί μέσα σ΄ενα σιδερικό.

Ενα τέτοιο πολίτευμα λοιπόν θα έπρεπε να γίνει ΑΦΟΥ ΠΡΙΝ είχε δημιουργήσει πολίτες κατάλληλους να το αποδεχτούν και να είναι ευτυχείς με το νέο τρόπο ζωής. Κραυγαλέο παράδειγμα του να μην έχεις αλλάξει τη συνείδηση των πολιτών αλλά να προσπαθήσεις απλά να μπαλώσεις αυτό που ήδη είναι, η αποτυχία της Σοβ.Ενωσης.

Οσο διαρκούσε το καθεστώς η προπαγάνδα που γινόταν στη δύση ήταν ότι οι ρωσίδες θέλανε ρούχα πιο πολυτελείας και δεν είχαν, ότι θέλαν όμορφα αμάξια, όμορφες βίλες, τη χλιδή της δύσης και αυτή την είχαν μόνο τα ανώτερα κομματικά στελεχη κλπ. Δηλαδή με λίγα λόγια η ρωσική επανάσταση έγινε με τους πολίτες να έχουν την εντύπωση ότι την κάνουν για να αποκτήσουν όλοι μια ρολς ρους και όχι για να αποκτήσουν όλοι ένα φιατάκι και να είναι ικανοποιημένοι γιατί ο κόσμος που θα έφτιαχναν δεν θαχε ανάγκη από πολυτέλειες αλλά από αδελφοσύνη, πνευματικότητα, ανώτερα ιδανικά, αγάπη για το συνάνθρωπο και το περιβάλλον του.

Γιατι ο πεινασμένος και ο κοιλαράς έχουν την ίδια έννοια και οι δύο ναχουν φαι να φάνε. Δεν έχουν την έννοια να διαμορφώσουν έτσι τα πράγματα ώστε να τρώνε από λίγο και οι δυο....

Η ρωσίδα ζήλευε την αμερικάνα με τα φανταχτερά μοντέλα δεν είχε αλλάξει συνειδησιακά ώστε να νοιώθει ευτυχής με ένα απλό ρούχο γιατί αυτό που αληθινά θα άξιζε ήταν ο πνευματικός της πλούτος και όχι ο υλικός. Ηταν άδικο τόσο αίμα αν αντί για ανθρώπους πεινασμένους έφτιαξαν ανθρώπους «ζηλιάρηδες» Δηλαδή κολλημένους στα ίδια και τα ίδια όπως αυτά που νόμισαν ότι σκότωσαν τότε στο μεγάλο ενθουσιασμό της επανάστασης.

Δεν μπορείς να κάνεις μια σοσιαλιστική επανάσταση στηριζόμενος σε καπιταλιστικές συνειδήσεις.

Το βασικό μας πρόβλημα λοιπόν, αυτό που ζούμε καθημερινά και που θα υπομείνουμε σε πολύ χειρότερη μορφή στο μέλλον, είναι ότι έχουμε ακριβώς αυτό που μάθαμε να ζητάμε. Ο καταναλωτισμός είναι βασιλιάς γιατί εμείς είμαστε πορωμένοι καταναλωτές. Η παιδεία είναι φτωχειά μέχρι εξαθλιωμένη μπορώ να πω γιατί εμάς μας αφήνει αδιάφορους. Τα σπίτια δε φτάνουν για όλους γιατί μερικοί θέλουν νάχουν καμμιά εκατοστή για πάρτυ τους κι αλλα τόσα για να εισπράττουν νοίκια. Κι αυτοί που δεν έχουν αν τους δοθεί η ευκαιρία έτσι θα γίνουν.

Φανταστείτε ξαφνικά να γινόμασταν ολιγαρκείς όσον αφορά τα υλικά αγαθά και απαιτητικοί όσον αφορά το πνευματικό μας επίπεδο.

Να αποφασίζαμε όλοι μαζί την ίδια στιγμή να :

Πετάξουμε τα αυτοκίνητα, και να αγοράζουμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να τραφούμε και να ντυθουμε. Να μη δίναμε σημασία σε καμμιά πολυτέλεια ή μπιχλιμπίδι. Κάθε μη απαραίτητο αγαθό να μας ήταν παντελώς αδιάφορο. Δεν υπήρχε λόγος επανάστασης.

Ο καπιταλισμός θα είχε καταρρεύσει σε 24 ώρες γιατί δεν θα είχε πλέον αγοραστές.

Δεν θα είχε οπαδούς της ιδεολογίας πάνω στην οποία στηρίζεται

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αγγίξει έναν άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του.

Και η φυσική απαίτηση τέτοιων πολιτών θα ήταν το επόμενο καθεστώς να τηρεί τις προυποθέσεις της «ουτοπίας».

Αυτό λοιπόν που ζούμε είναι η εικόνα του πνευματικού μας επιπέδου. Είναι η εικόνα πολιτών που έχουν αποκοπεί από την ουσία τους και έχουν πνιγεί στην ύλη τους.

Βέβαια ακόμα κι αν όλα αυτά γινόντουσαν έχω ένα φόβο μέσα μου.

Δεν είμαι βέβαιη αν ο άνθρωπος τελικά θέλει να σκοτώσει τον «κακό» του ευαυτό.

Γιατί αν δεν θέλει, και σε ένα τέτοιο ιδανικό σύστημα γεμάτο αξιοκρατεία, ίση κατανομή των αγαθών, άρνηση του περιττού και αναζήτηση του εσωτερικού πλούτου, μια κοινωνία ανώτερων συνειδήσεων, δεν είμαι σίγουρη αν ο δαίμονας που φωλιάζει μέσα μας θα πέθαινε ή θα ζητούσε πάλι την ευκαιρία να βγει έξω και να βρει άλλες μεθόδους καταστροφής.

Η συζήτηση βγάζει πάντα σε αδιέξοδο τελικά. Εκείνον τον έρημο τον Αδάμ μας είπαν ότι ο θεός τον κοίμησε για να φτιάξει από το πλευρό του την Εύα. Δε θυμάμαι, λέει πουθενά αν τον ξύπνησε τελικά?

Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι δε θα βρούμε ποτέ τη λύση γιατί δεν είμαστε τίποτα αλλο από το όνειρο ενός θεού που έχει ξεχάσει να ξυπνήσει...