ΩΡΕΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΔΥΝΗΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥ...

Θαθελα να γράψω τις σκέψεις μου, ή μάλλον θαθελα να βρίσω αλλά δεν μπορώ ακόμα.
Ο νομός Ηλείας δεν είναι ο τόπος καταγωγής μου αλλά έζησα εκεί κάποια χρόνια. Εκεί μεγάλωσαν τα παιδιά μου κι από εκεί είναι όλοι οι φίλοι τους.
Συνεπώς εδώ και τρεις μέρες μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη τραγωδία που δεν μπορούν να περιγραφούν.

Ο τάδε που κάηκε ήταν θείος του τάδε. Ο τάδε φίλος μας είναι άστεγος πλέον. Ο τάδε έχει χάσει τη μισή του οικογένεια. Ο τάδε έχει μείνει χωρίς ζωή πια..
Επί πλέον έχω τις εικόνες στα μάτια μου γιατί στο Καιάφα θυμάμαι στιγμές, γιατί στα Κρέστενα θυμάμαι εκδρομές, γιατί στην Αρχαία Ολυμπία ήταν το καταφύγιο που γαλήνευα τη ψυχή μου. Γιατί σε όλα τα μέρη που κάηκαν έχω περπατήσει και έχω γεμίσει από την ομορφιά της φύσης.

Επι πλέον δεν μ πορώ να μιλήσω ακόμα γιατί από την άλλη μεριά στη μεριά του Πάρνωνα που δεν έχει ΑΚΟΜΑ καεί είναι τα δικά μου μέρη, οι συγγενείς μου, ο τόπος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν όλοι οι πρόγονοί μου.
Και δεν ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο θαύμα που δεν καήκαμε ακόμα ή απλά πρέπει να περιμένουμε τη σειρά μας....

Περιμένω με φόβο μήπως ακούσω για κάποιο κοντινό χωριό που θα ξεσπάσει η φωτιά κι έτσι θα είμαι σίγουρη ότι σε λίγο θα φθάσει και πιο ψηλά σε εμάς γνωρίζοντας ότι αν τυχόν πιάσει φωτιά σ'εκείνη τη ζούγκλα της Αρκαδίας θα φθάνει ο καπνός μέχρι εδώ στο τσιμεντένιο σπίτι στην Αθήνα.

Αυριο τίποτα δεν θαναι ίδιο.
Ναι, μπορουν να γίνουν πολλά, αλλά θα είναι άλλα, μια νέα ιστορία μια νέα ζωή. Οπως συνεχίζεις αναγκαστικά όταν χάσεις κάποιον δικό σου και πρέπει να το αποδεχτείς να κάνεις τη καρδιά πέτρα και να συνεχίσεις. Μια άλλη ζωή.