ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΕΙΣ ΤΟ ΑΣΥΛΗΠΤΟ...

Ενας φίλος μου με ρώτησε πως ξαφνικά τα έχω βάλει με την εκκλησία και γενικώτερα με το θέμα θρησκεία στις τελευταίες αναρτήσεις.

Οταν γράφουμε εδώ μέσα και προσπαθούμε να καταλάβουμε που έχουμε φτάσει και γιατί, είναι λογικό ότι πρέπει να κάνουμε μια καταγραφή συγκεκριμένων γεγονότων που συμβαίνουν και να βγάλουμε τα συμπερασματά μας.

Το ότι ένας λαός έχει «καταντήσει» δεν είναι μια έννοια αφηρημένη, ποιητική. Είναι γεγονός.

Αρά υπάρχει το «ποιός φταίει» γι΄αυτό.

Το «πως» το κατόρθωσε

Και «τι πρέπει» να γίνει.

Αν πάτε και στο τελευταίο χωριό και μιλήσετε με τον πιο απλοικό κάτοικο ή τον πιο ηλικιωμένο ακόμα και με κάποιον που δεν έχει κατέβει καν στη πρωτεύουσα που δεν έχει βγει από το χωριουδάκι του ποτέ θα δείτε ότι γνωρίζει να απαντήσει και στα τρία παραπάνω ερωτήματα έστω και γενικολογόντας.

Θα πει αυτοί οι κερατάδες φταίνε

Θα πει τρώνε με χρυσές μασέλες και μας έχουν γραμμένους

Θα πει πρέπει να βγούμε με τις μαγκούρες και να τους τσακίσουμε.

Το πρόβλημα όμως εστιάζεται στο ποιοι συγκεκριμένα είναι «αυτοί» και με ποιές συγκεκριμένες διαδικασίες πετυχαίνουν ακριβώς αυτό που θέλουν ακόμα κι αν όλοι γνωρίζουν ότι είναι απατεώνες.

Μέσα λοιπόν σ΄αυτά τα ερωτήματα πρωταρχικό ρόλο παίζει ο ρόλος της εκκλησίας. Από πάντα ήταν πρωταρχικός ο ρόλος της.

Η εκκλησία, τα δόγματά της, οι κανόνες της και ο προσυλητισμός του ποιμνίου δεν είναι ένα απλό χόμπυ που όποιος θέλει το εξασκεί κι οποιος θέλει είναι ελεύθερος να το αγνοήσει.

Μοιάζει κάπως έτσι αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Το ότι η εκκλησία «εξουσιάζει» δεν προκύπτει από τους πιστούς που μπορεί να συγκεντρώσει στη λειτουργία, από τα τάματα ή από τα προσκυνήματα.

Προκύπτει από ολόκληρη τη δομή του κοινωνικού συνόλου που είναι απόλυτα συνειφασμένη με τις εντολές της.

Γεννιέσαι , βαφτίζεσαι

Μεγαλώνεις και μαθαίνεις συγκεκριμένη ιστορία η οποία έχει τις ευλογίες της εκκλησίας την έγκρισή της.

Γραφειοκρατικά τη συναντάς στους πιο σημαντικούς τομείς της ζωής σου στους οποίους επίσης ισχύει το κατεστημένο της.

Και πιο πολύ απ΄ολα τη συναντάς στην ίδια τη νοοτροπία που έχει διαμορφώσει. Μια νοοτροπία βαθειά χαραγμένη μέχρι το μεδούλι των πιστών.

Ο φόβος, η υποταγή, το διαρκές συναίσθημα ενοχής, τα παρακάλια, το γονάτισμα, η τρομοκρατία της τιμωρίας, οι δυσειδαιμονίες, η ηθική, το τι είναι «πρέπον», τι είναι «αμαρτία» έχει οριστεί εδώ και αιώνες από την εκκλησία.

