Το κοριτσάκι κράταγε από το χέρι τη μαμά του. Εγώ ακολοθούσα από κοντά τους. Πηγαίναμε ένα μπουλούκι κόσμος για το μετρό. Πριν κατεβούμε τις σκάλες ήταν ένας κυριος μ'ενα τσιγάρο στο χέρι. Το κοριτσάκι έκλεισε τη μύτη του. Μόλις προσπέρασε κατεβαίνοντας τις σκάλες είπε στη μαμά. Είδες? Δεν τον μύρισα το καπνό. Η μαμά χαμογέλασε.
Μπήκαμε στο ίδιο βαγόνι. Κάθησαν. Η μαμά έβγαλε χαρτομάντηλα αρωματικά από τη τσάντα. "Σκούπισε τα χέρια σου και μην ακουμπάς όπου όπου, θα σε κρατάω εγώ μη φοβάσαι, είπε.."
Ενας "σκούρος" ήταν μπροστά τους όρθιος. Η μικρή τον κοίταζε συνέχεια. Μετά έσκυψε και είπε το μυστικό στη μαμά. Εκείνη της είπε σστττ μετά θα σου πω...
Τα ρούχα της ήταν κολλαριστά. Τα μαλλιά της έλαμπαν. Καθόταν με τα πόδια ενωμένα και τα χέρια σταυρωμένα πάνω στα γόνατα. Νόμιζες ότι ήταν πορσελάνη. Αν έκανε μια κίνηση απότομη θα έσπαγε..
Η μαμά συνέχιζε να καθαρίζει τα χέρια με μαντηλάκια. Κάθε τόσο ίσιωνε τη φούστα της μικρής και την έστρωνε έτσι να μην τσαλακωθεί..
Κάποιος έβηξε. Εκλεισε τη μύτη της σφιχτά. Γύρισε το κεφάλι από την άλλη.
Δυό κυρίες πεντακάθαρες υπομονετικά ανάμεσα στον ιό των ανθρώπων..
Ανάμεσα σε δηλητήρια, καπνούς, κι αποτυπώματα αδιευκρίνιστα στα καθίσματα ενός εχθρικού περιβάλλοντος.
Μια παράφωνη τάξη, φανταρίνες που παρουσιάστηκαν στο πρωινό προσκλητήριο ανάμεσα στη τσαλακωμένη στρατιά του πρωινού.
Φόβος..
Προσοχή.. Ανθρωποι που δαγκώνουν. Που μυρίζουν άσχημα. Που κάνουν απρόσμενες βλαβερές κινήσεις.
Ανθρωποι που αγγίζονται τυχαία και ανταλάσσουν τη μόλυνσή τους.
Εκείνη θα κρατήσει ανέγγιχτο το σιδερωμένο ρουχαλάκι που κολλάρει με κόπο, τις νύχτες που βρίσκει μια δικαιολογία να αποφύγη την ανταλλαγή μιαρών υγρών.
Τις νύχτες που φυλάει τη τάξη την ώρα που οι δικοί της της ξεφεύγουν... στα όνειρά τους...
Φοβού τους Καθαρούς, και μαντηλάκια φέροντες....
Θυμήθηκα μια κοπέλα παλία. Δούλευε Πειραιά κι έμενε Κηφισιά. Κάθε μέρα έπαιρνε ταξί ενώ η δουλειά της ήταν σχεδόν δίπλα στο σταθμό στο Πειραιά.
Μια μέρα τη ρώτησα. Δεν λυπάσαι τόσα λεφτά που δίνεις κάθε μέρα. Γιατί δεν παίρνεις τον ηλεκτρικό?
Αστειεύεσαι μου είπε? Είναι φύσκα. Δεν αντέχω τη βρώμα των ανθρώπων..
Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
5 σχόλια:
ο ορισμος της "υγειας" ειναι "η αρμονια του οργανισμου με το περιβαλλον".
όποιος οργανισμος και ναναι, όποιο περιβαλλον και ναναι.
ολοι μας εχουμε εκατονταδες μικροβιων, βακτηριων και ιων μεσα μας, αλλά δεν νοσουμε καθοσον το ανοσσοποιητικο μας συστημα δουλευει.
αν δεν εναρμονιστει ο οργανισμος με το περιβαλλον, θα υπαρξει ανισσοροπια με αποτελεσμα την καταρευση του ανοσσοποιητικου και εκδηλωση νοσσου.
σε αυτο συμπεριλαμβανονται και οι στρεσογονοι παραμετροι, στους οποίους αν δεν υπαρξη εκτονωση, οδηγουν σε καρκινους.
η κυρια φροντιζε να μεγαλωσει ενα ψευδοαπολυμασμενο νευρωτικο φοβισμενο φιλασθενο ενηλικα...
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι πως ζουν.
Νεκροί και καλά βαλσαμωμένοι είναι πεντακάθαροι.
Αν η ζωή νοηθεί ως "ιός", οι νευρωτικοί απολυμασμένοι δεν έχουν αναπτύξει τα κατάλληλα "ανοσοποιητικά", με αποτέλεσμα να πρέπει να την αποφεύγουν. Στην γεμάτη ζωή Γη αυτό τους κάνει θνησιγενείς εξαιρέσεις. Ασφαλείς θα είναι μόνο στον θάνατο.
Ανατριχιαστικό... Δεν μπορώ να το συλλάβω απλά να το παρατηρήσω. Κάτι μου λέει όμως ότι θα τους βλέπουμε όλο και πιο συχνά στο μέλλον. Εννοώ τους ανθρώπους του σωματείου "η ζωή εν τάφω.."
"η ζωή εν τάφω.."
:-)
το πρωτο μαθημα αυτοσυνειδησης ειναι το να κλανεις ελευθερα.
αν δεν το μαθει κανεις καλα, οταν θα σκαπτει ενδον, θα συναντα συγκρατημενες κλανιες.
στην σπηλαιολογια ειμαστε λιγο πιο προχωρημενοι: αμα κλασει ενας μεσα στο σπηλαιο, ειναι σαν να κλασαμε ολοι.
Δημοσίευση σχολίου