ΤΑ ΚΙΤΡΙΝΑ ΦΥΛΛΑ.

Εκείνες οι γκρίζες μέρες.
Σε πιάνει ένας ξαφνικός φόβος, μήπως κι έχουν τελειώσει τα νοήματα κι αλλα δεν βρεις.
Είναι κουράγιο αυτό που ζεις ή συνήθεια?
Δεν μπορείς να ξέρεις. Δεν ρώτησες. Η ζωή σου γεμάτη μόνο από απαντήσεις, βιαστικές, ενστικτώδικες, πεισμωμένες.

Νοιώθεις μέσα σου βασανιστικά , ότι κάπου εκατό βήματα πιο πριν? έχασες μέσα απ΄τα χέρια σου τη σωστή ερώτηση.
Δεν ξέρεις ποιός και γιατί την πέταξε έτσι στον αέρα απροειδοποίητα και σ’επιασε απροετοίμαστο.

Είπες κατάλαβα..

Το πρώτο σου σημαντικό ψέμα.

Εκείνες οι μέρες που ξαφνικά αρνούνται να προχωρήσουν παρακάτω χωρίς να τους δώσεις μια καλή υπόσχεση.

Σου φωνάζουν ότι δεν είσαι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Είναι η βοή που πληθαίνει τις φωνές της ερημιάς σου

Οι γκρίζες μέρες που δεν ξέρεις τι να επιλέξεις... να έχεις γίνει τόσο δυνατός ώστε να μπορείς να τις αγνοήσεις ή να είσαι τόσο απροετοίμαστος ώστε να σε σβήσουν..

Δεν θέλεις να είσαι θεός θέλεις να είσαι άνθρωπος

Όμως υπάρχουν φορές πάνω σ’εκείνη την εύθραυστη επιφάνεια της γυάλινης λίμνης που νοιώθεις αποκλεισμένος κι αδιάφορος συνάμα κι απ΄τα δύο.

Ερχεται ώρα που οι νίκες και οι ήττες έχουν ισοφαρήσει.

Καιρός να δεις ότι πέρα από αυτές υπάρχει εκείνη η αναθεματισμένη ερώτηση που σου είχε ξεφύγει.

Εχεις προσέξει πότε πόση γαλήνη κρύβουν τα φθινωπορινά τα φύλλα?