ΤΑ ΠΡΟΧΕΙΡΑ

Σήμερα έκανα ένα καθάρισμα στο μπλογκ γιατί έχουν μαζευτεί ένα σωρό «πρόχειρα» που για τον άλφα ή βητα λόγο δε δημοσίευσα. Η πρώτη σκέψη ήταν να τα διαγράψω. Μετά σκέφτηκα, γιατί να τα πετάξω... τις περισσότερες φορές οι πρόχειρές μας σκέψεις είναι κι αυτές παιδιά μας. Κάποια συγκυρία τις άφησε παραμελημένες, ξεχασμένες κάπου αλλά είναι πάντα παιδιά μας...

Αυτή η ανάρτηση λοιπόν είναι τα πρόχειρα.

Και δε σκοπεύω ούτε καν να τα διορθώσω. Ας τ΄αφήσω έτσι ατημέλητα να κρέμονται!

Οριστε 2 λοιπόν ( λες να τα έχω δημοσιεύσει και να μην το θυμάμαι?... αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, συγνωμη αλλά γερνάω κι εγώ τι να κάνω)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ.

Μια φίλη γέννησε. Πήγα να την δω στη κλινική.
Είναι Ιούλιος. 21 χρόνια πριν, Ιούλιο γεννούσα το πρώτο μου παιδί.
Κοίταξα γύρω μου τις κοπέλες. Με τα μωράκια στα χέρια. Ενα περίεργο συναίσθημα με γέμισε... Ενα συναίσθημα που δε μπορούσα να μεταφράσω.
21 χρόνια κύλησαν πολύ αργά? Πολύ γρήγορα? Κύλησαν σωστά?...

Ομως δεν ήταν μόνο αυτό. Προσπάθησα να θυμηθώ πως ήμουν τότε. Αν είχα καταλάβει ακριβώς τι συνέβη. Πως είχα περάσει από το ρόλο της γυναίκας σ΄εκείνον της μητέρας.
Οχι δεν είχα καταλάβει.

Ημουν ένας άνθρωπος απέξω που κοιτούσε πράγματα πρωτόγνωρα να συμβαίνουν. Γρήγορα... με κόσμο να μιλάει, να συμβουλεύει, να κρίνει.. Ολα κυλούσαν με μένα και χωρίς εμένα... Επρεπε να είμαι αυτό. Επρεπε να κάνω εκείνο. Θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα ότι καλούμαι να κάνω κάτι τόσο σημαντικό και άγνωστο μαζί φουσκωμένη με χιλιάδες κανόνες και υποδείξεις...

Πέρασε πολύς καιρός, γίνανε πολλά πράγματα «όπως δεν θαπρεπε να γίνουν», για να βρω αυτό «που έπρεπε». Στο ενδιάμεσο χάθηκαν στιγμές, χάθηκαν ευκαιρίες αληθινές.

Κάποια στιγμή τα παιδιά μου μπουχτίζουν από το πόσα πολλά προσπαθώ να τους πω, να τους ρωτήσω, να μάθω..
Ισως γιατί δεν έχουν καταλάβει πόσα χρόνια , προσπαθούσα, αλλά δεν εύρισκα ποτέ τα σωστά λόγια...

Ενα παιδί δεν είναι ένα "πρέπει",
Τα λόγια που θ΄ανταλλάξεις μαζί του δεν είναι προκατασκευασμένα,
Οι κινήσεις δεν μπορουν να καθοδηγούνται....
Δεν είναι το βραβείο σου σ΄αυτό το κόσμο.
Είναι ένας άνθρωπος. Αλλος. Ανήκει σ΄εκείνον, στο θεό του στη φύση του, σε όσα η ψυχή του θα ορίσει. Δεν ανήκει σε σένα.

Εσύ κι αυτό απέναντι, δυό άγνωστοι που θέλουν τόσο να αγαπηθούν γιατί υπάρχει κάτι σπουδαίο που σπρώχνει τις μοίρες μαζί , κι όμως μπορεί να περάσει ολόκληρη ζωή και ποτέ να μη προφέρεις λόγια αληθινά. Και πρέπει να τα προφέρεις...Ακόμα κι όταν δεν θα είναι όμορφα. Η μεγαλύτερη προίκα να δώσεις σ΄αυτό το πλασματάκι είναι να ανακαλύψεις όσες πιο πολλές αλήθειες μαζί του..

Οχι τότε δεν ήξερα τι έκανα,
Ηξερα τι «έπρεπε» να κάνω..
Μου είπαν πως πρέπει «ν’αγαπήσω»..
Μου σφύριξαν τα λόγια απ΄το ρόλο...
Μου είπαν , ω τι τρέλλα, πως τάχα κάθε μάνα ξέρει τι να κάνει.

