ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΡΟΣ 3.

Στην Ελλάδα δεν πρέπει να πεθάνει ο οποιοσδήποτε δικοματισμός ή οποιοδήποτε κόμμα.
Στην Ελλάδα πρέπει να πεθάνει "ο παλιού τύπου έλληνας"

Ο Ελληνας ο φοβισμένος, ο ανασφαλής, ο γεμάτος μίσος και εφιάλτες από τις διηγήσεις του παππού, ο έλληνας που όπως και ο πιστός, αισθάνεται αμαρτωλός και τιμωρημένος για κάτι.

Εκείνο το μοντέλλο ανθρώπου που ψιλομορφώθηκε, ψιλοκατάλαβε, ψιλοαπαίτησε και κάθε φορά σε κάθε βήμα νοιώθει ότι πρέπει να ντρέπεται για κάτι.

Που αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή που υποχρεώθηκε στο κουμπάρο για εκείνο το δάνειο και δεν μπορεί να πει λέξη τώρα που ο κουμπάρος του πηδάει τη γυναίκα.

Που κοιτάζει από μακριά ένα πολιτισμό που όλοι οι ξένοι γνωρίζουν αλλά εκείνος ο ίδιος κάτι ψιλά ξέρει και δεν θέλει να μάθει και παραπάνω γιατί είναι βαρειά πράγματα.

Πρέπει ν'αλλάξει το μοντέλλο του σκυθρωπου, κυρτού, με την χείρα απλωμένη.
Ενας λαός ζητιάνος δεν μπορεί να οικοδομήσει το σπίτι του.

Ενας λαός που μονίμως ξεχνάει ότι θα μπορούσε να του ξαναδώσει τη περηφάνια του και θυμάται μόνο σε ποιόν χρωστάει δεν μπορεί να νοιώσει ελεύθερος.

Σε ποιούς χρωστάμε, ποιούς φοβόμαστε ή τι ακριβώς φοβόμαστε? Δηλαδή τι το τόσο σπουδαίο έγινε στη πατρίδα μας με όλες αυτές τις προφυλάξεις ώστε να προσέχουμε μην μας το πάρουν.
Το μόνο που έχουμε να δώσουμε αυτή τη στιγμή είναι η μιζέρια μας και είμαι βέβαιη ότι κανείς δεν έχει όρεξη να μας την πάρει.

Αλλωστε την κρατάμε σαν πολύτιμο φυλαχτό ποιός να μας την ξεκολλήσει?

Συνεχίζεται?