ΕΥΤΥΧΩΣ, ΞΥΠΝΗΣΑ ΝΩΡΙΣ...

Στη μεσημεριανή διακοπή στη δουλειά άναψε μια συζήτηση για τις καλοκαιρινές συναυλίες. Νεώτεροι και γεροντότεροι αρχίσαμε να λέμε διάφορα. Αλλοι διηγήθηκαν μεγάλες συναυλίες που είχαν πάει, άλλοι αυτές που θαθελαν, μπήκαν αναμνήσεις στη μέση από ηλικίες που έφυγαν, κι όμως μένουν πάντα φυλαγμένες ολόδροσες μέσα μας.
Ο καθένας είχε κάτι να πει. Ενας μόνο, καθόταν σε μια άκρη δεν έλεγε τίποτα. Αυτός ο ένας ήταν το μεγάλο αφεντικό.
Μας άκουγε, δεν έλεγε τίποτα έμοιαζε σκεφτικός.

Ενας άντρας γύρω στα 50 που έχει όλα αυτά που εμείς οι υπόλοιποι απλά υποπτευόμαστε ότι υπάρχουν.
Επιτυχία στη δουλειά,
Ακίνητα, λεφτά, αυτοκίνητα, μηχανές, σκάφος
Οικογένεια, γυναίκα μοντέλο, παιδιά στα ακριβώτερα σχολεία....

Η συζήτηση τελειωσε.
Καθένα πήγε στο γραφείο του, κι εγώ όπως περνούσα στο διάδρομο άκουσα κάποιον να μου μιλάει. Ηταν το μπος...
«Ξέρεις κάτι», μου λέει?
«Οταν γινόντουσαν όλα αυτά, εγώ που ήμουν?....»
Και προχώρησε χωρίς να περιμένει απάντηση.

Για πρώτη φορά κατάλαβα τόσο καλά το κόστος της επιτυχίας. Το ξέρω, δεν το θέλησα ποτέ, το απέφυγα όπως ο διάολος το λιβάνι. Ηθελα από πάντα να είμαι ίσα ίσα «το αναγκαίο»...
Δεν με ενδιέφερε ούτε το χρήμα , ούτε η «κοινωνική καταξίωση» ούτε φυσικά να εξουσιάζω τους άλλους.
Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι δεν τάθελα όλα αυτά γιατί ίσως ήμουν πολύ τεμπέλα για να τα αποκτήσω.
Αλλες πάλι, σκέφτηκα ότι απλά χρήμα, επιτυχία κι εγώ ήμασταν διαφορετικές έννοιες...

Ομως εδώ τώρα αυτό το μεσημέρι μύρισα το λιβάνι που μ’ενοχλούσε...
Σκέφτηκα ότι έχω προφέρει διάφορες τραγικές φράσεις στη ζωή μου όμως καμμιά σαν κι αυτή....

Γιατί σ΄αυτή την ερώτηση δεν θα μπορούσα ν΄αντέξω την απάντηση.
Δεν θα μπορουσα να αντέξω τη συνειδητοποίηση ότι στο παιχνίδι της ζωής «εμένα δεν με είχε παίξει κανένας...»
Θα σκεφτόμουν πόσες θέσεις που με περίμεναν μείναν κενές... με τους άλλους δίπλα ναχουν πιεί το ποτήρι μέχρι το πάτο.
Πόσα προσπέρασματα έκανα αγνοώντας εκείνα τα χέρια που μου καναν νόημα.
Πόσες ζαβολιές στερήθηκα. Θα νοιωθα ξαφνικά ότι ήμουν το μόνο παιδί που δεν έκλεψε από το βάζο παράνομα...

Ισως και να μην ήταν έτσι αλλά αν ήταν...
κάποια μέρα κινδύνευα σοβαρά, μερικοί άσχετοι άνθρωποι σε ένα μισονυσταγμένο απόγευμα καθώς θα διηγόντουσαν διάφορες ασυναρτησίες , να μου το θύμιζαν...

Ισως γι΄αυτό προνόησα τελικά να έχω τόσο λίγα.
Για νάχω πολλά....