Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ "ΕΚΕΙΝΟ"

Η ερώτησή μου απλή.
«Τι έγινε ρε παιδιά με το Πασχάλη?»
Γύρισαν και με κοίταξαν σαν να είχε αρχίσει να σκάει ένα άλιεν από μέσα μου!

«Καλά που ζεις εσύ παιδάκι μου?»

Σωστά. Που ζώ?
Πάντα νοιώθω ότι κάτι μου ξεφεύγει από τα σημαντικά που όλοι συζητούν γύρω μου.

Αλλά αυτή η τελευταία παράλειψη πρέπει να είναι ασυγχώρητη..
Ολη η χώρα πάλλεται από γαργαλιστικές ειδήσεις από αυτοκτονικούς ταρζανισμούς,
Σε κάθε γωνιά περιμένουν δυό πράγματα.
Η σε κλέβουνε ή σε πηδάνε.

Κι εγώ να αγνοώ τα βασικά. Να αγνοώ το άλας των ημερών.
Νομίζω ακόμα ότι στρίβωντας τη γωνία θα συναντήσω τη παλιά παρέα να πάμε να παίξουμε στην αλάνα.
Νομίζω ότι θα μυρίσω ένα αεράκι από μπαχαρικά απ΄το ανοιχτό παράθυρο.

Που?
Σ’αυτή τη χώρα του ετοιμοπαράδοτου.
Φαγητού.
Ερωτα.
Φιλίας
Ανθρώπων.
Στη χώρα του «ώχου κι εσύ»

Σ’αυτή τη χώρα της προτηγανισμένης σκέψης, γαρνιρισμένης με λαχταριστές ανωμαλίτσες και χαζοχαρούμενα γελάκια από κουτοπόνηρους πολίτες.

«Καλά εσύ που ζεις παιδάκι μου?»

Θυμάμαι σε μια παλιά επιθεώρηση. Κάποιος έλεγε μ’ενα τρόπο εξαιρετικό.
«Αν όλοι εσείς είστε από δω
Ε τότε εγώ είμαι απο κει»

Ζούμε σε μια χώρα που για να τα κονομήσεις να περάσεις καλά και να δουλέψειςτους πάντες δεν χρειάζεσαι ούτε ταλέντο, ούτε μόρφωση, ούτε ιδιαίτερες ικανότητες. Χρειάζεται απλά να είσαι ξεφτύλας!

Θυμάστε το ΙΤ του Στεφεν Κινγκ?
Εγώ το θυμάμαι κάθε μέρα Μόλις ανοίγω τη τηλέοραση-υπόνομο και μου ξεπετάγονται από μέσα τ’αρπαχτικά... Ιδια με τη βλαμένη που με κοίταξε με συμπόνια μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν ήξερα
Ποιός γαμιέται με ποιόν....