ΞΥΠΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΕΦΙΑΛΤΗ

Φύσαγε ένας άνεμος τσαντισμένος.
Ολοι στο σπίτι κοιμόντουσαν. Κουκουλώθηκα στο κρεβάτι μου, ούτε τηλεοράσεις ούτε μουσικές τίποτα. Μόνο αυτό το σφύριγμα που τριγύρναγε γύρω από το σπίτι.
Ηταν η δική μου ώρα. Ωρα για ταξίδι. Μακριά απ΄ολα. Σε κάποιο κόσμο που μόλις εκείνη τη στιγμή θα δημιουργούσα. Ολοκαίνουργιος, ακατοίκητος, γεμάτος από πινελιές της στιγμής, αυθόρμητες, χωρίς λόγο, χωρίς αποτέλεσμα.
Το απογευματινό ταξίδι μου πέρα από τα γνωστά σύνορα. Σ'εκείνη τη χώρα που υποπτεύομαι ότι υπάρχει, που δεν θέλω να ανακαλύψω απλά να νοιώθω ότι μπορώ να τη πλησιάσω.
Βυθίστικα. Εφτασα στο τέλος τ'ουρανού, στο πάτο του γκρεμού δεν ξέρω.
Απλά γαλήνεψα. Πέταξα για μερικά λεπτά τα βάσανα, τις έγνοιες, τους φόβους στον αγαπημένο μου γκρεμό.
Τίποτα δεν μπορεί τώρα να με απειλήσει. Ολα πήραν τη σωστή τους θέση.
Εκείνη η γλύκα που νοιώθεις όταν ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί ν'αγγίξει αυτό που αγνοεί ότι έχεις...
Χτυπάει κάτι, ένας συνεχόμενος επαναλαμβανόμενος θόρυβος κάπου απ΄το πλανήτη γη.
Αρνούμαι να σηκωθώ. Συνεχίζει...
Τσαντίζομαι εγώ , σταματάει ο άνεμος..
Πετάγομαι επάνω, με μια ολική επαναφορά στους τετράγωνους τοίχους σκοντάφτοντας σ'ενα ζευγάρι παντόφλες που είχα πετάξει όπως όπως.
Κυτάζω περνώντας ένα ρολόι είναι 4 το απόγευμα.
Μήπως συνέβη κάτι άσχημο όσο έλειψα?
- Λέγετε παρακαλώ..
- Καλησπέρα σας τηλεφωνούμε για να σας ενημερώσουμε που μπορείτε να ψηφίσετε αύριο...
-Εμπρός.. εμπρός... μ'ακούτε? Εμπρός...
Μόνη έξοδος κινδύνου ένας ζεστός δυνατός καφές.
Ζουν ανάμεσά μας. Δεν σέβονται πια ουτε τις ώρες κοινής ησυχίας.
Εχουν αποθρασυνθεί...