Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΛΟΓΚΑΡΕΙ!

Και οι σειρήνες άρχισαν να θολώνουν το τοπίο.
Μπλογκ? Επανάσταση? Μπλογκερ καθορίζουν το παιχνίδι? Ποιό παιχνίδι?
Καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε ξαμολύσω...

Η έκφραση ιδέων χύμα χωρίς περιορισμούς είναι σίγουρα
«επαναστατικά γοητευτική»
Αλλά δεν είναι «επαναστατικά ανατρεπτική»

Τα μπλογκ ακολουθούν τον ρυθμό της εποχής. Μεταξύ των υπόλοιπων φιλόδοξων σχεδίων που μπορεί να έχει ένας μπλογκερ υπάρχει και η...
Πρόκληση. Για καλό ή κακό. Πρόκληση = έλξη του απέναντι σε μένα.
Ελξη για ν’αγαπηθούμε ή για να καυγαδίσουμε. Να με προσέξει ότι είμαι.

Ο σχολιασμός των ήδη υπαρχόντων με τις ήδη υπάρχουσες ιδέες και με το αλατοπίπερό μου να αφήσω ένα στίγμα έξω από την ανωνυμία των ημερών μου.
Η πρόκληση δεν είναι «εφεύρεση»...
Δεν ανακαλύπτουμε το τροχό εδώ μέσα. Σχολιάζουμε στο ηλεκτρονικό καφενείο το τροχό που βλέπουμε να κυλάει ήδη,
Μερικοί κάνουν τα πάντα για να στραφεί επάνω τους και να χαμογελάσουν στο δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας, μερικοί απλά εκτονώνονται κι άλλοι προσπαθούν κάτι να μεταδώσουν. Αυθόρμητα, φιλικά ή κι εχθρικά. Να συμβουλέψουν, να απειλήσουν, να διδάξουν, να ενημερώσουν ή απλά να πουν.

Κι επειδή ανάμεσα σε χίλια ψέμματα κρύβεται πάντα η μία και ταπεινή αλήθεια, οι σειρήνες αποφάσισαν να κάνουν αυτό που κάνουν πάντα.
Γίνονται οι σπόνσορες του «θορύβου». Της ησυχίας εννοείται ποτέ.
Κι όπου θόρυβος δεν σημαίνει απαραίτητα «κάτι συγκλονιστικό»
Μπορεί να είναι απλά κούφιος κρότος.
Κι όπου ησυχία δεν σημαίνει απαραίτητα «μη συμμετοχή»
Μπορεί να είναι «η γαλήνη της ουσίας».

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι των ΜΜΕ ασχολούνται με τα μπλογκ.
Δηλαδή κάτι άρχισε να βρωμάει έντονα.
Ο Λαζόπουλος , ο μπλογκερ της τηλεόρασης, όπως χαριτωμένα ονομάσθηκε και οι λαζόπουλοι των μπλογκ αγαπημένοι των ΜΜΕ?
Γιατί άραγε?
Ο Λάκης με κάνει και διασκεδάζω κι ο μπλογκερ με κάνει να τον διαβάζω με ενδιαφέρον.
Διαμορφωτής πολιτικής δεν είναι κανένας από τους δύο.
Τα μπλογκ είναι μια περιγραφή στιγμών ζωής, ή ιδεών, αντιλήψεων, εμπειριών, ΑΤΟΜΩΝ.
Είναι το ηλεκτρονικό καφενείο όπου ο καθένας ανταλλάσει εκθέτει τι πιστεύει ακόμα κι αν είναι απόλυτος μονόλογος.

Δεν γίνεται κάποιος δημοσιογράφος στα μπλογκ, ούτε συγγραφέας, ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε καλλιτέχνης, ούτε υδραυλικός, ούτε ηλεκτρολόγος.
Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας, γιατρός, δικηγόρος, καλλιτέχνης, υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος που ΗΔΗ είναι, μπορεί να ανοίξει κι ένα μπλογκάκι για το γούστο του.
Η κι εκείνος που δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ εκτός δικτύου εδώ μπορεί να γίνει ΕΣΤΩ μπλογκερ.

Αυτή είναι η αλήθεια. Και τη χαιρόμαστε. Γιατί ίσως ποτέ άλλοτε δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε μαζεμένες μπροστά στα μάτια μας τόσες πολλές ανθρώπινες σκέψεις, γνώμες, εμπειρίες, βάσανα και χαρές.

Αυτό όμως που μου βρωμάει και πιστεύω ότι σε πολλούς από εμάς αρχίζει και βρωμάει είναι κάτι άλλο που υποπτευόμασταν ότι θα συμβεί.
Το φυσικό επακόλουθο κάθε νέας ιδέας.
Η πονηρή εκμετάλλευσή της, και ο διασυρμός της αν παραστεί ανάγκη.

Είμαι σκεπτική λοιπόν, στην υπόθεση μπλογκ, γιατί φοβάμαι ότι, μέσα από τυμπανοκρουσίες, πανηγυρισμους και αφορισμούς, και στο χώρο αυτό θα επιβιώσει το ίδιο είδος που επιβιώνει και εκτός αυτών.

Οι καλοί πλασιέ...

Αν ήσασταν «προφάιλερ» ενός οποιουδήποτε εξουσιαστικού κέντρου και βάζατε «θαθμό επικινδυνότητας» σε διάφορα μπλογκ, για σκεφθείτε... ποιά θα θεωρούσατε «επικίνδυνα»?
Σκεφτείτε το καλά και δώστε την απάντηση στον ευαυτό σας. Αυτό είναι ήδη ένα καλό βήμα. Να είστε σίγουροι ότι εσείς που «βλέπετε» κι εκείνοι που «βλέπουν» θα είχατε ακριβώς την ίδια γνώμη. Ισως να ήταν και η μοναδική περίπτωση που θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε κάτι.

Οι υπόλοιποι ας απολαύσουν τη μέθη τους. Δεν θα τους ενοχλήσει κανείς...