ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συνεχής κριτική για το τι έγινε τότε. Καθένας μιλάει για το Πολυτεχνείο σαν να ήταν εκεί, σαν να έλαβε μέρος. Κριτική, αν καπελώθηκε, από ποιούς, αν χάθηκε το νόημα, τι απέγιναν οι τότε ήρωες..

Το Πολυτεχνείο όπως κάθε ηρωική πράξη στην ιστορία δεν μπορεί να αναιρεθεί, ούτε να αλλοιωθεί, ούτε να πάρει το νόημα που θέλουμε εμείς.
Ανήκε και θα ανήκει για πάντα σ’εκείνους που ήταν τότε εκεί. Θα ανήκει σ’εκείνους που συμμετείχαν και θυσιάστηκαν για ένα ιδανικό.

Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να έχει προγραμματίσει να γίνει ήρωας.
Η επιθυμία για ελευθερία, η σύληψη μιας ιδέας που θα μπορούσε ν’αλλάξει το κόσμο μπορεί να υπάρχει φωλιασμένη στη καρδιά κάθε ανθρώπου, να μένει εκεί χρόνια σαν ένα μαράζι, μια στεναχώρια για όλα αυτά που ονειρεύεται κανείς και δεν μπορεί να τα κάνει πράξη.

Ηρωας γίνεσαι όταν για οποιαδήποτε σύμπτωση, απόφαση, σχέδιο ή τυχαίο γεγονός μεταμορφώνεσαι σε κάτι που είναι ανώτερο από σένα τον ίδιο.

Οταν τα παιδιά κατέβαιναν στο Πολυτεχνείο, διψούσαν για ένα αύριο ελεύθερο, πιο δίκαιο, για μια Ελλάδα που θα βγει από τις μερες της σκοτεινιά , δεν ήξεραν αν θα ζήσουν αν θα πεθάνουν.
Υποπτευόντουσαν το μοιραίο που θα συνέβαινε γιατί γνώριζαν ποιός ήταν απέναντί τους. Ο φόβος φώλιαζε όπως σε όλους τους ανθρώπόυς μέσα στις ψυχές τους. Ομως ήταν δευτερεύουσας σημασίας.
Εκείνες τις μοναδικές στιγμές είχαν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν μια ΘΥΣΙΑ.

Η θυσία για ένα ιδανικό για ένα όραμα είναι μια γέννα.
Μια γυναίκα πριν συλάβει ένα παιδί, είναι σαν όλες τις άλλες, όταν το κυοφορεί μπορεί να έχει χιλιάδες διαφορετικές προσωπικότητες, όνειρα, σκέψεις. Μπορεί να κάνει οποιοδήποτε σχέδιο για το αύριο ή να μένει προσκολημένη σ’ενα ανούσιο παρελθόν.

Τη στιγμή της γέννας όμως είναι ίδια. Παντού. Μέσα από ένα πόνο γεννιέται μια ελπίδα για το αύριο.
Οι γιατροί , οι νοσοκόμοι , οι συγγενείς θα μπορούσαν να λείπουν από κοντά της. Θα έπρεπε να το γεννήσει οπουδήποτε, με οποιοδήποτε κόστος. Δεν μπορεί να μείνει μέσα της, θα σαπίσει, θα πεθάνει...

Μετά στη ζωή της όλα μπορεί να γίνουν αλλοιώς. Μπορεί να το μεγαλώσει όπως είχε ονειρευτεί, ή μπορεί να φτάσει κάποια μέρα σε μια κατάσταση τρέλλας να το πνίξει.
Τη στιγμή όμως εκείνη που βγήκε από μέσα της κανένας και τίποτα δεν θα την αναιρέση ποτέ.

Το Πολυτεχνείο ανήκει σ’εκείνους που για ώρες, μέρες ή μήνες διέθεσαν τον ευατό τους για να γεννηθεί ένα καλύτερο αύριο για τη πατρίδα.
Αλλοι θυσιάστηκαν επί τόπου, άλλοι γνώρισαν τα υγρά μουντρούμια , το πόνο, τα βασανιστήρια, σακατεύτηκαν για όλη τους τη ζωή.
Αν μετά αρνήθηκαν ή όχι τις ιδέες τους, αν αποφάσισαν να κάνουν ότιδήποτε άλλο αυτοί ήταν κάποιοι άλλοι ευαυτοί τους που αναπτύχθηκαν στη πορεία του χρόνου.

Το νόημα του Πολυτεχνείου το φυλάξαμε ή το αλλοιώσαμε οι υπόλοιποι.
Το κατανοήσαμε ή το απορρίψαμε οι υπόλοιποι.

Εκείνα τα παιδιά έμειναν πάντα εκεί φύλακες μιας ακόμα λαμπρής σελίδας της ιστορίας. Που όπως όλες βάφτηκε με αίμα.

Οταν κατεβαίνουμε λοιπόν στη πορεία ή στις εκδηλώσεις, κατεβαίνουμε για να τιμήσουμε τους νεκρούς. Για να τιμήσουμε εκείνη τη χρονική στιγμή που ο άνθρωπος βγαίνει από τα τείχη του και αγγίζει τα ιδανικά του.
Πηγαίνουμε για να τιμήσουμε τους τελευταίους συνέλληνες στη νεότερη ιστορία που θέλησαν να μας αφήσουν κληρονομιά.

Δεν υπάρχουν άλλοι μετά. Ηταν οι τελευταίοι ήρωες. Κι οι ίδιοι δεν είχαν ποτέ φανταστεί ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους κάτι τέτοιο θα γινόντουσαν.
Και κανείς μας ποτέ δεν ξέρει.
Την ώρα εκείνη τη δύσκολη και μόνο τότε ένας άνθρωπος ανακαλύπτει γιατι είναι φτιαγμένος.

Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει για πάντα. Ανεξάρτητα από εμάς και από το τι είμαστε σήμερα. Ανεξάρτητα από το ποιός τότε δάκρυσε με τη θυσία εκείνων των παιδιών ή ποιός τους ονόμασε αλήτες.
Για τους νεκρούς της ιστορίας μόνο έκεινη έχει λόγο.