Επανήλθε ο υπολογιστής. Είχε χαλάσει από το σάβατο. Με τη καταιγίδα.
Είναι μερικές φορές που τα συναισθήματα γίνονται καταιγίδες κι αυτά.
Οι σκέψεις θέλεις να μοιάσουν με σεισμό. Νοιώθεις ένα δέος για μια πίστη που δεν μπορεί να ξεκολήσει από πάνω σου. Μια πίστη επί παντός καιρού.
Είναι μερικές φορές που μοιάζεις με τρικυμία που θέλει να τρομάξει τα γύρω, κι όμως πάντα καταλήγεις σ'ενα καθησυχαστικό χαμόγελο να θυμίζεις δυό στίχους του ποιητή,
"σα να πήραν τέλος οι άνθρωποι και να μην έχει μείνει
άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί"
(Ενα μικρό βραχυκύκλωμα λογω καταιγίδας).
Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
4 σχόλια:
Καλώς την!
Μας έλειψαν οι Ανένταχτοι!
Νιώσαμε περικυκλωμένοι...!
:-)
Καθόμουν το σάββατο στο κήπο και μέτραγα κεραυνούς. Λέω που θα πάει δεν θα με πετύχει ένας? Μπα! Νάμαι πάλι λοιπόν να παραληρώ ασύστολα:)
...και να'μαι εγώ κι εδώ να διαβάζω σαν χάνος...
Ξέρεις μ'εχει πιάσει μια υστερία να γράφω!! Που θα πάει όταν μεγαλώσω θα στρώσω :)
Με προβλημάτισες με το τελευταίο κείμενο σου περί Λάκη.. Κι όχι για το συγκεκριμένο άτομο μόνο. Για όλα όσα αφήνουμε να περνάνε σιωπηλά κι αυτά κάνουν τη δουλειά τους όμορφα και μελετημένα επειδή κάπου μας διασκεδάζουν τη πλήξη..
Δημοσίευση σχολίου