ΟΙ ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ...

Διαβάζω κείμενα μέσα στα μπλογκ, παρακολουθώ ιστοσελίδες, φόρουμ, μιλάω με κόσμο έξω, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, τυχαίοι άνθρωποι σε τυχαίες συναντήσεις.
Παρακολουθούμε μια εποχή πρωτόγνωρη. Γεμάτη από εκπλήξεις δυσάρεστες κι ευχάριστες.

Ολα τα δυσάρεστα προέρχονται από την ίδια μόνιμη πηγή της δίψας για κέρδος και εξουσία. Μια εξουσία που φιλοδοξεί πλέον να κερδίσει τη τελική και ολοκληρωτική της μάχη.
Τα ευχάριστα, ανθρώπινα, εκείνα που σου δίνουν ελπίδα να ζεις να προχωράς να ελπίζεις σε κάτι είναι η προσωπική μάχη που δίνουν , άνθρωποι, η αναζήτηση των ανώνυμων ανθρώπων, έστω των λίγων για όλα όσα καμμιά διαφήμηση δεν παρουσιάζει και κανένα πάνελ στο χαζοκούτι δεν κάνει αφιερώματα...

Τα δυο στρατόπεδα έχουν δημιουργήσει πια ένα αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τους.
Ενώ από το πρωί ως το βράδυ προσπαθούν να σε πείσουν ότι αυτό είναι, τίποτα άλλο τελειώσαμε, ξοφλήσαμε, ανακαλύπτεις ότι υπάρχει βλάστηση στη ξεραίλα...
Κάτι ξεπετιέται από τα καμένα.
Αναρωτιέμαι πως? Γιατί?

Μήπως γιατί αρχίζει να εξαφανίζεται ο ενδιάμεσος άνθρωπος?
Ο έτσι κι έτσι. Ο άνθρωπος θέλω ν’αναζητήσω την αλήθεια αλλά μου αρέσει να γευτώ και τις ανέσεις από το ψέμμα.

Μήπως γιατί δεν υπάρχουν περιθώρια πια για να είσαι ο ενδιάμεσος?
Θες δε θες κατευθύνεσαι στο ένα στρατόπεδο ή στο άλλο.
Δεν υπάρχει πια η άνεση να μπορείς να κερδίζεις, να αυγατίζεις τ’αγαθά σου να ονειρεύεσαι εξουσία και να αναζητάς. Δεν υπάρχου περιθώρια χρόνου στη καθημερινότητα να μπορείς να συνδυάζεις υλικό και πνευματικό κέρδος.

Η αναζήτηση της οποιας αλήθειας, το ξεσκέπασμα του όποιου ψέμματος θέλει κόπο, χρόνο, θέλει να αφιερώσεις τη σκέψη σου, να αναδιαμορφώσεις το συναισθηματικό σου κόσμο, να επαναπροσδιορίσεις την επαφή σου με τον ευαυτό σου και το κόσμο. Θέλει να πετάξεις όλα εκείνα που προσδιορίζουν το κέρδος δηλαδή την είσοδό σου στο άλλο στρατόπεδο.

Κι όμως συμβαίνει..
Δέκα άνθρωποι επιλέγουν να δωρήσουν τη σκέψη τους έναντι πινακίου φακής, κι ένας γεννιέται με δεκαπλή αντίληψη.
Δέκα άνθρωποι θυσιάζουν τη ζωή τους να γυαλίζουν το φρεσκοπλυμένο αμαξάκι τους και εμφανίζεται ξαφνικά ένας που το πουλάει κι αρχίζει να κάνει «περιπάτους».
Δέκα άνρθωποι κλείνουν τις πέντε αισθήσεις σε μια ταπεινή και ανούσια πραγματικότητα κι ένας αρχίζει και αποκτά επι πλέον αισθήσεις.

Δεν θα τον δεις αυτό το πόλεμο. Δεν γίνεται.
Αν έχεις εναποθέσει το πνεύμα σου σε εκείνους έχεις δωρίσει μαζί την αντίληψή σου για τη πραγματικόητα.
Αν είσαι από τους άλλους φράζουν ένας ένας οι δρόμοι μπροστά σου για να μπορέσεις να φτάσεις να το πεις και σε άλλους.

