ΤΙ ΝΕΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ?

Φωνάζεις, φωνάζουμε πολύ εδώ μέσα. Σκίζουμε τα ιμάτια. Εχουμε αγανακτήσει αλήθεια?

Ησουν πάντα ο ίδιος. Αυτός που ζητούσε κάτι περισσότερο από αυτό που είχε.

Στη σπηλιά ή στη πολυόροφη πολυκατοικία είσαι απλά ο άνθρωπος.

Στόχος σου το «θέλω»

Δεν λες θέλω αυτό ....γιατί... και το έχεις αιτιολογήσει ήδη μέσα σου.

Λες θέλω γιατί θέλεις πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη έχεις. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει λόγος σοβαρός ή όχι. Το θέλεις.

Περισσότερα ρούχα, περισσότερο φαί, μεγαλύτερο σπίτι, πολλά κινητά, πολλές τηλεοράσεις, πολλά αντικείμενα να γεμίζουν τους χώρους που κατοικείς. Πολλά περισσότερα από όσα σου χρειάζονται αν θα ρώταγες τελικά. Γιατί θέλω? Και ακόμα καλύτερα. Τι χρειάζομαι αληθεια?

Σ΄αυτή την απληστία σου σε κρατάνε στο χέρι.

Αυτό είναι η σάρκα σου. Οι αισθήσεις σου που θέλεις συνεχώς να ικανοποιείς.

Η ευτυχία σου, η ηδονή σου, η διαστροφή σου και το έγκλημά σου.

Υπάρχει άραγε αληθινός εγκηματίας. Κάποιος που να έχει περισσότερες ευθύνες από τους υπόλοιπους. Υπάρχει κάποιος που είναι εγκληματίας αυτοδίδακτος, χωρίς προηγούμενο, ανεπηρέαστος από όλους τους άλλους, και δημιουργός μιας δικής του ιδεολογίας, ετσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι είναι κάτι διαφορετικό από μας?

Τον κάθε εγκληματία, τον δημιουργούν οι υπόλοιποι κι αυτούς με τη σειρά τους οι υπόλοιποι...

Είναι οι ρωσικές μπαμπουσκες.

Βλέπεις τη μεγάλη απάτη και είναι το σκάνδαλο που ξέσπασε. Κάποιο μεγάλος στέλεχος της κυβέρνησης , της οποιας κυβέρνησης, βούτηξε εκατομύρια.

Ανοίγεις την επόμενη κούκλα και βλέπεις ένα κόσμο που τον τριγύριζε και τον ωθουσε να φάει τα εκατομύρια για να του τα βουτήξει με τη σειρά του με άλλους τρόπους. Η γυναίκα, τα παιδιά, οι γκόμενες, ο κάθε ένας που του είχε ψιθυρίσει ότι για να είσαι κάποιος βούτα τα.

Ανοίγεις την επόμενη κούκλα και βλέπεις ότι οι ψιθυριστές ταχαν μάθει από κάποιους άλλους.

Κι επόμενη άλλοι.

Κι η προτελευταία δυό γονείς ίσως που τουλεγαν μην είσαι μαλάκας ή το αντίθετο είσαι πολύ μαλάκας.

Κι η τελευταία πάντα η ίδια. Απληστία. Με όλες τις αδελφές και ξαδέλφες παρείτσα....

Δεν υπάρχει αυτός ο κόσμος για όσους πέταξαν έξω από τη πόρτα τους τη πόρνη. Δεν μπορεί κανείς να σου πασάρει σκατά όταν έχεις δει ότι είναι σκατά κι όχι κολώνια.

Ομως για να κλείσεις τη πόρτα δεν πρέπει να αφήσεις τίποτα μέσα. Είναι τόσο καλοφτιαγμένη η παγίδα που πρέπει ή να έχεις τρελλαθεί ή να είσαι παιδί για να αγνοήσεις τα καλέσματα.

Το κακό είναι ότι η ελάχιστη συμμετοχή στις συνήθειες του «πολιτισμού» μας αποτελεί συμμετοχή στο έγκλημα.

Αρχίζω να παρακολουθώ φίλους μου που αποφάσισαν να μην κάνουν καν οικογένεια με ιδιαίτερη προσοχή. Τουλάχιστον δεν φιλοδοξούν να παίξουν με κάτι άλλο εκτός από την αφεντιά τους.