Και όσο και να υποκρίνεται η πολιτεία πως διαμορφώνει ελεύθερους και ανεξάρτητους πολίτες δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό όταν ακόμα και στην λειτουργία του υψίστου δικαιώματος της δικαιοσύνης πρωταρχικό κριτήριο της αξιοπιστίας τους είναι ότι ακουμπάνε το χέρι σ΄ενα ευαγγέλιο.

Δεν ανήκουν οι όρκοι μας στο σύνταγμά μας. Ανήκουν στον «αγνωστο θεό»

Δεν καλοσωρίζει το νεό βρέφος ο δήμαρχος δίνοντάς του το κλειδί της πόλης

Το καλοσωρίζει ένα ολόκληρο θρησκευτικό τελετουργικό με το οποίος αμέσως ενημερώνεται ότι θα παλεύει όλη τη ζωή του «με τον άγνωστο διάβολο»

Δεν αποχαιρετά το άνθρωπο που φεύγει η φύση που αφήνει, αλλά παλι ένα συγκεκριμένο τελετουργικό που χωρίς αυτό δεν έχει χώρο καν να τον θάψουν.

Το να πιστεύεις ελεύθερα στο θεό σου, να εξασκείς τα θρησκευτικά σου πιστεύω είναι ιερό καθήκον. Το να γεννιέσαι χωρίς καν να ερωτηθείς γι΄αυτά και να επιβάλλεται όλη η ζωή σου να βαδίσει πάνω σε δόγματα που είναι εδώ και έτσι «πρέπει» χωρίς δεύτερη εξήγηση, αυτό είναι δουλεία.

Και όχι

Δεν είσαι δούλος του θεού. Είσαι εκείνων που αποκαλούνται εκπρόσωποί του.

Ενας θεός που είναι το άπειρον δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο από αυτό, δεν έχει εκπροσώπους. Ούτε δούλους. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ.

Σκεφτείτε αυτό που ειπώθηκε τόσους αιώνες πριν. Εκείνους τους αιώνες που οι εκπρόσωποι του θεού οι μαυροφορεμένοι, τους ονομάζουν αιώνες ειδωλολατρών και αμαρτωλών πλανεμένων.

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΤΑΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ»

Τι πιο απλό τι πιο όμορφο από αυτή τη φράση?

Οπως ο θεός είναι το άπειρον που αποκτάει συνείδηση.

Σ΄ενα κόσμο λοιπόν που οι άνθρωποι θα είχαν συνειδητοποιήσει αυτές τις δύο φράσεις δεν θα υπήρχαν ούτε τιμωροί ούτε τιμωρημένοι ούτε εκπρόσωποι του θεού ούτε δούλοι.

Θα μπορούσε να αποκτήσει το θρησκευτικό συναίσθημα το δέος που του αξίζει γιατί τ ου αξίζει το μέγιστο δέος και η πολιτεία τους κανόνες που θα έφερναν αρμονία, δικαιοσύνη και αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους και θα έδιναν στη ζωή την αληθινή της σημασία. Οχι τη άλλη ζωή.

Τούτη δω. Αυτή που αγγίζουμε. Που μυρίζουμε. Που χαιδεύουμε.

Ομως ανάμεσα στο άπειρο και στον άνθρωπο υπάρχει μια αναγκαστική παράμετρος.

Η ύλη του.Και ο άνθρωπος έχοντας το δώρο της συνείδησης φαίνεται ότι προτίμησε να βάλει όλη του τη τέχνη για να ικανοποιήσει αυτό ακριβώς το κομμάτι του. Κι όχι απλά όπως τα υπόλοιπα ζώα. Τροφή, αναπαραγωγή, ύπνος, θάνατος.

Τα θέλησε όλα.

Αυτοί εδώ που βλέπουμε σήμερα μπροστά μας δεν είναι εκπρόσωποι του εξελιγμένου ανθρώπινου είδους. Είναι εκπρόσωποι της πιο ταπεινής και φρικτής κατάληξής του.

