ΔΕΙΛΟΙ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ, ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ...

Ηρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη «θρησκευτική παράδοση» μέσω ενός φόβου που ακόμα κουβαλάω. Πρέπει να ήμουν 3-4 χρονών όταν η γιαγιά μου αποφάσισε να μου εξηγήσει την έννοια καθρέφτης και σατανάς. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το δωμάτιό μου και κάθε αντικείμενο που υπήρχε μέσα σ΄αυτό ήταν ο προσωπικός μου παράδεισος. Μέχρι που είδα ένα σεντόνι να σκεπάζει το καθρέφτη απέναντι από το κρεββάτι μου. Και όχι μόνο το σεντόνι. Κι εκείνη η έκφραση η τρομαγμένη της γιαγιάς «μη κοιτάζεσαι στο καθρέφτη τη νύχτα....δε κάνει...»

Από εκείνη τη πρώτη στιγμή, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους. Αρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ, ότι η ζωή μου εδώ κάτω ήταν καθορισμένο να ζει μέσα σ΄ενα ύποποτο σκοτάδι που με παραφύλαγε. Σε κάποια αδιευκρίνιστη τρομακτική μορφή που καιροφυλακτούσε στα βήματά μου.
Η πρώτη μου επαφή με τη ζωή που θα ονομαζόταν εφεξής «ύπουλη» μου πήρε τη χαρά που απλόχερα κοιμόταν μέσα μου.

Οι επόμενες «διδασκαλίες» χειροτέρευαν συνεχώς τη κατάσταση. Με μια στάμπα αμαρτωλής (δεν ξέρω γιατί...) και μια απειλητική υπόσχεση για την αιωνιότητα θα έπρεπε να μάθω να κοροιδεύω τον ευαυτό μου και τους άλλους και μετά να ζητώ συγνώμη από την αορατότητα....
Κι αν συνέχιζα και δεν έβαζα ένα φρένο, αν άφηνα να με παρασύρουν στο μονοπάτι της ευλογημένης παράνοιας, θα είχα σήμερα «καταντήσει» να έχω γίνει τουλάχιστον «νεκρολάγνος» ή «μισάνθρωπος» ή θα έπρεπε να περιμένω κάτι τρομακτικό να μου συμβεί αν ... αν.... αν.... χιλιάδες αν σε μια ύπαρξη σκλαβωμένη μόνιμα.

Ενας κόσμος προληπτικός, σκοτεινός, γεμάτος απειλές και εκφοβισμούς.
Μη κάνεις αυτό θα σου κοπεί το χέρι.
Μη κάνεις εκείνο θα σου βγει το μάτι.
Πρόσεχε κάποιος σ΄ακούει και θα σε τιμωρήσει.
Οι «διδαχές του εκβιασμού».

Ονομάζουμε πολιτική της κλειδαρότρυπας τα όσα συμβαίνουν λες και είναι παράξενο να υπάρχει, εφόσον υπάρχει θρησκεία της κλειδαρότρυπας.
Ενας κόσμος που έχει ισοφαρίσει την ομορφιά της δημιουργίας με την ασχήμια της άθλιας ύπαρξής του και με θράσος έχει ονομάσει πίστη την απατηλή του ματαιοδοξία.
Πως να ελπίσεις για φως σ΄ενα καθρέφτη σκεπασμένο μ΄ενα σεντόνι για να μην ....κοιταχτείς. Ενα απαγορευτικό στο να σε δεις αληθινά, να δεις αληθινά το σύμπαν με τα μάτια καρφωμένα πάνω στον ήλιο, θαρραλέα , εσύ άνθρωπε που όλα τα ζήτησες και τίποτα δεν ήθελες να προσφέρεις...

Θεοί τιμωροί και διάβολοι στις κουρασμένες πλάτες μιας ανθρωπότητας που πεθαίνει σιγά σιγά από γάγραινα στο νου..
Η απάτη ντυμένη με τη μάσκα μιας αθωότητας που δεν πρέπει να ρωτάει. Που δεν πρέπει να ζητά τίποτα παραπάνω απ΄οτι δόθηκε.
Μια θρησκεία άπληστη. Μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη οδύνη στον άνθρωπο από μια πίστη άπληστη? Μια πίστη που να μοιάζει στον κακό ευαυτό του?
Οι σκεπασμένοι καθρέφτες και το συνεχές σταυροκόπημα δεν μπορούν να ανακουφίσουν τη τρομαγμένη ψυχή.
Γιατί αυτή η ψυχή εδώ και αιώνες τώρα ζει σ΄ενα βασανιστικό σκοτάδι χαμένη, σκεπασμένη, σιωπηλή...

Κι όλα αυτά στο όνομα μιας αγάπης που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Πως επιτρέψαμε χείλη τόσο μιασμένα να προφέρουν μια τόσο ιερή λέξη.

Αυτή είναι η αμαρτία που θα μας τρομάζει τις νύχτες, η αμαρτία που θα στοιχειώνει τις μέρες μας και τη ζωή μας.
Ο δρόμος της αρετής που παρακάμψαμε γιατί ημίθεοι δεν ήμασταν.

Ζωή υπό απειλή.

Είναι τόσο βαθειά η αλλοίωση των συνειδήσεων, που αν τη δεις απ΄έξω βλέπεις όλη τη κόλαση μαζεμένη μαζί. Μπροστά σου. Με τη μορφή οποιουδήποτε δυστυχισμένου που θα γεννηθεί, θα ζήσει και θα πεθάνει χωρίς να νοιώσει τη χαρά της ομορφιάς που του στέρησαν. Της ομορφιάς που παρέδωσε χωρίς ούτε ένα αντάλλαγμα της προκοπής.

Κατ΄είκονα και ομοίωση ο πολιτισμός τους, η θρησκεία τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, τα σχολεία τους, οι εκλησίες τους, οι άνθρωποί τους.

Κατ΄εικόνα και ομοίωση ενός εγκλήματος που παραμένει ατιμώρητο...ακόμα...