ΗΜΕΡΕΣ ΠΙΘΗΚΩΝ..

Είναι μέρες που πρέπει να κρατάμε τη ψυχραιμία μας. Ωραία. Εκείνες οι άλλες μέρες όμως. Οι μέρες που η αγανάκτηση φτάνει στο αμήν?

Να με συγχωρήσουν οι πολύ ανεβασμένοι, φιλοσοφημένοι, τετάρτου ορόφου και πάνω πνευματικοί άνθρωποι αλλά εγώ είμαι κλασικό πατροπαράδοτο δείγμα ατελούς προσωπικότητας , βλέπε αγανακτισμένο πιθηκάκι.

Οταν θα προβιβαστώ σε γκουρού έβδομης μεραρχίας, θα ρίχνω κι εγώ ένα συγκαταβατικό χαμόγελο στα άλλα πιθηκάκια. Τώρα, με το συμπάθειο αγανακτώ και υποφέρω ωσάν γνήσιο τέκνο της πτώσης. Και νοιάζομαι ακόμα. Ναι αυτό το πτωχό και ταπεινό παλιομοδίτικο συναίσθημα του νοιαξίματος.

Γυρίζω το ένα μάγουλο και τρώω ένα φούσκο
Σαν καλός χριστιανός γυρίζω και τ’αλλο και τρώω κι άλλον
Αν με ξαναχτυπήσουν όμως.... δεν ξέρω τι θα βγει από μέσα μου και θ’αρχίσει να βολτάρει!!

Περιεργάζομαι το κόκκαλο...
Η που θα το εκσφενδονίσω κι οποιον πάρει σαν τον παλιό καλό καιρό,
Η που θα σκεφτώ να το κάνω μια ωραία σούπα όπως τον καιρό που μετατράπηκα σε διπλωμάτη,
Σαν θεός δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω δεν θυμάμαι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έτρωγα μόνο πορτοκάλια και δεν άγγιζα τα μήλα.

Η μήπως έτρωγα μπανάνες?

Λες κι έχει πολύ σημασία για εκείνους που και τώρα και εις τους αιώνες αμήν πιθηκάκια μας βλέπουνε.

Τι νόμιζες ότι σε βλέπουν κάτι παραπάνω επειδή αντί για μπανάνα σου πετάνε ένα λαπ τοπ?
Μια απλή αναπροσαρμογή είναι φίλε μου.

Και δεν μπορείς να βγάλεις και νύχια γιατί σύριζα ταχεις από το μανικιούρ,
Ούτε δόντια γιατί κάτι πορσελάνινες γέφυρες βλέπω,
Ούτε η τρίχα σου δεν μπορεί να σηκωθεί γιατί γουλί είναι απ΄το λέιζερ!
Κι εκείνος ο φακός που πέφτει από το μάτι..
Τα πόδια τα χρησιμοποιείς ακόμα άραγε , γιατί ολο καθιστό ν’αλλάζεις μια ταχύτητα σε κόβω..

Η ιδέα του με μια μπανάνα τον ξεφορτώνομαι αναλοίωτη είναι.
Το μόνο πρόβλημά τους είναι ότι πρέπει να σου δίνουν πιο πολλά μπιχλιμπίδια..

Πρέπει να ξαναφέρω σε συμβιβασμό το πίθηκο, τον άνθρωπο και το θεό μέσα μου, γιατί τις τελευταίες μέρες γίνεται ένα μπάχαλο και το ζωντανό κατοικίδιο μου έχει πατήσει πόδι εντελώς και δεν υπακούει σε τίποτα, ο άνθρωπος νοιώθει το μόνιμο κόμπλεξ του, και ο θεός έχει πάει τη μόνιμη βόλτα κάπου...

Κι όλο το ζόρι το τραβάει, το συνοθύλευμα που φέρει τ΄ονομά μου.

Ηρεμα δεν είμαι τρομοκράτης
Ηρεμα, είμαι το θύμα μιας απάτης...