Ξεκομένοι εντελώς από την αρχική αιτία

Ξεκομένοι εντελώς από το συμπαντικό δέος

Ξεκομένοι εντελώς από την ουσία της ύπαρξης

ΔΟΥΛΟΙ

ΤΙΜΩΡΗΜΕΝΟΙ

ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΟΙ

Και σε ολα αυτά υπάρχουν οι υπαίτιοι. Και είναι πολύ συγκεκριμένα και τα κίνητρά τους, και τα ωφέλη απ΄ολη αυτή τη κατάπτωση, και ο στόχος τους.

Δεν τα βάζω λοιπόν με κανέναν για λόγους φανατισμού.

Προσωπικά θα μπορούσα από καιρό να είμαι αποστασιοποιημένη από όλα αυτά. Να μην έχω καν μπλογκ να μην μ΄ενδιαφέρει να πω πράγματα σε κανέναν.

Οποιος βλέπει βλέπει και για τους υπόλοιπους τι μας νοιάζει.

Ομως αυτό είναι ακόμα πιο στυγνό. Ακόμα πιο σάπιο.

Ενας άνθρωπος που έχει βρει αληθινά τη χορδή πάνω στην οποία μπορεί να εναρμονίσει τα ερωτήματα και τις απαντήσεις της ύπαρξης, το έχει κάνει από αγάπη για ότι τον περιβάλλει , από θαυμασμό για το θαύμα που βλέπει μόλις ανοίγει τα μάτια του και νοιώθει ότι είναι ένα κομμάτι του, κι οχι για λόγους εκδίκησης, ούτε σαδισμού, ούτε ΚΕΡΔΟΥΣ, ούτε εγωισμού. Γιατί όλα αυτά αναιρούν την ίδια τη λέξη αγάπη.

Αρα νοιώθει επιθυμία να μοιραστεί με τους υπόλοιπους τα όσα μπορεί να κατάλαβε τα όσα μπορεί να έμαθε χωρίς τσιγγουνιές, χωρίς να εκφοβίζει τους συνανθρώπους, χωρίς να ασελγεί πάνω στις ψυχές τους.

Να είστε δύσπιστοι σ΄εκείνους που μόνιμα έχουν κάτι να σας κρύψουν. Που απαιτούν να πιστεύετε χωρίς να ξέρετε. Που σας αποκαλούν «μικρούς» στη κατανόηση των μυστικών αυτού του κόσμου.

Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι για τη κατανόηση του μεγαλείου.

Ακόμα και ο τελευταίος κόκκος άμμου κλείνει μέσα του τα μυστικά του σύμπαντος.

Και δεν χρειάζεται κανένα διαχειριστή για να του τα υποδείξει ή για να του τα επιτρέψει. Ο άνθρωπος από πάντα και για πάντα είναι ένα κομμάτι της δημιουργίας. Οπως άπειρα άλλα.

Ολο αυτό το κατασκεύασμα που έχουν φτιάξει, με τους στρατούς τους, τις φανατισμένες ιδεολογίες, τις φανατισμένες θρησκείες, τους κολοσσούς πλούτου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σκόνιτσα χωρίς την καμμιά σημασία για τη λειτουργία του συμπαντικού οργανισμού.

Εχει αξία για έναν που δε καπνίζει το τσιγάρο? Καμμία απολύτως. Αλλη τόση αξία έχει όλο αυτό το αστείο κατασκεύασμα για κάποιον που έχει συνειδητοποιησει την ένωσή του με το παν. Η μόνη έννοια που μπορεί να έχει για ένα τέτοιο άνθρωπο είναι για να θυμάται και να μην ξεχνά από που ξεκίνησε η «πτώση».

Ισως τα κείμενά μου καταντάνε κουραστικά αλλά δυστυχώς δεν ξέρω πως να σας περιγράψω το απερίγραπτο...