Ο πνευματικός πόλεμος είναι κάτι ατομικό. Το μικρό μυστικό που κουβαλάνε οι ανώνυμοι σκεπτόμενοι που δεν γνωρίζεις. Δεν ξέρεις ποιοι είναι που μένουν.
Αν είσαι από αυτούς, τους αναγνωρίζεις, σε μια τυχαία έκθεση ζωγραφικής, στις κουβέντες στα σκαλιά του πανεπιστημίου, στο βιβλίο που έπεσε στο διπλανό σου στο λεωφορείο και πρόλαβες να δεις το εξώφυλλο, σ’ενα τραγούδι που τυχαία άκουσες από ένα ερασιτεχνικό ραδιάκι...Τους αναγνωρίζεις αν έχεις την υπομονή να καθήσεις σ’ενα παγκάκι και να περιμένεις το συγκάτοικο που κάποια στιγμή θα φτάσει, αν μπορέσεις να ξεπεράσεις την βεβαιότητα που σου πασσάρουν ότι είσαι μόνος σου ζωντανός και όλοι οι άλλοι πέθαναν....

Την τηλεόραση δεν τη δώρισαν σε όλους από καλωσύνη. Ηταν η εφυής ανακάλυψη του πιο μαζικού μέσου ελέγχου του πνεύματος. Θα ακολουθήσουν κι άλλα είναι βέβαιο.
Κι αυτό εδώ μέσα που ζούμε τώρα δεν μας το φτηνήναν έτσι για να έχουμε πρόσβαση όλοι. Δεν νοιάστηκαν μην μείνουμε παραπονεμένοι και ζηλεύουμε...
Είναι ο καταγραφέας για να ελέγξουν τι ποσοστό έχει μείνει ακόμα ζωντανό.
Συλλέγουν πληροφορίες.
Βρήκαμε κι άλλο ζωντανό σήμερα Οβερ!

Και κάποια στιγμή ω του θαύματος θα αρχίσει ο μηχανισμός του ξεσκαρταρίσματος. Το ποσοστό τώρα δεν είναι ανησυχητικό.
Οταν η εξουσία ανησυχήσει εσύ αυτόματα εξαφανίζεσαι ως δια μαγείας. Δεν μπορούν να σε αντιληφθούν οι άλλοι.
Ολοι όσοι δεν έχουμε τον αριθμό του θηρίου στο μέτωπο (οι παραβολές της θρησκείας είναι χρησιμότατες, αρκεί να μπορείς να τις τοποθετείς εκεί που πρέπει...)

Ομως η φύση είναι αρμονία.
Που κανείς δεν μπορεί να διαρήξει.

Κι όσο πιο πολύ μεγαλώνει η σήψη τόσο πιο καθαρά θα είναι τα ελάχιστα νερά που ξεφεύγουν.
Οσο περισσότεροι θα σταματήσουν να ονειρεύονται τόσο πιο σπουδαία όνειρα θα κάνουν οι ελάχιστοι
Οσο περισσότερο θα βυθίζονται στην αποχαύνωση των πολυτελών ενδυμάτων οι μεν τόσο περισσότεροι θ’αρχίσουν να βαδίζουν γυμνοί....

Είναι τόσο τεράστιο το χάσμα πλέον που τα σενάρια περί καταστροφής του κόσμου είναι γεγονός.

Ποιού κόσμου όμως?
Εδω είναι το ερώτημα. Τι θα βγει απ΄ολο αυτό το πόλεμο που κάθε μέρα γίνεται πιο αδυσώπος?
Να αντέξετε. Να αντέξουμε όχι μόνο για να δούμε αλλά και για να συμμετέχουμε.

Αυτό που με ταράζει όταν διαβάζω διάφορα κείμενα από νέα παιδιά, κείμενα ειλικρινά συγκλονιστικά , απόρροια ενός λαμπρού πνεύματος, και γνώσης, και συναισθήματος και επαναστατικότητας, είναι ότι δεν ξέρω να τους πω πως να χρησιμοποιήσουν αυτό το πνεύμα....

Δεν με ενόχλησε ποτέ κάποιος που αποφάσισε να βγάλει τα μάτια του μόνος του.
Νοιώθω όμως από πάντα ενοχές για όποιον νέο, θέλει ν’αλλάξει δρόμο να ζήσει αληθινά, κι εγώ δεν του έχω ετοιμάσει τίποτα να του προσφέρω....