ΕΝΑ ΠΑΛΙΟΧΑΡΤΟ.

Ενα παλιό πιστοποιητικο ήθελα να βρω τίποτα παραπάνω. Ανάμεσα σε κάτι σακούλες ανάκατα χαρτιά κρυμμένα στο πατάρι. Δεν είχα και πολύ υπομονή να τα ψάξω σιγά σιγά, τ'αδειασα όλα μονοκόματα στο πάτωμα, μια καλή ευκαιρία να πετάξω λίγα άχρηστα ακομα.

Ατιμο πράγμα οι αναμνήσεις. Νομίζεις ότι έχουν ταξιδέψει οριστικά κάπου, όπου, δε σε νοιάζει και πέφτει ένα σκονισμένο χαρτί και ξετυλίγεται μπροστά σου ολόκληρη ταινία. Λες κι είσαι στη πρεμιέρα πρώτη θέση.

Που στο καλό ξέμεινε ένα δελτίο ανεργίας μέσα σε φωτογραφίες και γράμματα...

Τι εποχή κι εκείνη. Ξέρεις τι σημαίνει ταμείο ανεργίας? Εγώ τότε ανακάλυψα μυστικά σ΄αυτή τη πόλη που κρυβόντουσαν σε κάτι μέρη που ούτε για βόλτα δεν είχα περάσει ποτέ.

Γιατί αν βρεθείς στο πάγκο των αχρησιμοποίητων και προσωρινά εκτός παιχνιδιού, μέχρι να τραυματιστεί κανένας παίκτης, να τελειώσουν οι εφεδρείες και να φτάσουν σε σένα, αν έχεις κανα κομπόδεμα στην άκρη η τους γονιούς να χαρτζιλικώνουν και το σπιτάκι σου να στρογγυλοκαθήσεις στο τσάμπα είναι ένα πράγμα.

Αν όμως βρίσκεσαι με , νοίκι, κάτι πακετάκια λογαριασμών να τρέχουν κλπ κλπ, πρέπει να ανακαλύψεις εδώ και τώρα πόσο ξέρεις να κάνεις το ζογκλέρ.
Κι όλο αυτό να σουρθει γιατί το αφεντικό σου καψουρεύτηκε με μια μικρούλα τη προσέλαβε και εκείνης δεν της έφτανε αυτό, ήθελε να φέρει και τη φίλη της να βολέψει. Οπότε ο μόνος εύκαιρος να πάρει πόδι από το μαγαζί ήσουν εσύ.

Και βρίσκεσαι εκεί με το κωλοδελτίο στο χέρι με μια απορία επίδομα για να ζήσεις είναι? Χαρτζιλίκι να πιείς κανένα καφέ?
Πολλέ εικόνες ήρθαν στο μυαλό μου από τότε..

Μια όμως , πως την είχα ξεχάσει...ήταν το κάτι άλλο. Το ξεπούλημα από κάτι μίζερα μπιχλιμπίδια κάπου σ'ενα μαγαζάκι "συλλογής χρησίμων αντικειμένων αποτυχημένων πολιτών εχόντων αμεση αναγκη οβολων", είδατε τι ωραία που τα λέω?

Μαζεύεις ότι βρεις που σου γυαλίζει το μάτι τα βάζεις σ'ενα τσαντάκι τα πας στο Σάυλοκ των Αθηνών τα ρίχνει στο ζύγι και σου δίνει κάτι ψίχουλα έτσι για να περάσεις τη βδομάδα.

Σε πέντε λεπτά διαπραγμάτευσης ξεφορτώνεσαι ένα κάρο μπιχλιμπίδια που ένα ένα ήταν ήταν κομμάτια απ τη ζωή σου. Περνάς επίδπεδο ανωτέρου πνευματικά ψαγμένου που αποποιείται τα υλικά αγαθά και ανακαλύπτει τη θέωση χωρίς να το καταλάβεις.

Γιατί εκεί σε μερικά δευτερόλεπτα ή πρέπει να αποτάξεις τον όποιο ανθρώπινο ευαυτό σου από πάνω χωρίς δεύτερη συζήτηση και να αποδεχτείς το γεγονός επιτέλους εδώ είναι ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ, ή θα πρέπει να περάσεις τα υπόλοιπα χρόνια μυξοκλαίγοντας για τα μπιχλιμπίδια που πήγαν στράφι σαν κακομαθημένο σχολιαρόπαιδο με το μαράζι να τα ξαναπάρεις πάλι. (βίτσιο κι αυτό..)

Είναι μερικές στιγμές στη ζωή που είσαι τυχερός όταν όλα ξεφτιλίζονται γύρω σου, γιατί έχεις μια μοναδική ευκαιρία να πάρεις το μονοπάτι σου αλλοιώς και τελικά να βρεις την ελευθερία σου από εκεί που ούτε στον ύπνο σου δεν τη φανταζόσουνα.

Ενα σκονισμένο χαρτί στο πάτωμα.

Κι αναλογίζομαι όλους αυτούς που αυτή τη στιγμή δε χαζεύουν στη τηλεόραση, δε ετοιμάζονται α γράψουν στα μπλογκάκια, δεν ξεσκονίζουν τα φρεσκοαγορασμένα γοβάκια, δεν ονειρεύονται παραδείσους απλά αντέχουν τη κόλαση.. Πως να τους πω πόσο εύκολα σπάει αυτή η θηλιά αν είσαι αποφασισμένος ακομα και στο παγκάκι να τη βγάλεις αλλά να μη κλαφτείς σε κανένα κόπανο..

Λόγια , λόγια παντού και μια μακρινή υποψία , για πολλούς, όχι για όλους, τι είναι να είσαι εκεί μπροστά στο ζύγι...

Κάποια στιγμή κάποιος μου έγραψε, για όσα γράφω εδώ, ότι το παίζω ξανθόπουλος.
Κάθησα για λίγο και κοίταζα τη φράση του κι είχα μπει στο τρυπάκι να το κλείσω. Οχι για μένα , γιατί αυτό που είπε μπήκε από δω και βγήκε από κει, αλλά αναρωτήθηκα τι ζητάω η αλεπού στο παζάρι.

Καλά έκανα και συνέχισα γιατί είναι κι άλλοι που σπάσανε τη θηλιά κι είναι ωραίο να τους ανακαλύπτεις . Οι δικοί μου άνθρωποι δεν έχουν όνομα ούτε διεύθυνση. Είναι..