ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΕΣ.

Ο Μπλέηκ είχε πει στις παροιμίες της κόλασης, "Το κοράκι θάθελε να τα βλέπει όλα μαύρα, κι η κουκουβάγια όλα άσπρα".
Κι ένα τρίτο, τέταρτο χ πλάσμα θαθελε να τα βλέπει όλα κάπως αλλοιώς.
Αναρωτιέμαι σε ποιόν ακριβώς φωνάζουμε έτσι οργισμένα... Ποιόν θεωρούμε ένοχο και ποιόν απαλάσσουμε. Και με τι γνώμονα...
Είναι ευθύνη να γράφεις. Εκτός κι αν τους γράφεις όλους.
Γράφουμε λοιπόν για να γράφουμε?
Γράφουμε γράφοντας τους υπόλοιπους?
Γράφουμε γνωρίζοντας τι είμαστε εμείς και τι οι υπόλοιποι?
Η γράφουμε απλά γιατί βρήκαμε ένα πληκτρολόγιο εύκαιρο, ένα στιλό, κάτι...
Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα κείμενο όπου ένας ελέφαντας ουρλιάζει στο αυτί ενός μυρμηγκιού? Ενα κείμενο όπου ένα πρόβατο προσπαθεί να φτιάξει χαρακτήρα σ΄ένα λύκο. Μια αγελάδα που βελάζει ακαταλαβίστικα λόγια σ΄ενα απορημένο κοτοπουλάκι....

Είμαστε μια μάζα που αποτελείται από κατηγορίες, κατηγορίες που αποτελούνται από ομάδες, ομάδες που αποτελούνται από άτομα, με κοινή συνισταμένη ότι πρέπει να ζήσουμε εδώ κι εδώ να πεθάνουμε, προσπαθώντας να αφομοιώσουμε και ν΄αντέξουμε τις χιλιάδες εικόνες που θα εκτοξεύουν οι άλλοι και το εγώ μας όσο διαρκέσει η πορεία.

Είναι δύσκολο, μοιάζει ανέφικτο.
Η θρησκεία, η πολιτική, προσπαθούν να συμαζέψουν το ασυμάζευτο. Να ηρεμίσουν, να κατατάξουν τους ομίλους.
Κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε τη λύση μη μπορώντας φυσικά να αγνοήσουμε τους νόμους τους, γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι, περικυκλωμένοι από κανόνες. Δεν μελετάμε προτάσεις, υπακούμε εντολές.

Υπάρχεις εσύ, οι άμεσα δικοί σου, η οικογένεια, οι φίλοι, οι συγγενείς κλπ, γύρω από αυτούς υπάρχουν οι συμπολίτες, γύρω απ΄αυτούς η πατρίδα σου γύρω από τη πατρίδα σου οι άλλες πατρίδες, γύρω απ΄αυτές ένας πλανήτης και γύρω απ αυτόν το σύμπαν...
Σαν ελάχιστη μονάδα σ΄ενα χάος με ένα μέσο όρο ζωής μερικές δεκαετίες, πρέπει να προλάβεις να προσδιορίσεις τη θέση σου ανάμεσα σε όλα αυτά.
Αλλοι σταματούν σ΄ενα συγκεκριμένο σημείο κι αλλοι τρελλαίνονται στο άπειρο.

Μικρές σκέψεις λοιπόν για να εκφράσεις μεγάλα πράγματα?
Μεγάλες σκέψεις για να τις περιορίσεις στο μικρό?
Η χύμα κι ότι βγει?

Θα ήταν σπουδαίο βήμα ν΄αρχιζε κανείς να μιλάει τελικά, για αυτό που γνωρίζει. Ο ίδιος. Οπως το αντιλαμβάνεται. Με τις αποδείξεις που έχει. Μέχρι εκεί. Να αρχίσουμε να κάνουμε μια συλλογή από μικρές αλήθειες κι όχι από μεγάλα ψέματα.
Το υπερεκτιμημένο εγώ ζει σε μια περιφρονημένη ατομικότητα. Παράλογο σχήμα όξύμορο.... Μέχρι εκεί έχει φτάσει η παράνοια μας.

Είναι ευθύνη να γράφεις έστω και σ΄ενα απλό μπλογκάκι αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις προσδιορίσει τι ακριβώς είσαι, γιατί μπορεί να ξεκουφάνεις κανένα μυρμήγκι ή να υπνωτίσεις κανένα κοτόπουλο, ή ακόμα χειρότερα να νομίσεις ότι είσαι κανένας νέος μεσσίας...
Και πολύ φοβάμαι ότι μετά από τις πιο "ακίνητες" "στείρες" εποχές, αρχίζουν και εμφανίζονται "σωτήρες".
Μέσα στη πλήρη αβεβαιότητα μας εκτοξεύουν πάντα τα πιο μεγάλα ψέματα. Γιατί είμαστε απροστάτευτοι και θέλουμε να πιστέψουμε γρήγορα.
Ερχονται εποχές πολύ πονηρές ας προσέξουμε.

Νομίζω ότι ειναι καιρός ν' αφήσουμε τα πρωτοσέλιδα και ν΄αρχίσουμε να σκαλίζουμε λιγάκι τις μικρές αγγελίες. Κάποια μπορεί ναναι και για μας...