Η ΚΡΥΜΕΝΗ ΟΜΟΡΦΙΑ..

Γνώρισα κάποτε έναν αλλοιώτικο άνθρωπο. Ζούσε σ’ενα σπίτι, με μεγάλο κήπο, γεμάτο από γάτες και σκυλιά. Κάθε τόσο μάζευε κι ένα αδέσποτο και εκείνο γινόταν μόνιμος κάτοικος ενός πανέμορφου κήπου.
Ο άνθρωπος αυτός είχε μια ξεχωριστή γαλήνη επάνω του. Είχε μια δουλειά απλή σ’ενα γραφείο, ήταν άτομο κοινωνικό, γλετζέδικο καμμιά σχέση με ερημίτη όπως συχνά φανταζόμαστε τους «γαλήνιους».
Κάποια στιγμή τον ρώτησα φυσικά σε τι οφείλεται αυτή η ηρεμία, το χαμόγελο που έβλεπα πάντα πάνω του.

«Βλέπεις εκείνον τον άνθρωπο που τρέχει μου είπε, αγνοεί την ύπαρξη της ομορφιάς, εσύ υποπτεύεσαι κάτι και με ρωτάς, εγώ την έχω συνειδητοποιήσει άρα την κατέχω...»

Μετά από χρόνια κατόρθωσα ελάχιστα να καταλάβω τι εννοούσε, γιατί τότε βέβαια η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πω από μέσα μου «σιγά μην είσαι κι ο θεός», με τη γνωστή χαιρεκακία που δείχνουν οι άνθρωποι όταν απαραίτητα πρέπει να πάρουν θέση σε κάτι που δεν καταλαβαίνουν.

Δεν υπάρχουν αθώοι και ένοχοι άνθρωποι. Υπάρχουν πνεύματα κοιμισμένα, τεμπέλικα και πνεύματα ανήσυχα. Αυτό είδαμε κι αυτό βλέπουμε κάθε στιγμή γύρω μας.

Ο πολιτισμός μας και η ζωή μας η ίδια είναι ένα σύνολο εντυπώσεων, αντιλήψεων και συμπερασμάτων συμφωνα με όσα με τον ελάχιστο πνευματικό κόπο αποκομίσαμε.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι εξέλιξη? Εγώ βλέπω απλά να έχει γίνει τέχνη, κράτος, νόμος, πολιτικό σύστημα , το πως να φτάνεις στο ψηλότερο σημείο τις κατώτερες επιθυμίες.

Είναι η ζωή που «περνάει την ώρα της». Πάντα ήταν έτσι μόνο που τώρα τα πράγματα γίναν χειρότερα γιατί έχει μεσολαβήσει επί πλέον η απομάκρυνσή μας από τη φύση. Και μόνοι και στείροι. Και εγωιστές και άσχημοι. Και αναζητητές της ηδονής μας και ηδονή από πλαστικό και ηλεκτρικά καλώδια.

Αναρωτιέστε άραγε γιατί ο άνθρωπος σήμερα μπορεί να φτιάξει ένα τεράστιο κατασκεύασμα , ένα κτίριο μέσα σε λίγες μέρες, να πετύχει απίθανους συνδυασμούς μέσα στα εργαστήρια, να φτιάξει τις ρυτίδες του, τα οπίσθιά του, σε λίγο θα πετύχει να φτιάχνει και τον ίδιο από την αρχή,

Αλλά είναι αδύνατον να φτιάξει ένα καινούργιο παραμύθι για τα παιδιά?
Είναι αδύνατον να δημιουργήσει μια μυθολογία?
Είναι αδύνατον να πιστέψει ότι η φύση μιλάει?
Γιατί αμφισβητεί θεούς και δαίμονες γιατί αμφισβητεί την ίδια τη σημασία της ύπαρξής του?

Πιστεύετε ότι αυτό είναι γιατί εξελίχτηκε, ξέφυγε από το πρωτογωνισμό του και έφτασε σε ένα ανώτερο επίπεδο?
Ανώτερο επίπεδο του τι? Πείτε μου ένα , έστω ένα έργο που γίνεται και αντικατοπτρίζει έναν ανώτερο ευατό. Αντικατοπτρίζει την εσωτερική του ανάπτυξη.

Ολα τα μεγάλα του έργα είναι απλά η αντανάκλαση της ανάπτυξης των πιο κατωτέρων ενστίκτων του.
Αν κάποτε το «αυτό που βλέπουν οι πέντε μου αισθήσεις και μόνο» ήταν ένα μειονέκτημα στους αρχαίους πολιτισμούς, σήμερα είναι η παγκόσμια ιδεολογία.

Η αλήθεια αγνοείται σαν το λουλούδι που έλεγε ο σοφός που βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου.
Υπάρχει αλλά εφόσον εσύ δεν το ξέρεις για σένα δεν υπήρξε ποτέ.

Γιατί εδώ σ’αυτόν το τόπο που πατάμε, έφθασε ο άνθρωπος σε τέτοιο πνευματικό επίπεδο, στην αρχαία εποχή, όπως έγινε και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς, και τώρα ζει, υπάρχει κυριευμένος από τα πιο ταπεινά και άχρηστα συναισθήματα?

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει συνέχεια μετά από αυτή τη ζωή. Ας υποθέσουμε ότι ενώ αυτό το σώμα θα σαπίζει σ΄ένα λάκκο ή θα γίνεται στάχτη μέσα σ’ενα φούρνο, υπάρχει μια ψυχή που θα πετάξει, θα ταξιδέψει μακριά ελεύθερη.
Τι ακριβώς έχει αποτυπώσει αυτή η ψυχή από το συγκεκριμένο κόσμο που υπήρξε?
Αυτόν εδώ τώρα.
Σε τι αρμονία θα μπορούσε ποτέ να βρεθεί με την απίστευτη συμπαντική ομορφιά μετά από την απόλυτη στειρότητα που έζησε?

Αν έπρεπε σήμερα να πατήσουμε σε κάτι για να αρχίσουμε να ελπίζουμε ξανά ποιό θα ήταν αυτό το κάτι?
Δεν υπάρχουν λοιπόν ούτε αθώοι ούτε «συγνώμη δεν το θελα» . Η αναζήτηση της αλήθειας, η επιθυμία να γνωρίσεις την ομορφιά και τη σημάσία της ύπαρξης, ο αγώνας να βγεις από τα στενά εγωιστικά πλαίσια και να βιώσεις με αρμονία με τον ευαυτό σου και τους συνανθρώπους είνα κάτι που δεν γίνεται έτσι απλά, χωρίς κόπο.
Θέλει πολύ κούραση, πολλές θυσίες και θέλει να εκτελέσεις χωρίς οίκτο ένα ένα τα ψέμματα που έχεις συσωρεύσει βουνό επάνω σου.

Οι άνθρωποι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους, ζουν απόλυτα συνειδητοποιημένοι, ότι δεν τους ενδιαφέρει να συνειδητοποίσουν τίποτα παραπάνω από αυτό που θα χρησιμεύσει για «να περάσουν την ώρα και το χρόνο». Κι αυτό είναι η πρώτη αλήθεια για να πατήσουμε επάνω της και να την ενοχλήσουμε όσο μπορέσουμε.