ΕΛΛΗΝΑΣ

Ενα χρόνο πριν, περίπου, είχα πάει με τη κόρη μου σε μια έκθεση βιβλίου που γινόταν τότε. Οπως τριγυρνάγαμε αναμεσα στους διάφορους πάγκους φθάσαμε και σε μια μεριά όπου υπάρχαν οι λεγόμενες ελληνοκεντρικές "προτάσεις". Οπως χαζεύαμε λοιπόν πίσω από τους πάγκους βλέπαμε διάφορα πρόσωποα. Σε μια στιγμή η κόρη μου μου λέει απορημένη
Βρε μαμά κοίτα αυτούς τους δύο ανθρώπους πόσοι διαφορετικοί είναι στη φυσιογνωμία.
Κοιτάζω, ο ένας έμοιαζε κάτι απειλητικό με μαύρα γυαλιά αγέλαστος λες και είχε βγει από ταινία με δοσίλογους της κατοχής.
Ο άλλος έμοιαζε με κάποια προτομή αρχαίου έλληνα.
Δεν το έβλεπα εγώ. Το είδε πρώτα η μικρή.

Σκέφτηκα να κάνω ένα πείραμα. Πλησιάζω στο ένα πάγκο και λέω
Θαθελα να αγοράσω ένα βιβλίο για τη κόρη μου να μάθει μερικά πράγματα για την Ελλάδα τους έλλληνες χρησιμα,
Μου προτείνει λοιπόν ένα βιβλίο που το γνώριζα καλά και χαμογέλασα. Ηταν γεμάτο συνομοσιολογίες, εκδικητικό, με διάφορες θεωρίες που τύφλα να είχε ο πόλεμος των άστρων και τα x-files μαζί Εκαναπως το περιεργάζομαι και το άφησα.
Πήγα στον επόμενο πάγκο και ρώτησα πάλι το ίδιο.
Η χαμογελαστή φυσιογνωμία κοίταξε καλά τη κόρη μου και είπε
Μα τι άλλο να προτείνω από ένα βιβλίο για τον έρωτα στην αρχαία Ελλάδα. Είναι ότι πιο όμορφο να διαβάσει ένα κορίτσι στην ηλικία της. Να μάθει πόσο όμορφη ήταν η έννοια του έρωτα τότε...

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα κάτι που βασάνιζε το μυαλό μου καιρό.
Πως κατασκευάζεται ένας έλληνας? Κατασκευάζεται? Γεννιέται? Είναι ζήτημα μόρφωσης ή ζήτημα γονιδίων?
Τι είναι εκείνο που κάνει κάποιον μέσα βαθειά στη ψυχήτ ου να έχει διαχωρίσει
Την περηφάνεια από το φανατισμό?
Την αξιοπρέπεια από την εκδίκηση?
Τη γνώση από τη πλάνη?
Το πολίτη από τον αλήτη?
Τη δημιουργία από τη ραδιουργεία?
Το γέλιο από το γελοίο?
Το φως από το σκοτάδι?

Ενας φανατισμένος τυφλοπόντικας που ορίζει την εθνική του περηφάνεια ανάμεσα σε περιορισμένα όνειρα εκδίκησης ταπεινών ενστίκτων δεν είναι έλληνας.
Κι κείνος ο ηλίθιος που χαζογελάει με δέκα γλάστρες που κουνιούνται γύρω του (συγχωρήστε με αλλά ε΄χω ανοικτή τη τηλεόραση αυτή τη στιγμή...) δεν είναι έλληνας.
Κι αυτοί που χτίσαν τούτο εδώ το τερατούργημα δεν είναι έλληνες.
Κι εκείνοι που έκαψαν την ελλάδα δεν είναι έλληνες.
Κι αυτοί που σέρνουν τους γερόντους στα πεζοδρόμια δεν είναι έλληνες.
Κι αυτοί που πέφτουν στα γόντα και φυλάνε τα παπούτσια ενός μαυροφορεμένου χοντρομπαλά που τους λιβανίζει δεν είναι έλληνες.
Κι άν ολοι είμαστε κάτι τέτοιο απλά δεν είμαστε έλληνες.

Ελληνας είναι μια ολόκληρη ιδεολογία
Αυτό εδώ το συνοθύλευμα , το καχέκτυπο αντίγραφο μιας κερδοσκοπικής μάζωξης δεν έχει να κάνει τίποτα με την ελλάδα και εκείνο το συγκεκριμένο πνεύμα που αγκιάλιασε τότε το κόσμο.
Αυτό το συνοθύλευμα είναι η κουρτίνα που σφράγιζε το φως σε μια κάψουλα και με κάθε τρόπο προσπαθεί να μη βγει ποτέ πάλι έξω.

Εκεί όμως αναρωτιέμαι. Μέσα από όλο αυτό το σκοτάδι πως γίνεται και πολλοί βλέπουν το φως, αισθάνονται αυτό που ήθελαν να πουν τότε? Και επειδή αυτή η αίσθηση ξεφεύγεει από ηλικίες επαγγέλματα συνήθειες τόπους και χρόνους πως επιζεί έστω και σε λίγους?
Πως κατάφεραν αυτοί οι λίγοι να νοιώσουν και να υποφέρουν γι αυτό που σκεπάστηκε, πολεμήθηκε τόσο άγρια, τόσο ύπουλα και άκόμα δεν το έχουν σκοτώσει?

Αγοράσαμε ένα βιβλίο για τον έρωτα.
κι ένα άλλο για την ακρεοφαγία (μ'αυτο θα χαρεί ο Βασίλης) να ζήσουμε όπως θα θέλαμε είναι δύσκολο αλλά ν'αγαπάμε και να τρώμε όπως θέλουμε αυτό είναι δύσκολο να μας το απαγορεύσουν. Μπορούμε και στα κρυφά να ερωτευόμαστε και να γευομαστε ως έλληνες....

"Τουτο τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος έπλασε, αλλά ήταν, είναι και θα είναι πυρ ζωντανό αιώνιο που με μέτρο ανάβει και με μέτρο σβήνει" έλεγε
Ο Ηράκλειτος..

Μόνη έξοδος κινδύνου... οι έλληνες.