ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ.

Εψαχνα να βρω διάφορα πράγματα για την Ολυμπία. Και έπεσα σε μια είδηση από της σελίδα της ΕΡΑ δύο χρόνων πριν....


"Υπό έλεγχο η φωτιά στην Ολυμπία

11/8/2005 8:56:00 πμ

Σε ύφεση, χωρίς ενεργά μέτωπα, βρίσκεται από τα ξημερώματα η φωτιά που εκδηλώθηκε την Τετάρτη σε πευκόφυτη περιοχή κοντά στην Αρχαία Ολυμπία. Η φωτιά, που είχε τρία μέτωπα, εκδηλώθηκε νωρίς το απόγευμα. Αμέσως στην περιοχή έσπευσαν δυνάμεις της Πυροσβεστικής για να αποτρέψουν την επέκταση της φωτιάς στο χωριό Αλφειούσα. Υπό έλεγχο έθεσαν τη φωτιά 90 άνδρες της Πυροσβεστικής με 30 οχήματα, επτά αεροπλάνα και τρία ελικόπτερα."

Δύο χρόνια μετά ήταν αλλοιώς...

Μουρθαν στο μυαλό κάποιες αναμνήσεις.

Η εκδρομή μας στην Ολυμπία είχε πάντα ορισμένα στανταρ που είχαν γίνει κάτι σαν ευαγγέλιο.

Το ξεκίνημα πρωί όταν η μέρα φαινόταν λιόλουστη. Φτάναμε πρώτα ένα καφεδάκι σε κάποιο από τα καφε. Οπου τύχει. Ετσι κι αλλοιώς όπου και να καθόσουν το πράσινο σ'επνιγε κι ο ηλιος χόρευε τρελλά σε κάθε στενό σε κάθε πέτρα.

Μετά η βόλτα στο στάδιο. Ενα περπάτημα ανάμεσα στις αγαπημένες πέτρες. Σε κάποια στιγμή ξαπλώναμε σε μια γωνιά στο γρασίδι κι ανασαίναμε. Με μια ανάσα που δεν περιγράφεται η δροσιά της. Κι η γαλήνη, η χαρά που γέμιζε η ψυχή, απερίγραπτη κι αυτή.

Η βόλτα συνεχιζόταν στο μουσείο. Να χαζέψουμε ακόμα μια φορά. Να θαυμάσουμε. Να νοιώσουμε περήφανοι. Να νοιώσουμε αλλοιώς...

Κι όταν η βόλτα τέλειωνε είχε φθάσει μεσημέρι. Και τότε το στομάχι γουργούριζε για να αράξουμε στη Λιναριά. Να φάμε το χωριάτικο κοτόπουλο που εκεί έμοιαζε με τέχνη. Το αεράκι να φυσάει τραγουδώντας και τα ποτήρια με το ντόπιο κρασάκι τσουγκρίζανε μέσα σε μια χαρά μιας αλλοιώτικης λάμψης.

Ημασταν στην Ολυμπία. Δε φοβόμαστε τίποτα και δε μπορούσαμε να νοιώσουμε μιζέρια. Ηταν όλα αρχοντικά, ξεχωριστά. Οι πέτρες που βαδίζαμε επάνω τους μας τιμούσαν που δεχόντουσαν τα πατήματά μας....

Ντρέπομαι τόσο πολύ.

Είναι σαν να προδόσαμε τη μάνα μας.

Ντρέπομαι.