Ηταν στριμωγμένη στο πρωινό λεοφωρείο. Ισορροπούσε μετά βίας τόσο ώστε να κρατιέται με το ένα χέρι και με το άλλο να χαζεύει ..ένα κινητό.
Το κοίταζε διάβαζε το μήνυμα, γέλαγε, σκεφτόταν απάνταγε. Γύρω παιζόταν το έργο «οι σαρδέλες που μοιάζαν μ’επιβάτες», κι εκείνη ήταν αλλού.
18? 20? Κάπου εκεί. Μάτια άυπνα, μακιγιάζ πρόχειρο, μια μαύρη πουκαμίσα από το προηγούμενο βράδυ εντελώς ασυμβίβαστη με το γραφείο, να θυμίζει ότι πέρασε καλά. Η μήπως η βραδυά ήταν μόνο μηνύματα στο κινητό?
Και κανένα τσατ στο δίκτυο?
Αντε και μια ανταλλαγή φωτογραφίας...
Ηταν έρωτας εκείνο που έβλεπα να στριγμώνεται ανάμεσα στα κουρασμένα πρόσωπα ή ένα ακόμα ηλεκτρικό όνειρο..
Ηταν κάτι χειροπιαστό? Ενα τυχαίο άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα πονηρό κοίταγμα, ένα πείραγμα , ένα αστείο υπονοούμενο...
Ερωτας..
Βλέπω κάτι άδεια μάτια να περιφέρονται τις νύχτες στο τίποτα.
Κάτι μυαλά κολλημένα σε άχρηστες λεπτομέρειες...
Οι ψυχαναγκαστικοί άνθρωποι, οι φοβιτσιάριδες..
Εκείνο εκεί το ανθρωπάκι με τα τσουρουφλισμένα φτερά και το νυσταγμένο βλέμμα λέτε ότι είναι έρωτας?
Σβήσαμε την εικόνα από το χάρτη μας, λες κι ήταν τρίχα στο προζύμι.
Λες και η μόνη ένοχη πράξη που διαπράτταμε ήταν να ερωτευόμαστε.
Τον ξεφτυλίσαμε.
Μοναδική ικανότητα αυτή που έχουμε. Να κρατάμε τ’αχρηστα και να πετάμε τα όμορφα.
Τον ξεφτυλίσαμε αφού βεβαίως, βεβαίως , βγάλανε τα πορίσματα γι’αυτόν πεντε έξι ξενέρωτοι, δυό τρεις αγάμητες και καμμιά εκατοστή μισάνθρωποι.
Ο έρωτας.. ο έρωτας είναι όπως κι η οδήγηση.
Οταν οδηγείς κι όταν ερωτεύεσαι καταλαβαίνει κανείς τι καπνό φουμάρεις.
Απλή, ξερή χωρίς πολλές φιλοσοφίες αλήθεια.
Δεν υπάρχει ένας έρωτας. Είναι αυτό πουχουμε μέσα μας και βγαίνει καθώς κοιτάμε στα μάτια.
Αν σκατά έχουμε μέσα μας , σκατά θα δώσουμε.
Κι αν έχουμε ένα όνειρο, αυτό θα μοιραστούμε.
Κι αν πάλι υπάρχει καλωσύνη, με καλωσύνη θαναι οι μέρες μας.
Ερωτας που πληγώνει, που κοροιδεύει, έρωτας κομμένος ραμμένος στα μέτρα σαδομαζόχων και ανώμαλων, έρωτας βολεψάκιας, έρωτας για να γεμίζει ο χώρος επειδή δεν έχω τίποτ΄αλλο να κάνω, έρωτας που πουλάει κι αγοράζει στιγμές.
Ε ρε απάτη που ποτίζουν τα παιδιά μας..
Κάτι άδεια βλέμματα που βλέπω τις νύχτες, κατί κοριτσόπουλα που νόμισαν πως να κερδίσεις έναν άντρα είναι σαν το πριμ της παραγωγικότητας...
Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
.jpg){kind=small}
3 σχόλια:
Νομίζω καλή μου, ότι δίνεις μεγάλη αξία στην έννοια του "έρωτα".
Για μένα δεν είναι τίποτε άλλο από μια ψυχοπαθολογική κατάσταση, που πολλές φορές εκφράζεται και σαν πολεμική τέχνη.
Ο έρωτας είναι πόλεμος. Και στον πόλεμο ο σκοπός δεν είναι η ειρήνη, αλλά η νίκη. Η υποταγή. Και κάθε μέσο είναι θεμιτό.
Και φυσικά, δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με την αγάπη.
Όποιος αγαπά, δεν φοβάται τίποτα. Όποιος ερωτεύεται παίζει μπάλα ντοπαρισμένος, μέχρι να πέσει από το ροζ σύννεφο και να φοβηθεί από την σκιά του...
Το καλύτερο δώρο που μπορείς να δώσεις σ'εναν άνθρωπο που αγαπάς είναι νασαι κι ερωτευμένος μαζί του:)
Δεν είναι πόλεμος ο έρωτας αν έχεις ειρήνη μ'αυτόν που αγαπάς. Είναι το χρώμα των ημερών.
Ούτε είναι ροζ σύνεφο. Είναι αντίθετα η απόλαυση του να πατάς γερά στο χώμα. Ερωτας κι αγάπη είναι δυο πράγματα που συνυπάρχουν όταν βρεις και κάποιον άλλον που έτσι το βλέπει και το χαίρεται.
Ξέρεις πρέπει να μη χάσεις ποτέ την υπομονή στη ζωή σου στο θέμα σχέση, αγάπη έρωτας, για να μπορέσεις να δεις την συνέχεια.
Αν τη χάσεις δεν θα μάθεις ποτέ τι αληθινά δεν είχες καταλάβει:)
Πωπω μου φαίνεται ότι αρχίζω και γίνομαι σαν τη θειά μου τη Βασίλω που όλο συμβουλές έδινε λες και ταξερε όλα....Φρίκη...
Έχω την εντύπωση φιλενάδα, ότι δεν μπορούν να συμβαδίσουν αρμονικά σε καμία περίπτωση ΚΑΙ τα δύο. Κάποια στιγμή κάποιο θα υπερισχύσει.
Ο έρωτας άλλωστε, λειτουργεί πάντα ως απωθυμένο. Καλείς κάποιον να ανέβει στην σχεδία μαζί σου χωρίς κουπιά ή πανιά. Αν τελικά εκείνος δεχτεί ή θα του γαμήσεις το κέρατο ή θα τον αγαπήσεις (περίπτωση εξαιρετικά σπάνια).
Και τότε, ως αποθυμένο, ο έρωτας θα πάει για βρούβες...
(Μου αρέσουν οι συμβουλές, άσχετα αν διαφωνώ πολλές φορές. Δεν κοστίζουν τίποτα και μπορεί να φανούν και χρήσιμες...!)
;-)
Δημοσίευση σχολίου