ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑ ΚΑΙΡΟ...

Μόλις ξαπλώνω δέχομαι την επίσκεψη του καλοκαιρινού ενοχλητικού επισκέπτη. Ενα κουνούπι. Σφυρίζει μέσα στ΄αυτί μου. Προσπαθώ να το διώξω με το χέρι μου. Το καταφέρνω για μερικά δευτερόλεπτα. Ξαναγυρνά ακάθεκτο. Με δυνατότερο σφύριγμα. Ποιό αποφασισμένο να διεκδικήσει το γεύμα του.
Καταλαβαίνω ότι η μάχη θα είναι σκληρή. Βλεπω ήδη τον ευαυτό μου να κοπανιέμαι, μάταια, η να εγκαταλείπω τη μάχη και να ελπίζω ότι δεν θάναι πολύ πεινασμένο και θα τη γλυτώσε με μερικά τσιμπιματάκια!

Ερχεται μπροστά στα μάτια μου. Στιγμιαία κοιταζόμαστε! Εκείνο άνετο με θράσος, διακρίνω με τη φαντασία μου μια έκφραση σαρδόνιου χαμόγελου. Εγώ με ύφος τσαντισμένο, πανικόβλητο, ανήμπορη να κάνω καλά ένα πλάσμα που έχουμε διαφορά μεγέθους ουρανοξύστης μεγαλόπρεπος – χαρτάκι τσαλακωμένο πεσμένο στην άκρη του δρόμου!

Σκέφτομαι ξαφνικά ότι εγώ είμαι κουνουπι επίσης για εκείνους που έτσι με βλέπουν. Ομως δεν μπορώ να τους ενοχλήσω, ούτε να τους ρουφήξω το αίμα, ούτε να τους προκαλέσω μικρά ενοχλητικά καρουμπαλάκια στο χοντρό πετσί τους...
Δεν χρειάζεται καν να βάζουν εντομοαπωθητικό για να με αποφύγουν. Δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα παραπάνω από το να υπάρχουν , να κινούνται, να αποφασίζουν να κυβερνούν εμένα και τα εκατομύρια άλλα κουνούπια.

Ποιά είναι η διαφορά?
Γιατί το κουνούπι ενοχλεί εμένα όπως θέλει κι εγώ δεν μπορώ να ενοχλήσω τους γίγαντες?

Πρώτη αιτία που διακρίνω είναι ότι για κάποιο γελοίο λόγο δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι ... κουνουπι! Νομίζω ότι «με βλέπουν» σαν άνθρωπο και προσπαθώ να συνενοηθώ και να διεκδικήσω ανάλογα.....
Δεύτερο λάθος είναι ότι μαθημένη σαν άνθρωπος ότι είμαι το σπουδαιότερο δημιουργημα πάνω σ΄αυτό το πλανήτη, έχοντας την ψωνίσει κοινώς, έχω ξεχάσει στην ουσία να χρησιμοποιώ «τα όπλα μου».
Δεν είμαι το σπουδαιότερο δημιουργημα, είμαι απλά το χειρότερα αλλοιωμένο, μεταλλαγμένο και ανυπεράσπιστο είδος, αλλά δεν το ξέρω!!

Καθώς οι ενοχλητικές επιθέσεις αυξάνονται νοιώθω να βράζω....

Με έμαθαν να διεκδικώ, από τη πραγματική μου φύση, λιγώτερα απ΄οσα απαιτεί κι ένα απλό κουνούπι, και μ΄εχουν βάλει να αγωνίζομαι για να αποκτήσω ότι βολεύει «τη δική τους φύση».
Μεταξύ του κουνουπιού, εμένα, και του γίγαντα από πάνω μου υπάρχει ένα σαδιστικό παιχνίδι όπου ο κάτω κάτω κι ο πάνω πάνω δεν ξέχασαν ποτέ πως να θρέφονται κι εγώ ο άνθρωπος στη μέση είμαι απλά η τροφή και των δύο!
Η μεγαλειώδης ύπαρξή μου τελικά και του είδους μου, η χρησιμότητά μου είναι να βρω τρόπους να επιβιώνω ότι και να συμβαίνει για να τρέφονται «εκείνοι» και «οι άλλοι».

Κοστίζω λίγο, παράγομαι μαζικά με τη θέλησή μου, έχω περιορισμένη αντίληψη του χώρου, ελάχιστη μνήμη, πληθώρα φόβων που με κρατάνε δέσμιο, εξ΄αιτίας των φόβων μου μπορούν εύκολα να με απειλούν, κι από όλα αυτά ελπίζω απλά... ελπίζω να μην τελειώνουν όλα έτσι. Θέλω να πιστέψω ότι ίσως είμαι κάτι σπουδαίο αλλά θα το ανακαλύψω όταν δεν θα υπάρχω πιά!

Το κουνούπι αποσύρθηκε χορτασμένο.
Επι τέλους μπορώ να κοιμηθώ. Γιατί εκεί στα όνειρά μου την ώρα που αφήνω τα συναισθήματά μου ελεύθερα, άγρια, πρωτόγονα εκεί έχουν κι άλλοι σειρά να φάνε... Εκείνοι που τρέφονται από τις λύπες, τις χαρές μου, τους έρωτες, τα βάσανα, τη δυστυχία ή την ευτυχία μου.
Εκείνοι που δανείζονται μόνιμα τη ψυχή μου. Αυτη τη ζηλευτή ψυχή που δεν κατάλαβα ότι επειδή υπάρχει, μπορώ ακόμα και υπάρχω κι εγώ....
Αν ακόμα οι άνθρωποι υπάρχουμε, είναι εξ’αιτίας μιας αρχαίας γοητείας (η άτιμη) που δεν μπορεί να σβήσει. Αλλοιώς δεν θα θυμόταν κανείς ούτε καν ότι κάποτε υπήρξαμε.

Για φαντάσου να ζεις, να υπάρχεις και να έχεις αφήσει στην άκρη το μόνο αληθινά δικό σου όπλο.
Θυμήσου. Ακόμα και το κουνούπι δεν ξέχασε....

(Το κείμενο αυτό είναι ένα μικρό παραμύθι, για να ξεφεύγουμε λίγο από τη καθημερινότητα και γιατί κάπου κάπου έχω ανάγκη να γράφω κι ένα παραμύθι!)