ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΝΙΑΤΑ

Πήγα στο Σύνταγμα. Κάθησα σ'ενα παγκάκι. Κι άρχισα να κοιτάζω. Ομορφα κορίτσια κι αγόρια που έχουμε.. Που ήταν κρυμένα όλα μαζί και δεν τα βλέπαμε?

Με τα μαύρα τους ρούχα ένα μίγμα πένθους και ζωής που γεννιέται απ'αυτό. Ηταν εκεί με τα παλαβά μαλλιά τους τα παράξενα δαχτυλίδια τους, μικρά τατουάζ φαντασίας σε μια γέρικη πλατεία.

Προσπάθησα νάκολουθήσω τη ματία τους μήπως και καταλάβω που κοιτάζουν... Τι βλέπουν από όσα εγώ δεν έχω δει ή απ'οσα έχω ξεχάσει.

Τα νιάτα πάντα αντιμετώπαν ζηλιάρηδες γέροντες και απομονωμένους ενήλικες. Καταδικασμένα να ζουν σ'ενα κόσμο που φτιάχνουν εκείνοι που ξέχασαν πως είναι όταν ακόμα ονειρεύεσαι, λαχταράς κι ελπίζεις. Πως είναι ο κόσμος όταν είσαι γεμάτος οργή, ασυμβίβαστος, πολεμιστής.

Ενα κόσμο που όταν παραμείνεις ονειροπόλος, οργισμένος επαναστάτης κι όταν τα μαλλιά σου έχουν γκριζάρει σε κοιτάζει απαξιωτικά λέγοντας "δεν έχεις μεγαλώσει καθόλου" λες και μεγάλωμα σημαίνει απαραίτητα υποταγή, συμβιβασμός, συμφέρον, κέρδος και δάμασμα κάθε ευαισθησίας.

Κοίταζα και σκέφτηκα ότι σ'ενα τόπο που τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, οι μεγάλοι πρέπει να μικρύνουν γοργά..
Για να συναντηθούν κάπου στο δρόμο απ'την αρχή.

Σε τόσα κάγκελα που έχουν υψωθεί γύρω μας οι νέοι δεν αντέχουν άλλους δεσμοφύλακες πια.

Θέλουν αλήθειες. Κακές στραβές ανάποδες αρκεί να είναι αλήθειες. Οχι άλλα ψέμματα στη πλάτη τους. Οχι άλλα παραμύθια. Ενηλικιώθηκαν γρήγορα και άγρια και θέλους να τους χαρίσουμε ζωή κι όχι άλλα νανουρίσματα.

Θέλουν ζωή ας πάψουμε να τους δίνουμε μόνο θάνατο...

Είδα γονείς που ήρθαν κουβαλόντας τα παιδιά στους ώμους. Ναι αυτή η γραφική εικόνα κάθε συγκέντρωσης είναι ομορφιά κι ελπίδα.

Πήγα σήμερα εκεί γιατί δεν θέλω πια να παριστάνω το στριμμένο γέροντα των μαπετ στο μπαλκόνι που απαξιώνει κάθε φαντασία που ξεπηδάει αυθόρμητα, λάθος ή σωστή. Αλλωστε η φαντασία σπάνια είναι λάθος.

Αυτά τα παιδιά δεν είναι οι "νεοέλληνες". Είναι οι άλλοι έλληνες. Που δεν τους ξέρουμε ακόμα. Τους γνωρίζουμε τώρα και προσπαθούν να μας γνωρίσουν.

Μέσα στην ονειροπόληση και στην ευαισθησία που ένοιωθα σ'εκείνο το γέρικο παγκάκι, ένας θόρυβος τάραξε την ατμόσφαιρα. Τρόμαξα δεν ήξερα τι ήταν, όπως κι άλλοι που ήταν γύρω μου. Μετά κατάλαβα.

Κάποιοι σκέφτηκαν να θυμίσουν ότι υπάρχουν για να μην παραπάρουμε αέρα κι ονειρευτούμε πολύ. Εγφυγα μετά . Ελπίζω όλα να τελείωσαν ήσυχα. Θα διαβάσω τα νέα στα μπλογκ των παιδιών για να μάθω τι έγινε και πιθανά να ρωτήσω κι εγώ μαζί τους. ΓΙΑΤΙ?