Τι να διδάξεις σ΄ενα παιδί ώστε να ξεφύγει από το βόθρο. Αφού αν ήθελες να του μάθεις να πολεμήσει με το δίκαιο σ΄αυτή τη μάχη, θαπρεπε να του πεις να γίνει λιποτάκτης. Να το σκάσει κι όπου φύγει φύγει. Χωρίς να κοιτάξει πίσω. Για να είσαι "εντάξει" θα πρέπε να γεννήσει ένα παιδί σ΄αυτή τη γη έχοντας το τρόπο να το στείλεις σε άλλο πλανήτη, μήπως...

Οταν είναι όλα συγκεντρωμένα γύρω από ένα απρόσωπο κέρδος και το αθώο κινητό που θα του πάρεις είναι στο παιχνίδι. Και το σχολείο που θα το στείλεις είναι στο παιχνίδι. Και για να βρει δουλειά θα πρέπει να μπει στο παιχνίδι. Και τη τηλεόραση που θα του δείξεις του δείχνεις το παιχνίδι. Κι εσύ ο ίδιος σαν κωλοεξάρτημα τι ακριβώς θα του μάθεις. Πως να είναι ξυπνιο εξάρτημα? Θα το μάθεις πως να πολεμήσει εσένα?

Μπορείς να πας σε ένα μέρος έρημο και να μεγαλώσεις ένα παιδί μαθαίνοντάς το να βρίσκει την απαραίτητη τροφή να ζήσει, να φοράει ένα απαραίτητο ρούχο για να μη κρυώνει, να ζει με το φως της μέρας και της νύχτας μόνο, να πίνει νερό από το ποτάμι, να πλένεται χωρίς θερμοσίφωνα, να κοιμάται με τ΄αγρια θηρία δίπλα και να επικοινωνεί με τους ήχους της φύσης και της ψυχής του? Οχι. Γιατί ακόμα κι αν γύριζες να γίνεις άνθρωπος των σπηλαίων, δεν μπορείς να βρεις γη αγνή, νερό αμόλυντο, ήλιο αβλαβή.. τώρα πιά.

Τι πρέπει λοιπόν να αποδεχτούμε?

Να παραδώσουμε τα όπλα και να περιμένουμε το τέλος?

Οχι. Απλά θα πρέπει (όσοι από μας πραγματικά επιθυμουμε) να βάλουμε πρώτα τα πράγματα σε μια τάξη μέσα μας.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σ΄ενα γρανάζι που γυρίζει ερήμην μας, δεν μας έχει ανάγκη για να λειτουργήσει, θρέφεται από μας χωρίς να μας δίνει τίποτα παραπάνω από μπιχλιμπίδια άχρηστα και φούσκες και να δούμε εμάς.

Μέσα μας.

Να αναλογιστούμε αν μπορουμε να έχουμε ένα σκοπό δικό μας, κάτι σημαντικό που να μην είναι κατάκτηση ενός ακόμα αγαθού, αλλά γνώση νέα. Νέα αντίληψη.

Εκείνα που μας γοήτευσαν όταν ήμασταν πολυ μικροι. Εκείνα που μας δημιουργούσαν απορία πριν προλάβουν οι υπόλοιποι να μας πουν «να σου πήρα αυτό και σου ταιριάζει»

Ο πόλεμος είναι ατομικός.

Ανελέτητος και με αμφίβολη έκβαση.

Μπορείς να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να μιλάμε ώρες ατελείωτες για το πόσο σάπια είναι οι κοινωνία, οι άλλοι, οι γύρω. Να παραμυθιαζόμαστε ότι εμείς είματε κάτι ξεχωριστό. Κι αυτό θα συνεχίζεται αιώνια χωρίς αποτέλεσμα.

Το γρανάζι θα δουλεύει πάντα ερήμην μας.

Μπορουμε όμως να φρενάρουμε και να δούμε πόσο πολύ μπασμένοι στο παιχνίδι είμαστε εμείς οι ίδιοι και αφού αποφασίσουμε αν είμαστε με αυτους ή με τους άλλους τότε τουλάχιστον να είμαστε ειλικρινείς εγκληματίες.

Ερχονται αλλοιώτικες εποχές μπροστά μας.

Εποχές που όσα ξέραμε θα είναι γραφικά και ανούσια. Οι εξελίξεις γίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και εμείς δεν έχουμε βγει καν λίγο παραέξω απ΄το χωριό.

