Η ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΑΚΑ.

Το γατάκι είναι μπροστά στα πόδια μου. Μια μικρή μπίλια από αρακά έχει πέσει κάτω στο πάτωμα. Πλησιάζει, την ανακαλύπτει για πρώτη φορά, τη περιεργάζεται , μυρίζει, απομακρύνεται , ξανάρχεται. Την αγγίζει με το ποδαράκι κι αυτή κυλάει. Ανατριχιάζει κι ετοιμάζεται για μάχη. Η μάχη του αρακά. Η διεκδίκησή του , η υποταγή του και στο τέλος μια νέα γεύση πρασινωπή παράσημο της ανακάλυψης.

Χαμογελώ και λες και το χαμόγελο αυτό ήταν κάτι απαγορευμένο η σκέψη μου ξεφεύγει με το έτσι θέλω και με ρίχνει μπροστά σ’ενα κάδο ανακύκλωσης. Κοιτάζω αμήχανα μέσα. Μπαταρίες, πλαστικές σακούλες, χαρτικά και η ανθρώπινη συγκίνηση γυρίζουν σ’ενα δαιμονισμένο χορό πολτοποίησης.

Ποια ήταν η τελευταία συγκίνηση γύρω μου?
Στο Σταλκερ η γκόμενα με τη γούνα και το σπορ αμάξι ψάχνει το ξεναγό να τη πάει στη «ζώνη». Ψάχνει μια νέα συγκίνηση, μια έκπληξη για μια μπίλια αρακά που θα δει για πρώτη φορά και θα κυλίσει ατίθασα ανάμεσα στα πόδια της.
«Μην περιμένεις να δεις κανένα ουφο της λέει ο συγγραφέας. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Ο μεσαίωνας ήταν καλή εποχή. Κάθε σπίτι κι ένα φάντασμα, κάθε εκκλήσία κι ένας θεός».

Η σκέψη μου αρχίζει μια τρελή διαδρομή στις κινηματογραφικές αίθουσες του πλανήτη. Συνειδητοποιώ μόλις, ότι η τελευταία επανάσταση που έχει καταγράψει η μνήμη μου είναι οι εφιάλτες που γρονθοκοπιόντουσαν στο fight club.
Η τελευταία γέννηση ήταν ο εφιάλτης κάποιου που κοίταξε έξω απ το κάδο.

Ο αρακάς συνεχίζει να κυλάει κάτω από το αγριεμένο βλέμμα του γατιού.
Ποιό ήταν το πιο πρόσφατο όνειρο που θ’αλαζε την ανρθωπότητα?
Το δαχτυλίδι που θαπεφτε στο βουνό του χαμού?
Ο απαγορευμένος έρωτας της Κλαρίς για το αποτρόπαιο τέρας?

«Σε βλέπω» ανακυκλωτή να ψάχνεις απελπισμένα το ραβδάκι του Αιζενχάιμ.
Δεν σε νοιάζει να δημιουργήσεις θεούς ή φαντάσματα αρκεί ν’ακουστεί ένα κλάμα γέννας. Να ηλεκτριστεί μια σταλιά η ατμόσφαιρα όπως τότε που πέταγες το μηχάνημα του νερού στις σαπισμένες τζαμαρίες της φωλιάς του κούκου.
Τότε που οι ήρωές σου ακόμα ήταν γεμάτοι ελαττώματα, τσαλακωμένα ρούχα και απρόβλεπτοι.

Το γατάκι κρατάει πεισματικά τον αρακά ανάμεσα στα πόδια του. Με εμποδίζει να το πάρω. Δε θέλει να στείλω τον μικροσκοπικό θησαυρό στο κάδο ανακύκλωσης. Πρέπει να μείνει έστω και κάτι ελάχιστο απ’εξω για να κινδυνέψει το τοπίο. Πρέπει κάτι να χαλάσει τη τάξη των ημερών. Ημέρες που ακόμα και οι κατα συρροή δολοφόνοι δεν βρίσκουν κάτι καινούργιο να κάνουν. Τα ηλεκτρικά όνειρα έχουν στρογγυλοκαθήσει στο παγωμένο θρόνο κι εύχεσαι ακόμα και την έλευση του αντίχριστου, αρκεί «κάτι» ναρθει...

Πριν προλάβω ν’αγγίξω τον αρακά τον έκανε μια χαψιά. Με κοίταξε απειλητικά.
«Αυτό ήταν η δική μου μάχη. Δεν θα μπορέσεις να τον πετάξεις στο κάδο ποτέ. Δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι αυτό που με κάνει ναχω τόσες ζωές είναι γιατί μασάω, δεν αναμασάω»...
Οι τελευταίες μορφές επανάστασης που θυμάμαι, είναι κάποιοι ανθρώποι που όταν έχει μπόρα δεν παίρνουν ομπρέλα.

Είναι σαν φάρσα. Ολοι οι μέσιες ήρθαν για να φέρουν κάτι νέο. Ενα δώρο, μια ανάσα, μια έκπληξη. Ο τελευταίος θα έρθει απλά για να τραβήξει τη πρίζα.



ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ - Ο ψυχαναλυτής μου κοστίζει ακριβά. Ενώ εδώ πληρώνω απλά το πάγιο της σύνδεσης.