Λες και ένα παιδί μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο σ΄αυτό το κόσμο.
Λες και οι μάνες αυτου του κόσμου είναι όλες ίδιες...
Λες κι ότι κακό ή καλό κουβαλάς μές τη ψυχή σου το παιδί είναι το κλειδί που θα στ΄ανοίξει..
Πόσες πόρτες δεν μείναν θλιβερά κλειδωμένες για πάντα γιατί όλα ήταν δεδομένα...
Λες και το να ταίζεις, να ντύνεις και να κοιμίζεις ένα παιδί το βράδυ έχει είναι κανόνας κι όχι έκπληξη...
Η αγάπη μπορεί να είναι ψυχρή σαν να παπαγαλίζεις ένα παραμύθι,
Μπορεί να ναι εντυπωσιακή σαν ν΄απαγγέλεις ένα παραμύθι,
Μπορεί όμως ναναι το παραμύθι που εσύ θα γράψεις....

Οταν ακούω «πέτυχε» αυτό με το παιδί του, προβάλλει μπροστά μου μια μικρή ψυχή που έχει πάρει τη μορφή «στόχου».

Δεν υπάρχει επιτυχία ή αποτυχία.

Ολος ο ρατσισμός του κόσμου κρύβεται πάντα μέσα σ΄ενα ομαδικό μπράβο ή μια ομαδική καταδίκη.
Δεν ξέρω αν είμαι καλή μάνα.
Και τι είναι καλή τελικά.

Ξέρω μόνο, τώρα πια, ότι δεν θυμάμαι καθόλου, τι ήμουν όταν δεν ήμουν...
Ναι τώρα μπορώ επί τέλους να πω με σιγουριά
Ότι ναι,όλη αυτή η ιστορία, είναι απλά η ιστορία της αγάπης.

ΧΡΩΜΑΤΑ

Μια και δεν μπορώ να γίνω διάφανη ας σκουρήνω. Μαύρο χρώμα για όλα εκείνα που επιμένω ακόμα να εισπράττω τοις μετρητοίς. Είναι τόσο απλό να μπουν οι σκέψεις μου, οι συνειρμοί στο μηχάνημα και να βγαίνουν πολύχρωμα χαρτάκια για όλα τα γούστα.

Είναι τόσο εύκολο να μετατραπούν οι προβληματισμοί σε δημόσιες σχέσεις. Να γίνουν οι αγωνίες πιο "πιασάρικες". Οι διαμαρτυρίες ολχαγωγία. Η μάχη να μετατραπεί σε σόου. Οπου να κοιτάξεις παραδίδονται δωρεάν μαθήματα του πως να γίνεις αρεστός σε 24 ώρες.

Αρκεί να κλείσεις το μάτι σ΄ενα ψέμα. Να ρίξεις λίγο χρώμα στο τοίχο. Ν΄αγοράσεις δυό καθίσματα πιο αναπαυτικά. Ενα κάδρο επαναστατικό . Μερικά διακοσμητικά μπιχλιμπίδια γύρω γύρω φερμένα από μακριά. Να καλέσεις και τους φίλους για να αποδεικνύεις ότι είσαι δημοφιλής. Να ρίχνεις και στη ζούλα μια γόπα κάτω όταν δεν σε βλέπουν οι άλλοι. Ενα ίχνος κι ότι νάναι.

Ο κόσμος άλλωστε πάντα προχώραγε ανάποδα. Ζητάει συνεχώς την αλήθεια αλλά φτιάχνει ιδέες που να ταιριάζουν επάνω του.

Νοιώθεις έτσι λίγο κυριάρχος του παιχνιδιου. Παίζεις μέσα σ΄αυτό αλλά δεν γίνεσαι πολύ δυσάρεστος. Αφήνεις και μια πόρτα να μπει κόσμος να σε χαζέψει. Να σου πει ένα μπράβο. Να σου σφίξει ένα χέρι. Να νοιώσεις καταφερτζής ανάμεσα στους καταφερτζήδες.

Ματαιοδοξία είπε ο διάβολος ότι είναι η αγαπημένη του. Κι εγώ ο διάβολος του φτωχού, υποκρισία λέω. Στο μικρό σου θεατράκι πρωταγωνιστής. Ξέρεις ότι παίζεις ένα ρόλο, ξέρουν ότι παίζεις ένα ρόλο, αλλά έχει τη χάρι του αυτό τ΄αλισβερίσι.

Μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς είπε ένας φίλος,
Κι εγώ του είπα "πως να τα παίρνω δηλαδή? Σ΄επιταγές ή σε άτοκες δόσεις?"