ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ..

Πολλές λέξεις χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Τα έχουμε πει ξανά και ξανά. Αδιαφορία, αποξένωση, εκμετάλλευση, αδικία , ανισότητα κλπ κλπ.
Τις παραπάνω λέξεις με την όποια τους μορφή όλοι λίγο πολλοί θα τις νοιώσουν. Θα τις βιώσουν. Ασχετα με οικονομικό ή κοινωνικό status.

Υπάρχει όμως και μια λέξη-καθρέφτης που σε λυγίζει. Δεν την αντέχεις. Τσακίζει τις ευαισθησίες σου, τις όποιες ελπίδες μπορείς να έχεις ακόμα για το μέλλον.

Στυγνότητα.

Η πιο αδίστακτη λέξη που σε κοντράρει στις πιο οδυνηρές στιγμές.

Είναι το ίδιο ίσως και χειρότερα, απροσπέλαστη όπως ο θάνατος. Και λέω χειρότερα γιατί ο άρχοντας του σκότους, που έρχεται στο μυαλό μας με το μαύρο μανδύα και το δρεπάνι υψωμένο είναι άρχοντας ενός άλλου κόσμου, μακρινού, το ξέρουμε, το δεχόμαστε θέλουμε και μη.

Η στυγνότητα όμως ζωγραφίζεται στα μάτια ενός .. ανθρώπου. Με σάρκα και οστά, που κάθεται απέναντί σου ακίνητος αντίπαλος χωρίς έλεος.

Είναι τα μάτια ενός γιατρού που σου εξηγεί ότι αν δεν έχεις λεφτά θα πεθάνεις,
Είναι η σοβαρή φυσιογνωμία ένος άψογου κουστουμιού που σου λέει ότι από αύριο θα είσαι άνεργος,
Είναι η εντολή στα χέρια ενός κλητήρα που σε πετάει έξω από το σπίτι,
Είναι το αγέλαστο αντίο κάποιου που μέχρι χτες έλεγε ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα,
Είναι η μπότα που χτυπάει έναν άστεγο στη γωνιά του δρόμου,
Η χυδαιότητα ενός ανοιγμένου παντελονιού πάνω από ένα παιδάκι,
Τα χαχανητά μιας μεθυσμένης παρέας καθώς ξεσκίζουν στο πάρκο τη μαθήτρια που ξέμεινε αργά έξω...
Είναι το βλέμμα περιφρόνησης ενός ιερωμένου στην αμαρτία σου,
Η πρώτη πέτρα που πετάει σ’ενα δύστυχο πλάσμα ο θεωρών τον ευατόν αναμάρτητο...
Στυγνό είναι ένα έγκλημα και στυγνή η απόφαση.

Σ'ενα κόσμο που ο δολοφόνος συναγωνίζεται σε ψύχραιμη αντιμετώπιση με το σοβαρό γηραιό νομοθέτη, της έχουμε δώσει πολλές ονομασίες για να μειώνουν την οδύνη της στιγμής. Βία, μανία, θρησκοληψία, φανατισμός, ρατσισμός, νόμος, κράτος...
Κι όμως είναι όλες μια ρίζα, μαύρη, δηλητηριασμένη, που πάνω της φυτρώνει η μεγάλυτερη φρίκη.

Η απονιά του ανθρώπου στον άνθρωπο.

Εχει πάντα μια δικαιολογία. Ετσι κάνουν οι άλλοι, έτσι επιβάλλει ο νόμος, λυπούμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι... Η στυγνότητα ονομάστηκε ακόμα και συμόρφωση..

Ενα τελειωτικό λυπάμαι σε μια πόρτα που κλείνει, εκεί κρύβεται όλη η απόγνωση.
Ξέρεις ότι ζεις σε μια σκληρή κοινωνία, ξέρεις ότι είναι δύσκολο να βρεις το δίκιο σου, ξέρεις ότι σε εκμεταλλεύονται, νοιώθεις μόνος, αβοήθητος πολλές φορές, νοιώθεις ότι παλεύεις συνέχεια ασταμάτητα χωρίς να έχεις ξεκαθαρίσει καν το γιατί...

Ομως η τελική αναμέτρηση της αντοχής σου έρχεται εκείνη τη στιγμή που πονάς.
Εκείνη τη στιγμή που πρέπει να παρκαλέσεις οίκτο. Εκείνη τη στιγμή που πρέπει να πεις , σας παρακαλώ, έχω ανάγκη να δείξετε συμπόνια,

Και απέναντι υπάρχουν απλά δυό νεκρά μάτια τριγυρισμένα από ένα ανθρώπινο κρανίο.
Κι ένα χωρίς ενοχές στόμα που λέει ξερά.

Λυπάμαι....

Και το χειρότερο απ΄ολα είναι ότι κι εσύ που πονάς τόσο, που χτυπιέσαι δεξιά κι αριστερά σε ένα κόσμο που δεν δίνει δεκάρα αν ζεις ή αν πεθαίνεις, κάποια στιγμή θα είσαι υπηρέτης της με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Ξέρεις με μαθηματική ακρίβεια ότι γυρίζοντας αργά το κεφάλι κοιτάς εκείνο εκεί το ερείπιο μπροστά σου και λες
Λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα...

Οταν η ψυχή σου λαχταράει να ζευγαρώσει μαζί σου και να γεννήσει, φοράς το προφυλακτικό σου και την αντιμετωπίζεις σαν πονηρή γυναίκα που πάει να σε τυλίξει.
Στα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά των συναισθημάτων σου, χτίζονται οι γολγοθάδες αυτου του κόσμου...