ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΡΟΣ 2.

Κι επειδή γνωρίζω ότι με την αναφορά μου παρακάτω (περί φασιστών, κουμουνιστών, αναρχικών, τρομοκρατών κλπ) η σκέψη θα περιοριστεί σ'αυτό γιατί βολεύει για σαματά και μπινελίκι διευκρινίζω τα παρακάτω.

Δεν θέλω να τα μπλέξω όλα μαζί, δεν κάνω κάποια "πονηρή" αναφορά για να παίξω κάποιο παιχνιδάκι πέρνοντας ένα αθώο υφάκι.

Σκεφτείτε μόνο ότι κουβαλάω την απορία ενός απλού ανθρώπου που μιλάει για μια πατρίδα όπου για πολλά χρόνια κουβαλάει πληγές πάνω σ'ενα λαό που απλά "ακουσε" δεν "έμαθε" ουσιαστικά ποτέ τι του έχει συμβεί. Που πέρασαν γενιές και γενιές ψηφοφόρων μπροστά από τις κάλπες με το ψηφοδέλτιο έτοιμο μέσα στο τσεπάκι, που η ψήφος έγινε δείγμα μίσους και εκδίκησης , που η ψήφος χρησιμοποιήθηκε για να διώχνουμε μόνιμα κάποιον εχθρό από τον οποίον κινδυνεύαμε.

Μια ψήφος που λειτούργησε σαν πιστοποιητικό για μια αδειούλα για περίπτερο ,για καντίνα, για μετάθεση σ'ενα καλύτερο πόστο, για μια αδειούλα για κάτι.

Ενας λαός που μεταπολεμικά πάλεψε όχι στην πάλη των τάξεων όπως βλακωδώς ο καθένας έβγαινε κι έλεγε. Στην Ελλάδα η μόνη τάξη που πάλαιψε και μίσησε η μια μεριά την άλλη είναι η φτωχολογιά τη μούρη της.

Ενας μεταπολεμικός λαός που έζησε, μεγάλωσε και ονειρεύτηκε ανάμεσα σε δύο πόλους.
Ενα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι , και μια θεσούλα στο δημόσιο.

Ανάμεσα σ'αυτά τα δύο όνειρα, σβήστηκαν όλα τα άλλα και η Ελλάδα μαζί.

Ο ψηφοφόρος στην Ελλάδα πάντα ανήκε σε μία και μόνη ιδεολογία.

ΨΗΦΙΖΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΕΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ "ΤΟ ΑΛΛΟ" ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ.

Συνεχίζεται... (και όχι απαραίτητα)