Κι αυτοί που ζητούν τη ψήφο μας εδώ στη μικρή και φτωχή Ελλαδίτσα δε νομίζω, οι περισσότεροι τουλάχιστον ότι έχουν πάει «παραέξω» Είναι ακριβώς αυτό που είμαστε κι εμείς. «Καθυστερημένοι στα γρανάζια»

Ζουν με το μικρόκοσμό τους, τη τύφλα τους, τις μικροκακίες και τις διαστροφές τους. Είναι στενόμυαλοι και εγωιστές, αμόρφωτοι πνευματικά και ψευταρούληδες.

Κοιτάχτε τι σας προτείνει ο καθένας. Κυβερνώντες και μη. Διαπλεκόμενοι και τάχα μου επαναστάτες.

Τι σας προτείνει αλήθεια?

Τι διαφέρει η αυριανή πρόταση του ενός από τον άλλο? Υπάρχει ένας έστω που να σας έχει κατεβάσει δέκα προτάσεις συγκεκριμένες, εφτικτές, ουσιαστικές που να ανατρέψουν ότι υπάρχει γύρω και να το κάνουν σκόνη? Οχι μεταποιήσεις, αληθινές τρανταχτές αλλαγές...

Τι βήματα έχουν κάνει για να προασπίσουν τους πολίτες τους από το παγκόσμιο κτήνος?

Θέλετε να δείτε τη συνέχεια?

Οι άνθρωποι που θαχουν ανησυχίες θα σπρώχνονται σε ύποπτα και αδιευκρίνηστα πράγματα. Αλλους θα τους κάνουν συνομοσιολόγους, άλλοι θα περιμένουν τη Δευτέρα παρουσία, άλλοι θα περιφέρονται με την αποκάλυψη στο χέρι όπως κάνει κάθε αξιοπρεπής κατα συρροήν εγκληματίας, άλλοι θα περιμένουν τους εξωγήινους να τους σώσουν, κι άλλοι θα περιμένουν ότι θαρθει ο επαναστάτης τύπου δύο αιώνες πριν που θα πάρει τα όπλα και θα στήσει τις τις κρεμάλες και θα τραγουδάμε όλοι επαναστατικά άσματα σαν νέοι τσε.

Αλλοι πάλι όλο και περισσότεροι θα μιλάνε με το θεό μέσα στη πρέζα και θα βλέπουν αγγελάκια κι άλλοι θα αρχίσουν να νοιώθουν σαν τον μπλειντ και θα βγαίνουν με τα δερμάτινα στο δρόμο για να φοβήσουν τους μισονυσταγμένους αρουραίους των υπονόμων.

Και οι περισσότεροι που ακόμα καμμιά μεταφυσική ή επαναστατική ανησυχία δεν θαχουν, θαναι τα πειραματόζωα κάθε λογής.

Πανω τους θα δοκιμάζονται τα μεταλαγμένα, τα φάρμακα, οι γονιδιακές θεραπείες, η ακτινοβολία, η μόλυνση, και η αντοχή στην αθλιότητα της καθημερινόητας.

Καταστροφολογος?

Μάλλον.

Εδώ και πολύ καιρό δεν βλέπω στα όνειρα μου παραδείσους που παίζουν ευτυχισμένα αγγελάκια και κοκκινοσκουφίτσες που έχουν γλυτώσει τη γιαγιά τους ούτε σταχτοπουτες που βρήκαν και τ΄αλλο γοβάκι.

Ισως είναι καλό τελικά να ασχολήσει κολλημένος με μια ιδέα σαν να είναι η ζωή συλλογή γραμματοσήμων.

Να κολλάς κοντά σε μια ομάδα και να συμφωνείς με ενθουσιασμό ότι πετάει ο γάιδαρος.

Ισως τελικά αυτοί που είναι δυστυχείς σ΄αυτό το κόσμο να μην είναι αυτοι που φανταζόμαστε.

Η θεία η Μαρικα στο χωριό, γεννήθηκε κι έζησε με μια πίστη. Κάνοντας το σταυρό δέκα φορές την ημέρα και φτύνοντας το κόρφο κάθε φορά που προσπαθούσε κάποιος να τη ξυπνήσει..

Για ξυπνήσεις ένα νεκρό από τον γαληνιο ύπνο του πρέπει να έχεις σοβαρό λόγο.

Εχετε?