ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ

Θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή
Εκείνα τα παλιά...

Οι Μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ.


Κάπου πρέπει να στηριχτούμε για να μη κατρακυλήσουμε όλοι. Κάποιοι πρέπει να επιμείνουν ακόμα, με πείσμα μήπως και βρουν τελικά τι φταίει, στ΄αλήθεια..
Δεν είναι η αλήθεια μας αυτό που ζούμε.

Είναι η αρρωστημένη σκέψη των αχυρανθρώπων. Είναι μια φάρσα στις μέρες μας. Ενα κακόγουστο αστείο. Είναι ο σκοπός εκείνων που βασιλεύουν χωρίς σκοπό. Οι άσκοποι..

Κακομαθημένοι και αμόρφωτοι. Οχι η αμορφωσιά εκείνη η απλοϊκή του μπάρμπα που κοίταζε μακριά στους τόπους που του στέρησε η ζωή, όχι η αμορφωσιά της κουρασμένης γερόντισας που μέτραγε τις φλόγες στο τζάκι το βράδυ, όχι αυτή είναι άλλη αμορφωσιά. Εχει όνειρα, μεράκι, μελαγχολία στο ξημέρωμα και τη δύση, έχει προσδοκίες και φιλότιμο να ζήσει.

Αυτή η αμορφωσιά τους,
Είναι χυδαία, κουφια, όπως οι ζωές που σκηνοθετούν.

Λυπάμαι για εκείνους, τους νέους που θα πιστέψουν στο τέλος ότι αυτό είναι ζωή..
Λυπάμαι και για εκείνους που θα φύγουν απογοητευμένοι ότι κάτι άλλο δε γίνεται να γίνει..
Λυπάμαι και για εμάς που όσο κι αν φωνάζουμε δεν χρησιμεύουμε παρά στους βραδυνούς μονόλογους πίσω απ΄τους τοίχους.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!